Umm Kulthum Abdurrahman

Di seranserê serdeman de û bi her guhertinek di dîroka mirovahiyê de, pevçûnan form guhertiye, rêbazên wan pir zêde bûne û bandora wan zêde bûye. Ev ne tenê pevçûnên demkî bûn, her wiha neynikên xwînî bûn ku lawaziya mirovan li hember çavbirçîtî û desthilatdariyê nîşan didan. Her carê, jin û zarok hedefên herî bêparastin û yên herî zêde di cihê êşê de hebûn.

Bi pêşketina teknolojiyê re tundûtûjî kêm nebû; berevajî wê belav bû û wekî çareseriyek îdeal hate pêşkêşkirin. Tundûtûjî bû hêzek serdest, bi hovane hat bicîhanîn, bi retorîkê hat rewakirin û li ser laşên ku tenê dikarin tehemûl bikin hat ferzkirin. Jinên di navenda vê bahozê de ne marjînal bûn, lê navendî bûn: wan ji bo birçiyan xwarin çêdikirin, av didan tiyan, birîndaran derman dikirin û miriyan bi destên lerzok lê bêliv vedişartin.

Di kêliyek hilweşînê de, dema ku netewe nekarîn karesatê kontrol bikin û afirînerên krîzê li pişt berjewendiyên xwe vedişartin, jin bi raman û înîsiyatîfa xwe ji siya derketin. Tevî her tiştî, ew ji bo guhertinê hewl didin. Lê ew fêm dikin ku rê tijî xetere ye û dijwarî ne demkî ne, di nav eslê civakê de kok in.

Civakek saxlem çawa dikare di nav dabeşbûnên kûr, nakokiyên kûr û nijadperestiya kûr de were avakirin? Nirx çawa dikarin di welatekî de werin çandin ku evîn winda bûye û wateya jiyana hevbeş winda bûye? Mirov çawa dikare di nav vê wêraniyê de rêwîtiyek guhertinê bike, birînên koçberiyê, tecawiz, xizanî, birçîbûn û şermê di beden û giyanê xwe de hilgire?

Jin mûcîzeyan diafirînin, civakan ava dikin û bingehên aştiyê datînin

Li gel van hemûyan, wê paşve gav neavêt. Tenê çekek wê hebû: sebir, cesaret û parastina jiyanê. Wê rêyek nû ya ramanê pêşeng kir û sloganek bênavber derxist: "Jin mûcîzeyan diafirînin, civakan ava dikin û bingehên aştiyê datînin."

Ew bi yek zimanî naaxivin, ne girêdayî yek rengî ne û bi dûrî an zaravayê ve sînordar nînin. Ev jin, ji Afrîka, Asya, Ewropa û ji çar aliyên cîhanê, peyamek yekane hildigrin: Guhertin ne xewnek e, ew kiryarek rojane û di navenda guhertinê de ne, ne li kêlekê ne.

Di nav vê lehî û wêraniyê de, jin bi şahidiya êşê razî nabin; li şûna wê, ew dibin nivîskarên pirtûkek rizgariyê, bi hêstiran li ser dîwarên tirsê dinvîsin û bi tiliyên lerzok kontûrên sibê dişopînin. Ew ne xwediyên luksa li bendê mayîn an teorîzekirinê ne; berevajî vê, ew lingê xwe datînin ser axa ku tenê soza dijwariyên bêtir dide. Lê dîsa jî, pêşveçûna xwe didomînin.

Ne kulîlkek di bayê de hatiye firandin, kokek kûr di axek birîndar de ye. Ew dizane ku guhertin bi axaftinek bilind nayê, ji zikê êşê çêdibe. Ji kêliya ku ew li ber zarokek ku diya xwe winda kiriye an dîwarek ku ji hêla bombeyan ve hatiye hilweşandin radiweste û dibêje "Ez ê ji nû ve ava bikim, her çend tenê bi çîrokan be jî," ew bîra kolektîf ji nû ve diafirîne; ne ji bo ku êşê bidomîne, ji bo ku wateyê bide wê. Ew êşê vediguherîne çîrokek berxwedanê, navên qurbaniyan, nasnameya axê û taybetmendiyên hêviyê vejîne.

Qehremanî di nav vê hemû dînîtiyê de mirov mayîn e

Di demeke ku nirx di bazara qezencê de têne firotin, dema ku mirovahî kêm dibe hejmar û îstatîstîkan, jin wekî parêzvanên wateyê radiwestin. Ew red dikin ku hebûna wan bibe roleke fonksiyonel an jî têkoşîna wan bi hejmara ders an wêneyan were pîvandin. Têkoşîna wan dest pê dike dema ku ew bi destê jineke pîr digirin ku mala xwe winda kiriye an jî keçek biçûk fêr dikin ku tîpa yekem a peyva "azadî" tenê bi xwînê dikare were nivîsandin.

Ew ne aydî erdnîgariyek in, aydî hemî cihên ku xwîn jê diherike ne. Dengê wan di kolanên kampan de, di meydanên xwepêşandanan de û di bêdengiya dayîkên ku li benda zarokên xwe ne de deng vedide. Di dilê xwe de, nexşeyên ku ne ji hêla welatan ve, ji hêla çîrokên ku tevî dorpêçkirinê, bi hêsir û kenê radibin, hatine xêzkirin hildigrin.

Ew êşê werdigerînin zimanên ku cîhan fêm dike û dûrî mêraniya zêde, qehremaniyê ji nû ve pênase dikin: "Qehremanî di nav vê hemû dînîtiyê de mirov mayîn e." Dema ku dirûşmeya aştiyê di holên sar de bilind dibe, jinan berê xwe dane avakirina wê di nav kavilên malan de, di germahiya metbexê de û di çîrokên êvarê de. Aştî ne peymanek e ku were îmzekirin, kêliyek hembêzkirinê ye, biryarek ji bo negerîna tolhildanê ye û îradeya berdewamiyê ye tevî her tiştî. Ew li edaletê digerin, ne li naskirinê. Ew li edaletê digere, ne li navdarî û rûmetê. Û bi her gavekê ku ew diavêje, pêxemberîtiyek nû dinvîse: Guhertin mimkun e û ew bi jinekê dest pê dike ku biryar dide ku nekeve.