Şengal – Di 18’ê Adarê de, dema şervanên YBŞ’ê li ser erka xwe ya parastinê bûn, li navenda Şengalê ketin kemîna hêzên artêşa Iraqê. Di encamê de pevçûn derket û 5 endamên YBŞ’ê bi birîndarî ketin destê artêşa Iraqê. Tevî çalakî, bangawaziya aliyên siyasî, civakî, oldar û serokeşîrên Şengalê, lê heya niha endamên YBŞ’ê nehatine berdan.

Ji bo aqûbeta zarokên xwe bizanibin, dayikên şervanan li ber navenda îstîxbarata Iraqê ya li Şengalê çalakiya rûniştinê dan destpêkirin. Dayîkan di çalakiya xwe de posterên ‘Em tu carî zilma hikûmetê ser xwe qebûl nakin. Heya zarokên me neyên berdan, em dest ji çalakiya xwe bernadin’ li ser nivîsandî rakirine.

Zozan Simo ya dayika şervanê YBŞ’ê ye ji ajansa me re axivî û da zanîn ku ewê çalakiya xwe ta rizgariya zarokên xwe dewam bikin û wiha got: “Soz dane me ku wê zarokên me berdin, lê piştî wê jî li soza xwe xwedî derneketin û zarokên me heta îro jî girtî ne. Em dayikên wan êsîran di malên xwe de êdî em rûnanên tehemûla me nema. Îro cejna wan xilas bû dikarin êdî zarokên me berdin. Di vê her kes li zarokên me xwedî derkeve. Em çalakiya xwe lidardixin, em hêvîdarin ku Şengalî jî rabin û xwedî li zarokên me derkevin. Di tengasiyê de divê em hemû li kêleka hevbin. Bi navê DAIŞ’ê zarokên me girtî ne ev nayê qebûl kirin.”

‘Me hîna birînên fermanê jibîr nekirin’

Zozan Simo di dewama axaftina xwe de wiha got: “Ji fermanê û heta îro van ciwanan li berxwedan û li hember DAIŞ’ê şer kirin û Şengal’ê parastin. Şengal qaşo perçeyek ji axa Iraqê ye. Ev şervan Şengal diparêzin. Iraq birînên me nû dikin, ji dêvla ku Iraq serê xwe bi ciwanên wisa bilind bikin, Iraq êrîş dike û zarokên me digre. Me hîna birînên fermanê jibîr nekirin. Fermana 74’an ne kêm bû, divê em êzidî bibin yek û alîkariya hev bikin. Ferqa Iraq û dewleta Tirk nine, nêzîkatiya herduyan ji bo me dijminatî ye.  Iraq li her dera Şengalê xwe belav kiriye, di nuqtên kontrolê de erebeyan vala dikin û nasnama dixwazin. Li her dera Şengalê erebeyên xwe yên zirxlî danîne û tijî artêş kirine. Em 4 dayik li vir rûniştî ne 4 aliyê me girtî ne. Tuyê bêjî qey em artêşek in û me girtiye ser wan. Em pênc daykên şervanên xwe yê girtî ne û em doza wan dikin. Ev 15 roj in me dengê zarokên xwe nebihîstiye, lê em dizanin ku zext li ser zarokên me hene. Dayika ku cigera wê dişewite bi zaroka xwe hîs dike.”