فریاد زنان سویدا در برابر فرقه‌گرایی و جنگ
زنان شهر سویدا از حکومت موقت به دلیل ناتوانی در مهار بحران‌ها در سایه آنچه جنگی فرقه‌ای توصیف شده که خطر آن کمتر از بحران چهارده‌ساله‌ای نیست که مردم سوریه تجربه کرده‌اند، انتقاد کردند.
روشیل جونیور
سویدا – در حالی که حوادث در صحنه سوریه، به‌ویژه در جنوب، شدت یافته‌اند زنان شهر سویدا جنگ فرقه‌ای که در سراسر کشور گسترش یافته است را محکوم کردند و آن را «جنگ فرقه‌ای سازمان‌یافته» نامیدند. این جنگ از ساحل سوریه با هدف قرار دادن علوی‌ها آغاز شد، سپس به صحنايا و جرمانا که ساکنان آن دروزی هستند کشیده شد و اکنون به سویدا رسیده است و این شهر نیز به صحنه‌ای جدید برای خونریزی و به حاشیه راندن تبدیل شده است.
زنان سوری در سویدا دیگر نمی‌توانند تنها نظاره‌گر بمانند. آن‌ها امروز یک پرسش وجودی مطرح می‌کنند: حکومت در برابر این وقایع کجاست؟ آیا مردم سوریه سزاوار این‌همه خونریزی هستند؟ آیا چهارده سال جنگ، کشتار، ویرانی و آوارگی کافی نبود؟
انصاف عبدالباقی، فعال حقوق بشر، درباره آنچه در جنوب سوریه رخ می‌دهد سخن گفت و از «سکوت و کوتاهی حکومت» در حمایت از شهروندانش و ناتوانی در مهار بحران‌ها یا مقابله با مسببان آن ابراز انزجار کرد. او گفت: «کاملاً بعید می‌دانیم که این هرج‌ومرج تصادفی باشد. این حکومت مسئول همه مردم سوریه است، نه فقط طایفه‌ای خاص. این حکومت باید نماینده همه ما باشد، اما در واقعیت چیزی از این نمایندگی احساس نمی‌شود.»
او افزود: «ما هیچ توجهی به مردم نمی‌بینیم و هیچ حفاظتی از غیرنظامیان صورت نمی‌گیرد. بلکه، حرکت واضح و سازمان‌یافته‌ای به سمت مناطق فرقه‌ای در حال انجام است، از ساحل تا صحنايا و سپس سویدا. آنچه رخ می‌دهد یک تخریب سیستماتیک است، مانند آتشی در انبار کاه که خشک و تر را می‌سوزاند و میان طایفه‌ها تفاوتی قائل نیست.» او پرسید: «ما سوری‌ها چه گناهی کرده‌ایم؟»
انصاف عبدالباقی تأکید کرد که: «ما بر این باور بزرگ شده‌ایم که فرزندان یک میهن واحد هستیم. ما طایفه‌گرایی را نمی‌شناختیم. ما خود را فقط به‌عنوان سوری می‌شناختیم. پس چه شد که سوریه به حکومت‌های فرقه‌ای تبدیل شد که در قتل و ویرانی غرق هستند؟»
الهام نَبوانی، یکی از فعالان جنبش مسالمت‌آمیز در سویدا نیز با صراحت از «نظام کنونی» انتقاد کرد و آن را نه‌تنها به‌اندازه نظام پیشین بلکه حتی شدیدتر و وحشیانه‌تر توصیف کرد. او گفت: «ما خواهان سقوط نظام اسد بودیم و به خیابان‌ها آمدیم تا شعار آزادی و کرامت سر دهیم. اما آنچه امروز تجربه می‌کنیم، از هر زمانی بدتر است. حکومت کنونی به رهبری جولانی، واقعیتی تلخ را بر ما تحمیل کرده است. کشتارهای ساحل، جرمانا و صحنايا هنوز از ذهن پاک نشده‌اند و کشتار سویدا که هم‌زمان با ورود داعش رخ داد، هرگز فراموش نخواهد شد.»
او ادامه داد: «سویدا هرگز از میهنش روی‌گردان نشد و هرگز به فکر جدایی از کشور نبود. اما امروز احساس خیانت می‌کند. آنچه رخ می‌دهد بخشی از یک بازی کثیف است که توسط دستان پنهانی هدایت می‌شود و هدف آن تجزیه کشور است. ما این را رد می‌کنیم. ما فرقه‌گرایی را رد می‌کنیم. ما تحریک و تهییج را رد می‌کنیم. ما تبدیل شدن به ابزاری در جنگی که هیچ سهمی در آن نداریم، رد می‌کنیم.»
او خطاب به همه مردم سوریه گفت: «ما باید متحد شویم، سخن‌مان را یکی کنیم و به مفهوم میهن واحد بازگردیم. اگر به وضعیت کنونی توجه نکنیم، عواقب آن فاجعه‌بار خواهد بود. ما خواهان کشوری هستیم که در آن آزادی، عدالت و حاکمیت قانون حاکم باشد. ما کشتار را رد می‌کنیم. ما بازی با سرنوشت کشور را رد می‌کنیم. اگر جولانی قصد دارد کشوری مدرن بنا کند، باید این کشور بر پایه شهروندی، جدایی دین از حکومت و بیرون راندن همه هیولاهای انسانی‌ای که برای ویران کردن کشور—نه برای ساختن آن با او آمده‌اند، ساخته شود.»
الهام نَبوانی سخنان خود را این‌گونه پایان داد: «کودکان سویدا گرسنه‌اند. کارمندان بدون حقوق‌اند. مؤسسات بدون تأمین منابع‌اند. کشوری که قبلاً ویران شده بود، اکنون بیشتر ویران شده است. این میهن سزاوار زندگی بهتری است و ما در برابر آنچه در حال وقوع است، سکوت نخواهیم کرد.»