مرکز خبر- حوالی ساعت ۱۲ ظهر روز شنبه ۶ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، انفجار مهیبی در منطقه ویژه اقتصادی اسکله رجایی در بندرعباس رخ داد. علیرغم گذشت چهار روز از انفجار مهیب و مرگبار در بندر رجایی شهر بندرعباس مقامات جمهوری اسلامی از وجود ٢٢ جسد غیرقابل شناسایی سخن می‌گویند.

در پی انفجار بندرعباس، بیش از ۷۰ نفر جان خود را از دست داده‌اند، حداقل ۲۲ نفر مفقود شده‌اند و هنوز هویت تعداد زیادی از ٧٠ کارگر جانباخته‌ی این حادثه شناسایی نشده است و بیش از یک هزارو ٢٠٠ نفر مصدوم و روانه‌ی بیمارستان شده‌اند. تعداد زیادی از آنها کارگران روزمزد بارگیری و تخلیه بوده‌اند؛ کارگرانی که هویتشان هیچ جا ثبت نشده و هیچ کس آنها را به عنوانِ «کارگر» به رسمیت نمی‌شناسند.

اگر جزو مفقودان حادثه باشند، اثبات مرگ غمبارشان کار ساده‌ای نیست؛ خانواده‌های روستاییِ اینها حتی نمی‌دانند نان‌آورشان کجای این جغرافیای گسترده، مشغول کارگری و روزمزد‌یست. اینها حاشیه‌نشین‌اند، در حاشیه‌ها هم جان می‌دهند و بی‌هویت گم می‌شوند.

بسیاری از کارگران شاغل در بندر رجایی از شهرها و روستاهای دورافتاده سیستان و بلوچستان هستند، که هزاران کیلومتر را پیموده‌اند تا لقمه نانی برای سفره فرزندان و خانواده‌شان فراهم کنند. کارگرانی بدون شناسنامه که حتی در موقع مرگ هم اسمشان گم می‌شود و به عنوان ایرانی ثبت نمی‌شود و هرجا حادثه و فاجعه‌ای از راه می‌رسد باز کارگران بی‌شناسنامه و با شناسنامه، قربانیانی هستند که چراغ خاموش جان می‌دهند یا سلامت و زندگیشان به تاراج می‌رود.

بسیاری از این کارگران به صورت غیررسمی و بدون قرار دادهای قانونی در بندر رجای مشغول به کار بوده‌اند.