آیه ابراهیم

سودان – بسیاری از زنان پیش از شروع جنگ بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع، از ماه آوریل سال گذشته در حوزەهای مختلف اجتماعی فعال بودند و در مشاغل مختلف و مؤسسات دولتی و خصوصی کار می‌کردند. اما با شروع جنگ و تعطیلی مؤسسات خصوصی و ادارات دولتی در خارطوک زنان زیادی بیکار شده و زنان با چالش‌ها و انتخاب‌های دشواری روبرو شدند و زنان برای تأمین نیازهای خود و خانواده‌هایشان و مقابله با شرایط سخت زندگی در سودان جنگ زده به مشاغل سخت و طاقت‌فرسا که سنخیتی با مهارت‌های آنان نداشت، روی آورده‌اند.

هدیل عبدالرحمن که بیش از سی سال دارد، هیچوقت تصور نمی‌کرد که مرکز زیبایی که در شهر الکلاکله القبه در جنوب خارطوم، پایتخت این کشور تأسیس کرده بود، به دلیل درگیری‌هایی که در سال گذشته بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع آغاز شد را از دست بدهد. جنگ که وارد دومین سال شد، چمدان‌هایش را بست و در جستجوی امنیت و منبعی برای امرار معاش خود و خانواده‌اش به سمت ایالت شمالی، جایی که در آنجا بزرگ شده است، رفت. هدیل عبدالرحمن در آنجا به ساخت و فروش بستنی خانگی روی آورد.

 

 

رؤی مصطفی که به عنوان کارمند در یک شرکت مشاوره مهندسی در شهر خارطوم، پایتخت سودان مشغول به کار بود، با از دست دادن شغل خود، برای کار در شهر بندری پورتسودان سودان که پایتخت جایگزین خارطوم محسوب می‌شود، رفت اما آنجا نتوانست شغلی را پیدا کند که مناسب او باشد.

رؤی مصطفی می‌گوید: «بعد از اینکه تلاش‌هایم برای پیدا کردن کار مناسب با شکست مواجه شد، تصمیم گرفتم یک پروژه خصوصی راه‌اندازی کنم که یک رستوران کوچک در داخل بازار شهر است و از طریق آن ساندویچ‌های مختلف و نوشیدنی‌های سرد و گرم می‌فروشم». وی با اشاره به اینکه با چالش‌ها و مشکلات زیادی روبرو بوده است، به خصوص که جامعه‌ی سودان کار زنان در بازار را نمی‌پذیرد، بنابراین نگاه به او متفاوت است، گفت: «مردی هست که در کنار من قهوه می‌فروشد، اما او مانند من مورد آزار و اذیت قرار نمی‌گیرد.»

اگرچه او در ابتدای پروژه متحمل ضررهای مالی شد و به همین دلیل مجبور شد مغازه را به مدت یک ماه تعطیل کند، اما با گسترش پروژه‌ی قوی‌تر بازگشت و اکنون با وجود آزار و اذیت‌هایی که در معرض آن قرار می‌گیرد، تولید او بهتر از قبل شده است. مقامات محلی تأیید می‌کنند که زنان سودانی در هر شرایطی تولید کننده باقی می‌مانند.

 دکتر علیا محمد احمد، متخصص بیهوشی است که در یک بیمارستان دولتی کار می‌کرد، از زمانی که او از پایتخت، خارطوم، پا به ایالت شمالی گذاشت، در جستجوی کار در زمینه‌ی تخصصی خود بود، اما او در این امر ناکام ماند و با توجه به شرایط کشور و اشباع کادر درمانی مراکز بهداشتی و درمانی در ایالت شمالی، از پیدا کردن شغل در مراکز درمانی ناامید شد.

او می‌گوید که تصمیم دارد در هر کاری که بتواند نیازهای او را تأمین کند و به او کمک کند، سر کار برود، به خصوص که مسئولیت تعدادی از اعضای خانواده‌اش را بر عهده دارد، «مدتی است در داخل خانه‌ام نان درست می‌کنم و آن را در مغازه‌ها توزیع می‌کنم تا مقداری پول به دست بیاورم و بتوانم بخشی از نیازهای روزانه‌ام را تأمین کنم.»

او در مورد اینکه آیا دوباره به حرفه‌ی پزشکی بازخواهد گشت، می‌گوید که در حال حاضر بازگشت به این حرفه دشوار است، به خصوص که تعداد زیادی از پزشکان نیز از همین مسئله رنج می‌برند.

تجربه‌ی اسما عثمان امین که در یکی از مؤسسات خصوصی در خارطوم پایتخت سودان، در زمینه حسابداری مشغول به کار بود، ممکن است با تجربیات افراد دیگر متفاوت باشد، زیرا او به اندازه‌ی کافی خوش شانس بود که روی پروژه‌ای شخصی کار کند که ممکن است در مقایسه با شغل قبلی‌اش، که با از دست دادن آن، به شهر پورتسودان در ایالت دریای سرخ راه پیدا کند، بسیار حاشیه‌ای نباشد تا یک مرکز آموزشی برای ارائه‌ی خدمات به مردان و زنان جوان ایجاد کند تا توانایی‌های حرفه‌ای خود را توسعه دهند.

وی ایده‌ی این پروژه را با وجود سختی‌ها و چالش‌هایی که با آن روبه رو بود، مناسب برای کار دانست و گفت: در طول راه‌اندازی این کار با مشکلات متعددی روبرو شدم از کمبود اینترنت تا مشکلات دیگر، اما من هیچگاه تسلیم نشدم و اولین دوره‌‌های خود را در ژوئیه گذشته ارائه کردم. وی با اشاره به اینکه جنگ زنان را از کار بازنداشته اشت،گفت: زنان با وجود مشکلاتی که با توجه به ادامه‌ی قطعی برق با آن روبرو هستند، کوشاتر شدند، اما با خرید ژنراتور برق بر آن غلبه کردند و سپس با مشکلی در صرفه جویی در سوخت مواجه شدند. اما او می‌گوید که هیچ چیز غیرممکن وجود ندارد و زنان سودانی با وجود چالش‌ها می‌توانند هر کاری را انجام دهند.