ابتسام اغفیر

بنغازی - در لیبی، کشوری فرسوده از جنگ‌های داخلی و دسته‌بندی‌های سیاسی، در قبال جنایات غزه سکوت رسمی حاکم است. این سکوت در حالی است که اسرائیل نیز می‌کوشد صدای حقیقتی را که خبرنگاران حامل آن هستند، خاموش کند. با این وجود، روزنامه‌نگاران زن لیبیایی در شبکه‌های اجتماعی، با نوشته‌های خود همبستگی‌شان را با مردم غزه ابراز می‌دارند.

خبرگزاری ما دیدگاه‌های چند تن از روزنامه‌نگاران زن لیبیایی درباره‌ی سرنوشت همکارانشان و کشتار غیرنظامیان در غزه را جویا شده است.

 

با قتل روزنامه‌نگاران، حقیقت ذبح می‌شود

بشری الخفیفی، روزنامه‌نگار، می‌گوید: «ما به عنوان روزنامه‌نگار در لیبی، از کشتار، قحطی و شکنجه در غزه عمیقاً اندوهگینیم. گویی اسرائیل با کشتن روزنامه‌نگاران می‌خواهد به جهان بفهماند که خودِ حقیقت را نابود خواهد کرد و بر آنچه در آنجا می‌گذرد، سرپوش خواهد گذاشت.»

او می‌افزاید: «اینکه نمی‌توانم صدایم را به جایی برسانم یا مؤثر اعتراض کنم، حسی از درماندگی به من می‌دهد که بسیار دردناک است. ما در بنغازی، با آنکه در جنگ نیستیم، از فشار کار خود خسته و فرسوده‌ایم. حال تصور کنید روزنامه‌نگاران غزه چه می‌کشند که می‌دانند هدف هستند و با این حال، شجاعانه به کارشان ادامه می‌دهند.» او ابراز امیدواری می‌کند که روزنامه‌نگاران جهان برای یاری غزه و رساندن صدایش، به پا خیزند.

 

 

تلاش برای پنهان کردن جنایات از چشم جهانیان

هدی احمد العبدلی، روزنامه‌نگار، نیز تأکید می‌کند: «آرمان فلسطین در وجود ما ریشه دارد. ما با حمایت از آن بزرگ شده‌ایم و تا اشغالگری هست، مقاومت و حمایت هم باید باشد.» او می‌افزاید: «آنچه در غزه از کشتار و کوچ اجباری بر سر همگان، از نوزاد تا سالمند، آمد، فراتر از هر تصوری است. این فجایع، با بزرگ‌ترین جنگ‌های تاریخ برابری می‌کند.»

او هدف قرار دادن روزنامه‌نگاران را جنایتی مضاعف می‌داند: «کشتن یک روزنامه‌نگار، کشتن حقیقت است. ما در بنغازی، در میانه‌ی جنگ، رویدادها را بدون تحریف گزارش می‌کردیم. حالا تصور کنید وضعیت روزنامه‌نگاران غزه را که با دولت‌هایی روبه‌رو هستند که حق زندگی‌شان را انکار و از اشغالگری حمایت می‌کنند. هدف‌گیری عامدانه‌ی آنان حین پوشش خبری کشتارها، نشان می‌دهد اسرائیل می‌خواهد جنایاتش را از چشم دنیا پنهان کند.»

 

 

از سویی دیگر، رانیا العریبی، روزنامه‌نگار، معتقد است که مسئله‌ی غزه نه تنها به فلسطین، بلکه به تمام بشریت، گره خورده است. او می‌گوید: «کشتار روزنامه‌نگاران، زنگ خطری جدی برای این حرفه و نقض آشکار قوانین بین‌المللی است.» وی این پرسش را مطرح می‌کند: «اگر جهان چشمش را به روی قتل همکاران ما در غزه ببندد، فردا که ما تهدید شویم، چگونه احساس امنیت خواهیم کرد؟»

او در توضیح چراییِ نبودِ واکنش یکپارچه از سوی روزنامه‌نگاران زن در لیبی می‌گوید: «لیبی کشوری بی‌ثبات از نظر سیاسی و امنیتی است و این شرایط، هرگونه حرکت اعتراضی یا تجمع همبستگی را ناممکن می‌سازد. از طرفی، شکاف میان نهادهای رسانه‌ای نیز به نبودِ موضعی واحد در برابر وقایع غزه دامن زده است.»

 

 

کلام آزاد، از گلوله خطرناک‌تر است

فاطمه الزهرا نجم، روزنامه‌نگار، کشتار همکارانش در غزه را جنایتی علیه بشریت و آزادی بیان می‌خواند: «این جنایات، پوچی شعارهای پر زرق‌وبرق جهانی درباره‌ی آزادی مطبوعات را به نمایش گذاشت. ترور همان اولین روزنامه‌نگار در غزه کافی بود تا سستی این شعارها را برملا کند. اشغالگران خوب می‌دانند که کلام آزاد از گلوله خطرناک‌تر است، به همین دلیل در پی خاموش کردن آن هستند.»

او توضیح می‌دهد که تظاهرات و تجمعات اعتراضی، گذرا و موقتی‌اند، اما ایستادگی حقیقی، در تداومِ کلام و روایت حقیقت است، حتی پس از آنکه راویانش از میان بروند. روزنامه‌نگاران غزه چنین کردند. آنان تنها به محکوم کردن بسنده نکردند، بلکه از قلب میدان نبرد، به مخابره‌ی تصویر و کلام ادامه دادند. او تأکید می‌کند که بازماندگان، این رسالت را بر دوش خواهند کشید تا پیامشان را به گوش تمام جهان برسانند.