در سکوت نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری؛ زنان غزه با جنگ تنها مانده‌اند
در سایه‌ی ادامه‌ی جنگ علیه غزه، روایت‌های جان‌سوز از دلِ محاصره‌ای خفه‌کننده و رنجی روزمره، از حجم بی‌اعتنایی جامعه‌ی جهانی به زنان و کودکان پرده برمی‌دارد. اینجا انسانیت رنگ باخته و آسیب‌پذیرترین گروه‌ها به سرنوشتی نامعلوم رها شده‌اند.
رفیف اسلیم
غزه ـ با گذشت دو سال از جنگ نسل‌کشی در نوار غزه، نهادهای بین‌المللی تنها به محکومیت لفظی و ارسال کمک‌های پراکنده اکتفا کرده‌اند. در تمام این مدت، هیچ هیئتی از سوی این سازمان‌ها برای بازدید از اردوگاه‌ها و بررسی وضعیت زنان اعزام نشده است. این بی‌عملی، زنان را در اوج ناامیدی تنها گذاشته است.
فریادی از چادرهای فرسوده: انسانیت کجاست؟
عایده معروف، با اشاره به دو سال جنگ نسل‌کشی در نوار غزه می‌گوید: «شاید برجسته‌ترین عملکردی که از نهادهای بین‌المللی در یادها مانده، رها کردن زنان و کودکان در شمال غزه برای بیش از یک سال باشد.» او توضیح می‌دهد که آن‌ها پس از مخالفت با کوچ اجباری، تنها گذاشته شدند تا طعمه‌ی محاصره، کشتار و محرومیت از آب و غذا و دارو شوند. این اتفاق، ضربه‌ی روحی سنگینی برای زنانی بود که به نقش این نهادها ایمان داشتند و به حضورشان دلگرم بودند.
او اضافه می‌کند که حتی پس از بازگشت این نهادها از جنوب، هیچ هیئتی برای سرکشی به اردوگاه‌ها و دیدن وضعیت زنان و کودکان از نزدیک نیامد و کارشان به فرستادن کمک‌هایی محدود شد که غارت می‌شود و هرگز به دستشان نمی‌رسد. «کودکان جلوی چشم دنیا بر صفحه‌ی تلویزیون‌ها جان می‌دهند. آن‌هایی هم که زنده می‌مانند، با هیچ زندگی می‌کنند. نه غذایی، نه آبی، نه تحصیلی و نه لباسی. کودکی‌شان به معنای واقعی کلمه تباه شده است و روزگار زنان نیز بهتر از این نیست.»
زن فلسطینی در غوغای بی‌امان موشک‌ها و وحشت شبانه، صبح چنان از خواب برمی‌خیزد که نمی‌داند هنوز زنده است یا نه. او می‌گوید از نهادهای مدعی انسانیت و حقوق بشر، همچون سازمان ملل و زیرمجموعه‌هایش، انتظار داشت به وظیفه‌ی خود عمل کنند، وضعیت زنان و کودکان را پیگیری کرده و اسرائیل را به تأمین سرپناهی امن برای آنان وادار سازند.
وی می‌افزاید: «چادرها بعد از یک سال و نیم زیر آفتاب ماندن، پوسیده و غیرقابل سکونت شده‌اند. این در حالی است که مقامات اسرائیلی با سرسختی تمام، جلوی ورود کمک‌های تلنبارشده در مرز را گرفته‌اند.» او می‌پرسد: «آیا دولت‌ها و ملت‌های کمک‌کننده حاضرند فرزندان خودشان این لباس‌ها را بپوشند، روی این تشک‌ها بخوابند و خود را با این پتوهای نازک گرم کنند؟ لوازم بهداشتی زنان کجاست؟»
قوانین بین‌المللی در غزه چه جایگاهی دارند؟
عایده معروف ادامه می‌دهد: «از ادعاهای دروغین کشورهای عربی و غربی که ما را یک امت می‌خوانند، ناامید شده‌ام. این چه امتی است که به تحقیر زنانش در برابر چشم جهانیان و در خفا رضایت می‌دهد؟» او می‌پرسد: «قوانینی که دولت‌ها و سازمان‌های جهانی وضع کرده‌اند کجاست؟ اگر این قوانین نمی‌توانند جلوی این جنون را بگیرند، پس اصلاً برای چه نوشته شده‌اند؟ وقتی هر روز کودکان از گرسنگی و سوءتغذیه جان می‌دهند، این قوانین چه ارزشی دارند؟»
و باز می‌پرسد: «چرا فقط مردم غزه؟ همه‌ی ملت‌ها طعم جنگ را چشیده‌اند و سرانجام به پایان رسیده است، اما انگار سرنوشت این شهر مصیبت‌زده و مردم بی‌دفاعش متفاوت است. مردم را در چادرهایشان زنده‌زنده می‌سوزانند و برای یافتن لقمه‌ای نان به قتل می‌رسانند. گویی تمام دنیا یک‌صدا به آن‌ها می‌گوید: 'در سکوت بمیرید، شما انسان نیستید.'»
عایده معروف از این نهادها می‌خواهد که «از برج عاجشان پایین بیایند» و به میدان واقعیت قدم بگذارند تا ببینند بر سر کودکان، زنان و سالمندان چه می‌آید. او می‌خواهد انسانیتی را که در کنفرانس‌ها و ضیافت‌های مجلل از آن سخن می‌گویند، در عمل نشان دهند. وی تأکید می‌کند که بهانه‌ی ممانعت اسرائیل، آن‌ها را از بار سرزنش و ناامیدی زنان غزه تبرئه نمی‌کند و می‌گوید: «این خودِ شما بودید که با سکوتتان به اسرائیل قدرت دادید تا پیمان‌های بین‌المللی را یکی پس از دیگری بدون هیچ نظارت و مجازاتی زیر پا بگذارد.»
او هشدار می‌دهد که وضعیت وخیم است و با افزایش فشار نظامی و تهدید به اشغال شهر غزه، از این هم بدتر خواهد شد. او آرزو می‌کند که جهان نگاهی انسانی به غزه داشته باشد و به این بی‌تفاوتی مرگبار پایان دهد. این بی‌تفاوتی به‌ویژه در موضوع کمک‌های بشردوستانه مشهود است، کمک‌هایی که مردم برای دست یافتن به آن هر روز کشته و زخمی می‌شوند اما در نهایت چیزی از آن به زنان نمی‌رسد.
یک بسته‌ی بهداشتی کافی نیست
ندی عوض الله نیز با تأیید سخنان عایده معروف، از کوتاهی نهادهای بین‌المللی و امدادی در قبال زنان غزه می‌گوید. او تعریف می‌کند که حدود پنج ماه پیش، یک نهاد بین‌المللی به اردوگاهشان سر زد، حال تعداد انگشت‌شماری از زنان و دختران را پرسید و به همان‌ها یک بسته‌ی بهداشتی داد. در این میان، خیل عظیم زنانی که چیزی نصیبشان نشده بود، تنها نظاره می‌کردند.
او با اشاره به نیازهای گسترده‌ی زنان از خوراک و پوشاک گرفته تا مکمل‌های غذایی و لوازم بهداشتی، توضیح می‌دهد که پیش از جنگ، به واسطه‌ی همکاری‌های مقطعی با نهادهای بین‌المللی و حقوق زنان، تصور دیگری داشت. او گمان می‌کرد در صورت وقوع جنگ، این نهادها از زنان حمایت خواهند کرد، اما واقعیت تکان‌دهنده بود. زنان کاملاً تنها رها شدند و این سازمان‌ها نیز فقط به سردرگمی‌ها دامن زدند.
ندی عوض الله در پایان تأکید می‌کند که سازمان ملل و دیگر نهادهای جهانی باید اسرائیل را به شکل مؤثری تحت فشار بگذارند تا به ورود کمک‌ها رضایت دهد. کمک‌هایی که ماه‌هاست در گذرگاه‌ها توقیف شده و اجازه‌ی ورود پیدا نمی‌کنند. این فشار به‌ویژه برای زنانی که به حاشیه‌رانده‌شده‌ترین و آسیب‌پذیرترین گروه غیرنظامیان هستند، حیاتی است.