اخلاص الحمرونی  

تونس- در ساعات اولیه صبح، سفر روزانه‌اش آغاز می‌شود و ردپای روز گذشته خود را پاک می‌کند و با خستگی‌ا‌ی بی‌پایان روبرو می‌شود. بدون یونیفرم رسمی و هیچگونه وسایل حفاظتی، ساعت‌ها در میان گردوغبار و آلودگی کار می‌کند، در حالی که از ابتدایی‌ترین حقوقی که زندگی شرافتمندانه‌ای را برایش تضمین کند، محروم است.

در خیابان‌های شهر قصرین، جایی که سختی کار با دشواری معیشت گره خورده است، جمعه نصری، پاکبان‌، شاهد واقعیتی تلخ است که خود و همکارانش هر روز آن را تجربه می‌کنند. او درباره روز کاری خود می‌گوید: «از ساعت ۷ صبح تا ظهر کار می‌کنیم و وظیفه ما تمیز کردن خیابان اصلی شهر است. ما در شرایط بدی کار می‌کنیم، در معرض گردوغبار و آلودگی هنگام جمع‌آوری زباله هستیم، و با وجود این سختی‌ها، به ما یونیفرم کاری داده نمی‌شود، در حالی که در سال‌های گذشته این لباس فراهم می‌شد.»

جمعه نصری از سال ۲۰۱۴ به عنوان پاکبان در خیابان‌های قصرین کار می‌کند و از آن زمان تاکنون هیچ ترفیعی دریافت نکرده است. او می‌گوید: «دستمزد بسیار پایین است، در حالی که تلاش زیادی می‌کنیم، اما نمی‌توانیم بدهی‌های خود را بپردازیم.»

 

سوءرفتار و بی‌توجهی به حقوق پاکبان‌ها

وی با اشاره به اینکه شرایط کار او به دلیل رفتار نامناسب برخی از کسبه دشوارتر می‌شود و برخی از آنان هنگام عبور او فریاد می‌زنند، می‌گویند: «گردوغبار را روی ما نریز، برو جای دیگری زباله‌ها را جمع کن». حتی زمانی که او این رفتارها را به مسئولان گزارش داد، پاسخی که شنید این بود: «برو به دادگاه شکایت کن»، که این جمله نشان‌دهنده عدم حمایت از حقوق پاکبان‌ها است.

جمعه نصری همچنین با اشاره اینکه او و همکارانش مجبورند خیابان‌‌های شهر را بدون هیچگونه تجهیزات ایمنی تمیز کنند، و این باعث می‌شود که همواره در معرض آزار و اذیت باشند، گفت: «ما هیچ اختیاری در تعیین محل کارمان نداریم؛ هر وقت شهرداری به ما نیاز داشته باشد، ما را برای تمیزکاری به مسجد، شهرداری یا هر جای دیگر می‌فرستند. ما چاره‌ای نداریم جز اینکه ساعت‌های طولانی کار کنیم و در پایان روز، خسته و فرسوده به خانه بازگردیم.»

به دلیل سختی‌های کار، او به بیماری تنفسی مبتلا شده است. مدارک پزشکی‌ای که از بیمارستان تحویل گرفته بود، نشان می‌دهد که او به بیماری تنفسی مبتلاست و پزشکان توصیه کرده‌‌اند که نباید در محیط‌های پر از گردوغبار کار کند. با این حال، با وجود ارسال این مدارک به اداره مربوطه، هیچ پاسخی دریافت نکرده است. وی می‌گوید: «فکر می‌کنم پرونده من در اداره گم شده است.»

 

 

نگاه تحقیرآمیز و نبود امکانات

حلیمه نوری، یکی دیگر از پاکبان‌ها، با تأکید بر اینکه تعداد کمی از زنان مسئولیت نظافت بیشتر خیابان‌های شهر قصرین را به دوش می‌کشند، گفت: «ما تنها شش زن هستیم که در کل شهر و خیابان‌های بزرگ کار می‌کنیم. مسئول شهرداری هر روز ما را از یک مکان به مکان دیگر می‌فرستد، حتی در شب نیز کار می‌کنیم.»

وی در ادامه‌ افزود: « پاکبان‌ها از حقوق کامل خود، از جمله ترفیع شغلی، برخوردار نیستند. وامی از بانک گرفته‌ام و حقوقم برای تأمین هزینه‌های زندگی کافی نیست. دختر بزرگم در مقطع دبیرستان است، اما نمی‌توانم هزینه کلاس‌های خصوصی او را تأمین کنم.»  

حلیمه نوری توضیح می‌دهد که مانند دیگر همکارانش، هیچ امکاناتی مانند دستکش یا ماسک برای کار دریافت نمی‌کنند و مجبورند این تجهیزات را از خانه‌های خود بیاورند. وی می‌گوید: «ما باید سرمان را پایین بیندازیم، بدون اعتراض کار کنیم، و در برابر تمام این شرایط سخت فقط به خاطر دریافت حقوقی که حتی برای تأمین زندگی در این شرایط سخت اقتصادی کافی نیست، سکوت کنیم.»  

 

 

فاطمه بوعلاق، یکی دیگر از پاکبان‌ها، با تأکید بر اینکه آنان وظیفه تمیزکاری تمام خیابان‌‌های قصرین را بر عهده دارند و در کمپین‌های نظافتی شهرداری نیز شرکت می‌کنند، گفت: سختترین بخش کار، نظافت خیابان‌ها است.

با وجود همه این سختی‌ها، فاطمه بوعلاق ‌از زنان می‌خواهد که برای استقلال مالی خود کار کنند. وی می‌گوید: «مردان حاضر نیستند در خیابان‌ها کار کنند، زیرا آن را شایسته خود نمی‌دانند. اگر زنان خیابان‌ها، بازارها و اماکن عمومی را تمیز نکنند، شهر قصرین در آلودگی و زباله غرق خواهد شد.»