Li Loristanê 2 hezar û 411 xwendekar bê perwerde man
Rêveberê Perwerdehiyê yê Loristanê Seyîd Îsa Seherabî diyar kir ku piraniya xwendekaran ji ber koçberî, seqetî û şert û mercên perwerdehiyê yên nebaş ji dibistanê dûr dimînin.
Navenda Nûçeyan – Seyîd Îsa Seherabî, Rêveberê Giştî yê Perwerde û Hînkirinê yê Loristanê, di daxuyaniyekê de ragihand ku 2 hezar û 411 xwendekarên ku li parêzgehê ji perwerdehiyê hatine dûrxistin hatine tespîtkirin.
Di daxuyaniyê de hat destnîşankirin ku bi qasî ji sedî 4’ê van xwendekaran ji ber sedemên wekî nebûna jîngehên perwerdehiyê yên guncaw nekarîne biçin dibistanê, lê ji sedî 96’ê mayî ji ber sedemên cûrbecûr wekî koçberî, kêmasiyên derûnî an laşî nekarîne biçin dibistanê.
Parêzgeha Loristanê ji mêj ve wekî yek ji herêmên herî bêpar û bêxizmet ên Îranê tê nasîn. Ev rewş tenê bi nîşaneyên aborî nayê ravekirin; ew di heman demê de encama rêveberiya navendî û belavkirina newekhev a çavkaniyan e. Hejariya berfireh, rêjeyên bêkariyê yên bilind, koçberiya domdar, binesaziya nebaş an kevnar, û newekheviya derfetan di nav pirsgirêkên hevpar ên ku parêzgehên marjînalîzekirî yên wekî Luristan, Sîstan û Belûçistan, Sine, Kirmaşan û Îlamê pê re rû bi rû dimînin de ne.
Perwerde êdî ne pêşanî ye
Li herêmên aborî yên nebaş, lêçûna perwerdeyê barekî hîn mezintir dixe ser malbatan. Ji bo gelek malbatên Loristanê bi taybetî yên li gund, malbatên pirzarok û malbatên ku ji bo debara xwe bikin têdikoşin, perwerdehiya zarokan êdî ne pêşanî ye. Xizanî ne tenê çavkaniyên darayî yên malbatan diguherîne, lê di heman demê de perspektîfa wan a li ser zarokan jî diguherîne; carinan zarok wekî "karker" têne dîtin da ku beşdarî debara malbatê bibin, ne wekî "veberhênanên di pêşerojê de". Ev dibe sedema rêjeyên bilindtir ên devjêberdana dibistanê, keda zarokan, koçberiyê û kêmbûna xwesteka ji bo perwerdeyê.
Çerxek bêparbûnê ya berdewam tê jiyîn
Herwiha, sîstema hikûmraniya navendî ya Îranê bi giranî veberhênan û çavkaniyan li paytext û hin parêzgehên navendî kom dike. Di encamê de, herêmên derdorî yên wekî Luristanê neçar in ku bi kêmasiyên avahîsaziyê yên domdar re rû bi rû bimînin. Nebûna dibistanên têr, temenê dibistanên heyî, kêmbûna mamosteyên pispor, newekheviya gihîştina perwerdehiyê, û kêmbûna derfetên kar ên piştî mezûnbûnê çerxek bêparbûnê ya domdar diafirînin ku tê de bêparbûna aborî û perwerdehî hevûdu xwedî dikin.