فلسفه‌ای که سرنوشت یک خلق را دگرگون کرد؛ «ما از مرگ بزرگ‌تریم»
بر فراز سد تشرین، زیر بمباران هواپیماهای جنگی و آتش توپخانه، خلق‌های شمال و شرق سوریه فریاد زدند: «ما از مرگ بزرگ‌تریم». این شعار به فلسفه‌ی زندگی بدل شد و سرنوشت خلق‌ها و زنان را تغییر داد.
بَرچَم جودی
کوبانی- شمال و شرق سوریه طی پنج ماه گذشته، آزمون دشوار بقا را از سر گذرانده است. این جوامع، با انتخاب مدل زندگی مشترک، توانستند بار دیگر با یکپارچگی و همبستگی استوار، این آزمون حیاتی و خطیر را با موفقیت پشت سر بگذارند. در این روند پرتنش و ادامه‌دار، آنان با اتکا به استراتژی جنگ انقلابی خلق، از کرامت، هستی و دستاوردهای چهارده‌ساله‌ی خود دفاع کردند؛ مقاومتی که به‌ویژه در سد تشرین نمودی برجسته یافت.
با فروپاشی رژیم بعث در دسامبر ۲۰۲۴، دولت ترکیه و مزدورانش بی‌درنگ برای آغاز حملاتی اشغالگرانه و شدید دست‌به‌کار شدند؛ حملاتی که می‌توان آن را جنگی تمام‌عیار علیه شمال و شرق سوریه خواند. این تهاجم به‌طور خاص بر شهبا، کانتون منبج، پل قره‌قزاق و سد تشرین متمرکز بود. دولت ترکیه تمام توان خود را برای گسترش اشغالگری‌اش در سوریه به کار گرفت. در مقابل، خلق، در کنار نیروهای دفاعی، مصمم شد تا در خطوط مقدم این مقاومت همه‌جانبه بایستد و از کیان خود در برابر اراده‌ی نابودی دفاع کند. بر همین اساس، خلق‌های شمال و شرق سوریه در هشتم ژانویه‌ی ۲۰۲۵، عزم خود را برای حرکت به سوی سد تشرین و پاسداری از آب، خاک، انرژی و سد خویش جزم کردند.
سیل کاروان شهیدان در برابر نسل‌کشی
هزاران زن و مرد، پیر و جوان، چون سیلی خروشان، به سوی تشرین روانه شدند. دولت ترکیه برای درهم‌شکستن اراده‌ی خلق، مستقیماً این کاروان‌ها را هدف قرار داد که به شهادت و جراحت بسیاری انجامید. اما حتی توپ‌باران سنگین کاروان‌ها نیز نتوانست مانع رسیدن خلق به سد شود. به‌ویژه مردم کوبانی، با الهام از میراث مقاومت علیه داعش، پیشگام رسیدن به تشرین بودند. خلق به هدف خود دست یافت و پاسداری از سد تشرین را آغاز کرد؛ مقاومتی که علی‌رغم حملات بی‌وقفه و بهای سنگین پرداخت‌شده، تا امروز ادامه دارد. از کانتون‌های فرات، طبقا، رقا، دیرالزور و جزیره، کاروان پشت کاروان، خلق به سوی تشرین می‌آیند تا نوبت پاسداری را به عهده گیرند. دولت ترکیه در جریان این نگهبانی، مستقیماً مردم را هدف می‌گیرد. طبق آمار، تاکنون ۲۵ تن شهید و بیش از ۲۷۰ تن زخمی شده‌اند. در میان شهدا، اعضای خانواده‌ها، هنرمندان تئاتر، روزنامه‌نگاران، کادر درمان، سیاستمداران و فعالان به چشم می‌خوردند. هِزا مصطفی و همسرش ادهم مصطفی از کوبانی، در کنار یکدیگر جان باختند و فرزند یک‌ساله‌شان، تالا، در راه دفاع از خاک وطن بی سرپرست ماند.
از ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۵؛ مقاومت‌های تاریخی
بر پیکر سد تشرین، حلقه‌های پایکوبی انقلابی بی‌امان شکل می‌گرفت، شعارهایِ بازتاب‌دهنده‌ی اندیشه و باور به زندگی با کرامت طنین می‌انداخت و هلهله‌ی زنانی که به نیروی ستار تکیه داشتند، در آسمان می‌پیچید. بدین‌سان، تاروپودی بی‌نظیر از مقاومتی تاریخی بافته شد. در این لحظات سرنوشت‌ساز، در میان صدها شعار، ندای «ما از مرگ بزرگ‌تریم» برجستگی معنوی یافت؛ شعاری که خاطره مقاومت کوبانی را در اذهان زنده می‌کرد. در سال ۲۰۱۴، شهر کوبانی به مدت ۱۳۴ روز، شاهد نبردی عظیم بود. مزدوران داعش که سیل‌آسا به سوی کوبانی هجوم آورده بودند، با مقاومت سترگ مبارزان و فرماندهان یگان‌های مدافع زنان (ی‌پ‌ژ) و یگان‌های مدافع خلق (ی‌پ‌گ) روبرو شدند. در قلب آن مقاومت، فرمانده زهرا پَنابر، جوهره‌ی ایستادگی، تعهد و نبرد تمام مدافعان کوبانی را در یک جمله خلاصه کرد: «ما از مرگ بزرگ‌تریم». شاید برای برخی این تنها یک شعار باشد، اما برای خلقی آگاه و دلبسته‌ی خاک، کرامت و میهن، این جمله، فلسفه‌ی هستی است.
بزرگ‌تر از مرگ، در برابر هر تهاجمی
مقاومت کوبانی، نقطه عطفی در استراتژی دفاعی خلق شمال و شرق سوریه برای پاسداری از انقلاب و دستاوردهایش شد. از همین رو، از ۲۰۱۴ تاکنون، خلق در هر شرایطی به این میراث تکیه کرده است. به بیانی دیگر، هرچه نبرد سخت‌تر می‌شود و بقایشان بیشتر به خطر می‌افتد، اراده و توانشان نیز به فراخور زمان، فزونی می‌یابد. این باور و ایستادگی، بیش از همیشه، در جبهه‌های پل قره‌قزاق و سد تشرین، جهانیان را شگفت‌زده کرد. در دورانی که دولت-ملت‌ها جنگ انقلابی خلق را به جنگی علیه همان خلق و ابزاری برای کنترل آنان بدل کرده‌اند، در شمال و شرق سوریه، راه برای تحقق حقیقت ملت دموکراتیک گشوده شد. این مقاومتِ فراتر از مرگ، پاسخی است به هزاران جنایت، کشتار، نسل‌کشی و ویرانگری.
از صلابت «اَدله کوبانی»، رنج «عگید سرزمین خورشید»، ایستادگی «پدر طیار»، همبستگی «مادر مَنیجه»، دلاوری «آرین ده‌ساله» و هزاران قهرمان و مبارز دیگر، این فریاد برخاست: کوردها از مرگ بزرگ‌ترند.