مرکز خبر- امروز پنج‌شنبه ١١ اردیبهشت‌ماه، انجمن صنفی معلمان کوردستان، (مریوان، سروآباد، سنه، سقز و زیویه) با صدور بیانیه‌ای اخراج سمیه اخترشمار، فعال صنفی معلمان مریوان که به‌تازگی در دیوان عدالت اداری نیز تأیید شده، به‌شدت محکوم کرد و آن را لکه ننگی بر پیشانی نظام آموزشی و قضایی ایران عنوان کرد و نوشت: «اما ما، فرزندان کوه و کتاب، در باد و باران، آموخته‌ایم که خاموشی، خیانت به آگاهی‌ست. هر معلم اخراجی، در قامت هزاران گلسرخ شکوفه می‌زند. هر صدایی که سرکوب می‌شود، در هزاران حنجرە دیگر بە فریاد بر می‌خیزد.»

 

در این بیانیه آمده است:

در سرزمینی که واژه‌ها را تبعید می‌کنند، معلمی را از کلاس‌هایش اخراج کرده‌اند، اما نسیم کوهستان هنوز صدای او را با خود حمل می‌کند.

سمیه اخترشمار، شیرزنی که از ریشه‌های مقاومت و روشنایی برخاسته بود، کسی را که با بیان حقیقت و درس مطالبه‌گری، خواب از چشمان تاریک‌اندیشان ربوده بود از مدرسه بیرون راندند، اما تخته‌سیاه‌ها هیچگاه نامش را فراموش نخواهند کرد، و نیمکت‌ها، هر صبح، چشم به راهش خواهند ماند. تاریخ نامش را به نیکی خواهد سرود و همزمان با نام معلم مطالبه‌گری چون سمیه اخترشمار، لرزە بر قامت ناراست و نامبارک همە کسانی می‌افتد که دشمن علم و آگاهی‌اند. بە همان میزان هم‌قطاران وی را در راە مبارزه با جهل و ستم مصمم‌تر می‌کند.

کسانی که از صدای زنان می‌ترسند و از حقیقت می‌هراسند، سال‌هاست که معلمان را با اتهام‌های بی‌وزن و اساس زندان و تبعید می‌کنند. گویا گمان می‌برند می‌توان با حذف یک انسان، یک اندیشه را خاموش کرد.

اما ما، فرزندان کوه و کتاب، در باد و باران، آموخته‌ایم که خاموشی، خیانت به آگاهی‌ست. هر معلم اخراجی، در قامت هزاران گلسرخ شکوفه می‌زند. هر صدایی که سرکوب می‌شود، در هزاران حنجرە دیگر بە فریاد بر می‌خیزد.

اخراج خانم اخترشمار، لکه‌ای ننگ و تاریک بر پیشانی نظام آموزشی و قضایی این کشور است؛ نه فقط از آن جهت که او رفت، بلکه از آنرو که حق، با چمدانی از مهر و دانش، از کلاس‌ها تبعید شد.

ما، انجمن صنفی معلمان کوردستان، اعلام می‌داریم که این حکم ناعادلانه، نه پایان یک مبارزه، بلکه آغاز طوفانی تازه است. سرکوب، ما را خسته نمی‌کند؛ ما را وامی‌دارد به ریشه‌ها تکیە کنیم. ما برخواهیم گشت، در هیئت هزاران معلم، هزاران زن، هزاران اخترشمار.

در سرزمینی که بی‌عدالتی و ستم بر اریکە قدرت تکیه زده، معلم بودن خود نوعی عصیان است. و ما نسل عصیان، ایستاده‌ایم، مصمم‌تر و مستحکم‌تر از هر زمانی.