سوزان ابوسعید

 بیروت - شرکت‌کنندگان در راهپیمایی ضمن بیان دردهایشان از فاجعه انفجار بندر بیروت، با شعار «لن ننساكم وقلوبنا معكم» (هرگز شما را فراموش نخواهیم کرد و دل‌های ما با شما است)، بر لزوم روشن‌شدن حقایق ماجرا و تحقق عدالت تأکید کردند، چرا که معتقدند حادثه‌ای در این ابعاد مستلزم برخورد واقعی و پاسخگو به‌منظور حفظ حقوق قربانیان است.

در پنجمین سالگرد انفجار، صدها شهروند روز دوشنبه چهارم آگوست در دو مسیر جداگانه به سمت مجسمه المغترب در نزدیکی محل انفجارراهپیمایی کردند.

با وجود وعده‌ها درباره اعلام نتایج تحقیق ظرف پنج روز درباره‌ی حدود ۲۷۵۰ تن نیترات آمونیوم، تعلل‌ها، موانع و بازی‌های سیاسی موجب تأخیرهای متعدد شدند تا به این پنج سال انجامید؛ نتیجتاً رنج خانواده‌های مجروح و کشته‌شدگان که بیش از ۲۲۰ نفر و بیش از ۷۰۰۰ زخمی هستند، ادامه دارد. خسارت‌های ناشی از تخریب حدود ۱۵ میلیارد دلار برآورد شده است.

سخنرانان راهپیمایی ضمن درخواست عدالت و روشن شدن کامل حقیقت، به اسامی قربانیان را ذکر کردند تا به درخواست برای رسیدگی عادلانه به پرونده انفجار تاکید کنند.

بتول عبدالله، فعال رسانه‌ای حاضر در راهپیمایی، درگفت‌وگو با خبرگزاری ما گفت: «ما لبنانی‌ها پنجمین سال متوالی ۴ آگوست را گرامی می‌داریم. ما هنوز زیر سایه بحران‌هایی زندگی می‌کنیم که پایانی ندارند. انفجار بندر بیروت زخمی باز در دل هر لبنانی است. آرزوی ما در سال آینده این است که حقیقت فاش شود، قلب‌های بازماندگان آرام گیرد. امروز به این نیاز داریم که احساس کنیم در این کشور کسی از ما محافظت می‌کند و دادگاه و دستگاه قضا ما را حمایت می‌کنند.»

رانیا باسیل، فعال سیاسی و نامزد پیشین انتخابات، نیز در این مورد گفت: «با گذشت پنج سال، همچنان دل‌های ما می‌تپد و درد را احساس می‌کند، چرا که حقیقت هنوز آشکار نشده است. نمی‌دانیم چه کسی نیترات آمونیوم را وارد کرد، چه کسی باعث انفجار شد، چه کسی کوتاهی کرد و چه کسی سود برد. اگر واقعا بخواهیم حکومتی بنا کنیم، باید عدالتِ اجرا شود. عدالت تنها با آشکارسازی حقایق در این جرم عظیم ساخته می‌شود. انفجاری که بیش از ۲۰۰ نفر را به کام مرگ کشاند، هزاران زخمی برجا گذاشت، خانه‌ها را به‌هم ریخت و نیمه پایتخت را ویران کرد. ما امروز ایستاده‌ایم و ادامه می‌دهیم تا تصمیم نهایی گرفته شود و حقیقت روشن گردد. حساب‌خواهی، نخستین سنگ بنیاد حکومتی است که می‌خواهیم.»

ندى صحناوی، فعال سیاسی و هنرمند، گفت: «ما اینجا هستیم تا عدالت را نه فقط برای قربانیان و خانواده‌های آنان، بلکه برای هزاران زخمی، برای کسانی که خانه و شغل‌شان را از دست دادند، و برای صدها فردی که هنوز جسمشان مجروح است، فریاد بزنیم. ما خواهان عدالت برای همه این افراد، برای بیروت و برای لبنان هستیم. بدون تحقق عدالت، نمی‌توان نهادهای دولتی را بنا کرد؛ این امر بنیادی برای ساختن وطن است.»

او عمق درد کسانی را توصیف کرد که فرزندان یا عزیزانشان را از دست داده‌اند: «این فقط یک غم نیست، بلکه زخمی باز است که تا ابد ادامه دارد.»

سولا سعد، فیلم‌ساز مستند و فعال که در مسیر راهپیمایی حضور داشت گفت: «این سالگرد مربوط به تمامی لبنانی‌ها چه در داخل کشور و چه در خارج است. با وجود گذشت پنج سال، این یاد آنقدر دردناک است که هنوز اثرش باقی است. تقریباً ۳۰۰هزار آپارتمان اطراف محل انفجار آسیب دید؛ یعنی حدود ۳۰۰هزار نفر از آن زمان تاکنون در شرایط سختی زندگی کرده‌اند. امروز آمده‌ایم تا تأکید کنیم سکوت جایز نیست و نمی‌توانیم با آنچه رخ داده بود به‌گونه‌ای رفتار کنیم که انگار اتفاقی نیفتاده است.»

سولا سعد در مورد امید به تحقق عدالت افزود: « بدون شک امید هست. هیچ رویدادی با این گستردگی و این تلفات بدون دستیابی به حقیقت قابل قبول نیست. سکوت ادامه نخواهد داشت و من از آنچه امروز می‌بینیم انرژی می‌گیرم. بله، اوایل شوکه بودیم، اما اکنون زمان تغییر فرا رسیده است.»

او همچنین گفت: «اگر زنان واقعاً شریک در حکمرانی و تصمیم‌گیری بودند، شاید بسیاری از این فجایع رخ نمی‌داد. شاید اگر آگاهی گسترده‌تر و مشارکت عمیق‌تر بود، به این سطح از خشونت نمی‌رسیدیم. مسئولیت ما این است که با تمام قدرت خود سکوت را بشکنیم و در تصمیم‌گیری‌ها فعال باشیم، نه اینکه اجازه دهیم هرچیزی را به ما تحمیل کنند. در نهایت، این زنان هستند که بدون داشتن حق تصمیم‌گیری درباره جنگ یا مبارزه، فقدان را تحمل می‌کند. از این‌ رو مسئولیت زنان در دفاع از زندگی و رد سکوت پررنگ‌تر است.»