یمن – جنگی که سال‌هاست در یمن ادامه دارد، باعث فروپاشی زیرساخت‌ها شده و فقر، بیکاری، و کاهش شدید دسترسی به غذا، آب و خدمات بهداشتی را تشدید کرده است.

سازمان ملل روز سه‌شنبه، ۱۲ آگوست، هشدار داد که یمن به سرعت به آستانه قحطی گسترده نزدیک می‌شود، در حالی که امنیت غذایی به‌طور بی‌سابقه‌ای در حال زوال است. سازمان ملل از جامعه جهانی خواست که به‌سرعت وارد عمل شود تا از وقوع فاجعه‌ای انسانی جلوگیری نماید.

مدیر بخش هماهنگی دفتر سازمان ملل در امور انسان‌دوستانه (OCHA) در ارائه گزارشی به شورای امنیت، گفت: «قحطی در یمن حتمی نیست، اما به آن نزدیک می‌شویم. اگر جامعه بین‌المللی اکنون با افزایش منابع انسانی و اجازه دسترسی فوری به آسیب‌پذیرترین گروه‌ها وارد عمل شود، می‌توان آن را در زمان مناسب متوقف کرد.»

او افزود که یمن در حال حاضر یکی از کشورهای جهان با بالاترین میزان ناامنی غذایی است، جایی که جنگ مداوم، فروپاشی اقتصادی، از دست رفتن معیشت‌ها و افزایش قیمت‌ها دست‌به‌دست هم داده‌اند تا میلیون‌ها یمنی را به لبه گرسنگی مرگبار سوق دهند.

 

بیش از ۱۷ میلیون نفر دچار گرسنگی

بر اساس آمار تکان‌دهنده سازمان ملل، هم‌اکنون بیش از ۱۷ میلیون نفر در یمن از گرسنگی رنج می‌برند. نیمی از کودکان زیر پنج سال سوء‌تغذیه حاد دارند و تقریبا نیمی نیز کوتاه‌قامت هستند، در حالی که خطر مرگ آن‌ها ناشی از بیماری‌های شایع ۹ تا ۱۲ برابر بیشتر از میانگین جهانی است؛ این در حالی است که سیستم بهداشتی تقریباً به‌طور کامل فروپاشیده است.

مسئول سازمان ملل از صحنه‌های تراژیک ثبت‌شده توسط تیم‌های ارزیابی میدانی در ژوئیه در اردوگاه‌های آوارگان در منطقه عبس در استان حجه خبر داد، جایی که «مرگ کودکان به دلیل گرسنگی آرام و خاموش» مستندسازی شده است. او تأکید کرد که این وضعیت استثنا نیست، بلکه واقعیت روزمره هزاران خانواده در سراسر کشور است.

او تأکید کرد که کمک‌های انسان‌دوستانه ممکن است جان‌ها را نجات دهد، اما راه‌حل دائمی نیستند. بدون راه‌حل سیاسی جامع که بتواند چرخه خشونت و فروپاشی اقتصادی را متوقف کند، بحران یمن همچنان ادامه‌دار خواهد بود و حتی حجم بالای کمک‌ها نیز نمی‌تواند مانع فروپاشی کامل شود.

این هشدارها در حالی مطرح می‌شوند که یمن شاهد یکی از طولانی‌ترین و مخرب‌ترین درگیری‌ها در منطقه است؛ جنگی که بیش از هشت سال پیش آغاز شده و زیرساخت‌ها را ویران کرده، فقر و بیکاری را تشدید نموده و دسترسی به غذا، آب و مراقبت‌های بهداشتی را به‌شدت محدود کرده است.