اخلاص حمرونی

تونس- هدیل قاسمی، زن جوان تونسی از منطقهٔ محروم و روستایی «القصرین»، با وجود تمام چالش‌های اجتماعی و مالی، توانست با گام‌هایی محکم در ورزش تکواندو، که همواره ورزشی مردانه پنداشته می‌شود، برای خود مسیری روشن بسازد. او که این راه را تنها برای پر کردن اوقات فراغت کودکی آغاز کرده بود، به‌سرعت به چهره‌ای برجسته در ورزش ملی تونس تبدیل شد.

 

در میان دستاوردها و فداکاری‌ها

داستان زندگی هدیل قاسمی، روایتی شنیدنی از مبارزه است. او دربارهٔ سرآغاز راهش می‌گوید: «ورزش را در نه‌سالگی و با انگیزه‌ای ساده شروع کردم، فقط برای آنکه تعطیلات تابستان را پر کنم. آن زمان هرگز فکر نمی‌کردم آنچه به‌عنوان یک سرگرمی آغاز شده، قرار است به مسیر اصلی زندگی‌ام تبدیل شود.»

او می‌افزاید: «این راه با یک سرگرمی شروع شد، اما امروز به جایگاه مربی فدرال و داور ملی رسیده‌ام، به‌تازگی به‌عنوان نایب‌رئیس کمیتهٔ انضباطی و حرفه‌ای‌گری در فدراسیون ورزش‌های رزمی تونس منصوب شده‌ام و مسئولیت هماهنگی کل ورزش‌های رزمی در استان القصرین را نیز بر عهده دارم که برایم افتخاری بزرگ است.»

هدیل قاسمی با وجود سن کم، توانست خود را در تکواندو به اثبات برساند، رشته‌ای که به سختی‌های طاقت‌فرسای جسمی و روانی شهرت دارد. این ورزش رزمی معمولاً انتخاب زنان نیست، اما هدیل نه‌تنها در آن ماندگار شد، بلکه درخشید و با وجود تمام موانع، راه خود را ادامه داد. او می‌گوید: «البته که راه آسانی نبود، به‌خصوص که تکواندو ورزشی خشن است. این انتخاب، پرسش‌های زیادی در ذهن اطرافیان ایجاد می‌کرد. مگر یک زن هم ورزش رزمی کار می‌کند؟ آیا این کار زنانگی‌اش را زیر سؤال نمی‌برد؟ عده‌ای تمسخر می‌کردند، عده‌ای تشویق، و عده‌ای دیگر مرا به چالش می‌کشیدند. برای من، همین چالش‌ها بزرگ‌ترین انگیزه برای ادامه دادن بود.»

او اشاره می‌کند: «اوایل کار، هم از نظر جسمی و هم روحی، بسیار سخت بود. انتقادها زیاد بود، چون من زنی جوان از یک منطقهٔ محروم بودم که به سراغ هنر رزمی پسران رفته بود. اما تصمیم گرفتم این انتقادها را سازنده ببینم و از کنارشان بگذرم. به لطف حمایت خانواده‌ام که اولین تکیه‌گاهم بودند، ادامه دادم. آن‌ها به من انگیزه می‌دادند و من در تکواندو راهی برای یادگیری مهارت‌هایی چون کنترل اعصاب، رویارویی با دیگران، شکیبایی و انضباط پیدا کرده بودم.»

با گذشت زمان، ورزش برای هدیل به بخشی از هویتش تبدیل شد، تا جایی که حتی دوری کوتاه‌مدت از آن، برایش خلائی بزرگ می‌ساخت. او می‌گوید: «گاهی که یک یا دو هفته، یا حتی یک ماه از ورزش دور می‌شوم، حس می‌کنم چیزی را گم کرده‌ام و باید فوراً برگردم. برای مثال، در سال آخر دبیرستان، با وجود فشار سنگین درسی، هرگز تمریناتم را رها نکردم. با اینکه در مدرسه رشتهٔ تخصصی‌ام دو و میدانی بود، همیشه میان تکواندو و درس توازن ایجاد می‌کردم و پس از پایان تحصیلات، با قدرتی بیشتر به ورزش بازگشتم.»

 

پشت هر قهرمانی، داستانی است

هدیل قاسمی هرگز خاطرهٔ اولین مدال طلایش را که در سطح استانی به دست آورد، فراموش نمی‌کند. «اولین قهرمانی‌ام در سن خیلی کم رقم خورد. آن روز ارزشی عمیق برای دستاوردم احساس کردم و فهمیدم که نام من در دنیای ورزش در حال تثبیت شدن است.»

از نگاه هدیل، پشت هر قهرمانی و هر پیروزی، داستانی نهفته است. او معتقد است: «فرقی نمی‌کند قهرمانی در چه سطحی باشد، استانی، ملی یا بین‌المللی. هر پیروزی حاصل خستگی و فشارهای روانی و جسمی فراوان است، به‌ویژه وقتی تنها مبارزه می‌کنی و تمام مسئولیت نتیجه بر دوش توست. اما شیرینی لحظهٔ پیروزی، تمام آن خستگی را از میان می‌برد و خود به نقطهٔ آغازی جدید تبدیل می‌شود. من رؤیای رسیدن به المپیک را در سر دارم. چرا که نه؟ این هدف بزرگ من است.»

هدیل قاسمی با وجود دستاوردهایش، نارضایتی خود را از کمبود حمایت از ورزش‌های انفرادی در تونس پنهان نمی‌کند. «حمایت‌هایی وجود دارد، اما کافی نیست. در ورزش‌های انفرادی، ورزشکار خود ناچار است بیشتر هزینه‌ها را تأمین کند. حتی گاهی باشگاه‌ها آن‌طور که باید کمک نمی‌کنند و در بسیاری از موارد، این تو هستی که بیش از کمک گرفتن، به باشگاه کمک می‌کنی. برای همین، همه‌چیز به خودت بستگی دارد.»

او می‌گوید این شرایط باعث می‌شود بسیاری از ورزشکاران بااستعداد، به‌ویژه زنانی که حمایت خانواده را ندارند، ورزش را رها کنند. «قهرمانان بسیاری، چه زن و چه مرد، با وجود افتخارآفرینی برای تونس، به‌دلیل نبود حمایت کناره‌گیری کرده‌اند و برخی حتی مجبور به ترک کشور شده‌اند.» او توضیح می‌دهد که برخی از زنان قهرمان، به‌جای آنکه مورد حمایت قرار گیرند، ناچار به مهاجرت شده‌اند.

به گفتهٔ او، همه‌چیز به پول گره خورده است و کسی که توانایی مالی نداشته باشد، نمی‌تواند به راهش ادامه دهد. این در حالی است که استعدادهایی وجود دارند که می‌توانند پرچم تونس را در عرصه‌های جهانی بالا ببرند. به همین دلیل، هدیل امیدوار است که مسئولان نگاهی جدی‌تر به ورزش‌های انفرادی داشته باشند و حق واقعی آن‌ها را ادا کنند.

او تأکید می‌کند که انتصاب‌های اخیرش در فدراسیون و استان، حاصل یک عمر تلاش و فداکاری است. «من همیشه به ورزش بازگشتم، حتی پس از وقفه‌های کوتاه. زندگی‌ام را میان تحصیل و تمرین تقسیم کردم. اولویتم درس بود، اما پس از آن به ورزش می‌پرداختم. امروز رؤیای بزرگ‌تری دارم. می‌خواهم یک مجموعهٔ ورزشی بزرگ برای رشته‌های انفرادی مانند کیک‌بوکسینگ و تکواندو تأسیس کنم تا جایگاه واقعی این ورزش‌ها را به آن‌ها بازگردانم.»

 

اراده و خودباوری، کلید موفقیت

او دربارهٔ انتقادهایی که به‌عنوان یک زن ورزشکار در رشته‌ای رزمی با آن‌ها روبه‌روست، می‌گوید: «بسیار نقد شنیده‌ام. برخی تعجب می‌کنند، برخی هجمه می‌کنند و برخی مسخره. می‌گویند مگر زن هم ضربه می‌زند؟ اما من از تمام این حرف‌ها عبور کرده‌ام. مسیر ما را ارادهٔ درونی‌مان مشخص می‌کند، نه شرایط محیط. مسئله به اراده و خودباوری برمی‌گردد و زنانی هستند که از پسران هم قوی‌تر ضربه می‌زنند.»

هدیل قاسمی در پایان، پیامی برای تمام زنان دارد: «تمام آنچه گفته می‌شود، تنها حرف است. روی اهداف خودتان تمرکز کنید و ادامه دهید. اجازه ندهید نگاه دیگران شما را در نیمه‌راه متوقف کند. از نقدها برای خود انگیزه بسازید، نه مانع. در ورزش، دختر و پسر فرقی ندارند. آنچه مهم است، شور، قدرت و جسارت به چالش کشیدن است و ما زنان نه‌تنها قادریم چالش‌ها را بپذیریم و بدرخشیم، که گاهی می‌توانیم از مردان نیز پیشی بگیریم.»