مرکز خبر- سازمان دیده‌بان حقوق بشر با انتشار گزارشی از محروم کردن زندانیان سیاسی از خدمات درمانی از جمله وریشه مرادی، زینب جلالیان، راحله راحمی‌پور، مهوش ثابت و مطلب احمدیان خبر داد و نوشت: جمهوری اسلامی از محروم کردن خدمات درمانی به عنوان ابزاری برای خاموش کردن صدای مخالفان استفاده می‌کند.

سازمان دیده‌بان حقوق بشر در این گزارش که روز جمعه ۲۳ آذر (۱۳ دسامبر) منتشر شده است، به وضعیت زندان‌های ایران و وضعیت زندانیان سیاسی به ویژه وضعیت زندانیان سیاسی زن در زندان اوین در ارتباط با عدم دسترسی آنان به خدمات درمانی پرداخته و نوشت: محرومیت از خدمات درمانی وضعیت زندانیان سیاسی را وخیم‌تر می‌کند و موجب رنج غیرضروری و در مواردی مرگ قابل پیشگیری زندانیان شده است.

براساس مستندات سازمان دیده‌بان حقوق بشر، مقامات جمهوری اسلامی ایران سال‌هاست دسترسی به مراقبت‌های پزشکی و خدمات درمانی را برای زندانیان محدود کرده‌ و از این محدودیت‌ها به عنوان ابزاری برای فشار به زندانیان استفاده می‌کند. این سازمان حقوق بشری به نقل از دو منبع آگاه گزارش داده که زندانیان سیاسی محبوس در زندان اوین دچار محرومیت درمانی هستند و با اینحال مقامات حکومت ایران بطور مداوم از تحقیق درباره موارد مربوط به غفلت پزشکی درباره زندانیان و پاسخگو قرار دادن متخلفان سر باز زده است.

سازمان دیده‌بان حقوق بشر در گزارش خود، از زینب جلالیان، زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در زندان یزد، نام برده که علی‌رغم تشدید درد در سمت راست بدنش در شش ماه گذشته همچنان از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی محروم مانده است.

به گزار ش این نهاد بین‌المللی، مقامات زندان، با اعمال محدودیت شدید در انتقال او به بیمارستان، از این حربه برای تحت فشار قراردادن زینب جلالیان برای اعتراف به اتهامات مضاعف بهره برده‌اند.

زینب جلالیان، در سال ۱۳۸۶ بازداشت و به اتهام «محاربه به دلیل عضویت در گروه‌های مخالف نظام» به حبس ابد محکوم شد. این زندانی سیاسی که هفدهمین سال از دوران محکومیت خود را در زندان یزد سپری می‌کند، یکی از قدیمی‌ترین زندانیان زن در زندان‌های جمهوری اسلامی است و از ۴ سال پیش به زندان یزد منتقل شده و بدون رعایت اصل «تفکیک جرائم» و در تبعید در این زندان محبوس است و علیرغم شرایط نامساعد جسمانی و ابتلا به بیماری‌های گوارشی، کلیوی و چشمی همچنان از رسیدگی به خدمات پزشکی و درمان تخصصی محروم مانده است، اما مقامات قضایی درخواست‌های او را برای اعزام به بیمارستان نمی‌پذیرند.

دیده‌بان حقوق بشر همچنین با اشاره به محرومیت درمانی وریشه مرادی، زندانی سیاسی کورد محبوس در زندان اوین که به اتهام «بغی» به اعدام محکوم شده است، گزارش داده که پس از صدور حکم اعدام علیه این متهم سیاسی، مقامات جمهوری اسلامی از انتقال او به بیمارستان جهت آزمایشات پزشکی خودداری کردند.

وریشه مرادی در تاریخ ١٩ مهرماه به مناسبت روز جهانی مبارزه با اعدام و در اعتراض به افزایش احکام اعدام در ایران دست به اعتصاب غذای نامحدود زد. وی پس از ٢٠ روز، به دلیل درخواست تعداد زیادی از زندانیان سیاسی و فعالان حقوق زنان و حقوق بشر، روز سه‌شنبه ۸ آبان‌ماه به اعتصاب غذای خود پایان داد. وی در نتیجه دچار کاهش وزن شدید و مشکلات جدی سلامت شده است.

سازمان دیده‌بان حقوق بشر همچنین به ابتلای راحله راحمی‌پور، زندانی سیاسی ۷۲ ساله، به تومور مغزی اشاره کرده و مشکلات سلامتی او را جدی توصیف کرده و افزوده اسس با این حال از دسترسی او به مراقبت‌های بهداشتی ویژه بطور مکرر جلوگیری شده است.

راحله راحی‌پور، از اعضای خانواده‌های دادخواه و مفقودشدگان در زندان‌های جمهوری اسلامی، در آبان ۹۸ بازداشت و در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به شش سال حبس محکوم شد.

در ادامه گزارش دیده‌بان حقوق بشر همچنین از تاخیرهای طولانی در روند درمانی مهوش ثابت، شهروند بهایی ۷۳ ساله محبوس در زندان اوین، خبر داده که روز چهارشنبه ۱۴ آذر تحت عمل جراحی باز قلب قرار گرفت.

مطلب احمدیان، یک زندانی سیاسی کورد دیگر است که پانزدهمین سال خود را در زندان اوین می‌گذراند و از مشکلات جدی سلامت رنج می‌برد. بیماری‌های درمان‌نشده مطلب احمدیان به ورم شدید در ناحیه شکم منجر شده که فشار زیادی به ریه‌ها و معده او وارد می‌کند. درخواست این زندانی سیاسی برای انتقال به بیمارستان رد شده است.

سازمان دیده‌بان حقوق بشر با استناد به «قواعد حداقل استاندارد سازمان ملل برای رفتاربا زندانیان» تاکید کرده که زندانیان بیماری که نیازمند درمان ویژه هستند «باید» به مراکز درمانی ویژه یا بیمارستان‌ها منتقل شوند.

ناهید نقشبندی، پژوهشگر امور ایران در دیده‌بان حقوق بشر، از مقامات جمهوری اسلامی خواست فورا از دسترسی تمامی زندانیان به خدمات درمانی لازم اطمینان حاصل کنند و افزود: «محروم کردن زندانیان از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی نه تنها حق انسانی آن‌ها در برخورداری از سلامت را نقض می‌کند بلکه زندگی آن‌ها دچار خطر می‌کند.»