مرکز خبر- روز گذشته چهارشنبه ١٣ اردیبهشت‌ماه، عطاءالله کاویانی، مدیر کل سازمان حفاظت محیط زیست مازندران در مصاحبه با رسانه‌های داخلی ایران از خشک شدن ٣٠ درصد از مجموعه آبی تالاب میانکاله به ویژه در بخش غربی آن خبر داد و گفت که استقرار صنایع مادر(صنایع پتروشیمی، صنایع آهن و فولاد، مس و آلومینیم، صنایه معدنی و همچنین صنایع ساخت انواع کودها و سموم شیمیایی کشاورزی) در مازندران ملزم به تأییدیه‌ی سازمان محیط زیست است.

این مقام سازمان حفاظت محیط زیست مازندران گفت که تمامی پروژه‌های بزرگ صنعتی، براساس قانون باید ابتدا ارزیابس زیست محیطی شوند و تأییدیه‌ی اثرات زیست محیطی آن صادر شود تا همانند پروژه‌ی بهشهر آسیب نبیند.

میانکاله یک منطقه‌ی حفاظت شده در منتهی الیه جنوب شرقی دریای مازندران، واقع در ۱۲ کیلومتری شمال بهشهر، یکی از شهرهای شرقی استان مازندران است. این شبه جزیره از سال ۱۳۴۸ به عنوان منطقه‌ی حفاظت شده تعیین شده و القاب زیادی نیز برای این منطقه در نظر گرفته شد که از جمله آن‌ها می‌توان به پناهگاه جانداران و ذخیره‌گاه طبیعی زمین اشاره کرد.

میانکاله به مأمن پرندگان مهاجر و محل تخم‌گذاری و زیستگاه ماهیان دریایی تبدیل شده است، گونه‌های جانوری بسیاری در سال‌های گذشته با توجه به قطع ارتباط این منطقه با دیگر مناطق مازندران با گسترش ساخت وسازها و پیشرفت شهرها منقرض شده‌اند؛ با این حال، همچنان میانکاله یک سرمایه‌ی عظیم تنوع زیستی جانوران مختلف به حساب می‌آید. رشد صنایع آلاینده می‌تواند تهدید اساسی برای این منطقه‌ی بکر، پوشش گیاهی و جانوران موجود در آن باشد.

طرح احداث پتروشیمی میانکاله در ابتدای سال ۱۴۰١ با همت کارشناسان، خبرنگاران و فعالان محیط‌زیستی متوقف شد. احداث صنایع مادر در این منطقه به ویژه احداث صنایع پتروشیمی و پالایشگاه، به دلیل میزان بالای آلوده کننده‌ی این صنایع به ویژه در آب‌های منطقه باعث از بین رفت محیط زیست این منطقه و آلوده شدن آب‌های سیرین و آلوده کردن آب‌های زیرزمینی این منطقه خواهد شد.

بسیاری از محصولات پتروشیمی‌ها و محصولات جانبی فرایندهای تولید مواد اولیه‌ی مورد نیاز آن‌ها، در رده‌ی مواد سمی و خطرناک برای سلامت انسان‌ها و محیط زیست دسته بندی می‌شوند. برای مثال، سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا میزان سمی بودن محیطزیستی فراورده‌ی شیمیایی بنزن (Benzene) را حدوداً ۵۰ برابر حلال‌هایی مثل استون که برای پاک‌کردن رنگ استفاده می‌شود، تخمین می‌زند. این عدد برای مواد شیمیایی همچون هیدروکربن‌های آروماتیک چندحلقه‌ای (PAHs) که از محصولات جانبی پتروشیمی‌هاست، می‌تواند تا هشت هزار برابر هم برسد. از این جهت، مدیریت پسماند و آلایندگی‌ها در پتروشیمی‌ها از موارد بسیار مهم در تأمین سلامت و حفظ محیط زیست منطقه است.

سازمان بهداشت جهانی در گزارشی در سال ۱۳۹۲ تأثیر قرارگیری در معرض مواد آلاینده‌ی پتروشیمی‌ها را تأیید و آن را عامل بیماری‌هایی از قبیل سرطان، بیماری‌های تنفسی و عصبی معرفی کرد. در ۱۶ مطالعه‌ی مجزا در کشورهای مختلف نیز تأثیرات وجود صنایع پتروشیمی بر سلامت بیش از ۱۸۷ هزار نفر از ساکنان محلی بررسی شده است. خطر ابتلا به سرطان خون در افرادی که در فاصله‌ای حدوداً پنج کیلومتری از محل احداث پتروشیمی‌ها زندگی میکرده‌اند، تقریباً ۳۰ درصد بیشتر از ساکنانی که اصلاً در معرض پتروشیمی نبوده‌اند، گزارش شده که نشان از عدم برقراری عدالت محیطزیستی در نزدیکی صنایع آلوده کننده است (تحقیق مشترک دانشگاه‌های واریک و لیستر انگلستان، سال ۲۰۲۰).