چگونه آب‌آوردن زنان هند را از زندگی عقب می‌راند
این زنان ماه‌های سوزان تابستان یا زمستان‌های یخ‌زده را تحمل می‌کنند و هر روز کیلومترها راه می‌روند، ظرف‌های پلاستیکی یا سفالی سنگینی را روی سر خود متعادل می‌کنند.
آوردن آب آشامیدنی یک روال روزانه‌ی طاقت‌فرسا برای میلیون‌ها زن هندی است.
این زنان حتی ماه‌های سوزان تابستان یا زمستان‌های یخ‌زده را تحمل می‌کنند و هر روز کیلومترها راه می‌روند، ظرف‌های پلاستیکی یا سفالی سنگینی را روی سر خود متعادل می‌کنند و سطل‌هایی را در دست می‌گیرند تا ذخایر آب خانگی را مدیریت کنند.
«این یک مبارزه‌ی روزانه است. من آنقدر از آوردن آب خسته می‌شوم که وقتی کارم تمام می‌شود، بیحال روی زمین می‌افتم.»
Bhurbade هر روز چهار تا پنج ساعت را صرف رفت و آمد به سمت نزدیکترین منبع آب مطمئن خود -یک دریاچه‌ی نیمه‌خشک- می‌کند تا کوزه‌های خود را پر کند. آب گل‌آلود است و او باید سوراخ‌هایی را در کناره‌ی دریاچه حفر کند تا آب به طور طبیعی از آن عبور کرده و به داخل نفوذ کند.
او می‌گوید: «برای چهار تا پنج ماه در سال، زنان چاره‌ای ندارند جز اینکه از فواصل دور آب بیاورند، زیرا چاه‌ها و منابع آبی اطراف محل زندگی ما خشک می‌شوند.»
از قضا، روستای او یکی از شدیدترین بارندگی‌ها را در منطقه دارد و کار او از بسیاری زنان راحت‌تر است.
او و بسیاری دیگر به دلیل این روزمرگی، مدام از درد کمر و گردن، خستگی و ضعف شاکی هستند.
این مشقت روزانه، همچنین او و سایر زنان روستای خود را از دستیابی به شغلی با حقوق باز می دارد.
او می‌گوید: «هیچ‌کس مرا حتی به‌عنوان کارگر مزرعه استخدام نمی‌کند، زیرا به من اجازه نمی‌دهند بعدازظهر سر کار حاضر شوم».
اگر به دنبال آب رفتم باید رزق و روزی‌ام را فدا کنم، اگر کار کنم و دستمزد بگیرم خانواده‌ام تشنه می‌مانند.
بر اساس گزارش سال ۲۰۲۳ سازمان جهانی بهداشت (WHO) و یونیسف، ۱.۸ میلیارد نفر در سراسر جهان آب آشامیدنی را از منابعی که خارج از محل زندگیشان قرار دارد جمع‌آوری می‌کنند و در ۷ خانوار از هر ۱۰ خانوار، زنان و دختران مسئول اصلی جمع‌آوری آب هستند.
این امر به ویژه در هند صادق است، جایی که به گفته‌ی کارشناسان، نیاز مبرم به تامین آب آشامیدنی، زنان را عقب نگه میکدارد و مانع رشد فردی و اقتصادی آنها می‌شود.
پروفسور آشوینی دشپنده، رئیس بخش اقتصاد دانشگاه آشوکا دهلی می‌گوید: «اولاً، زنان نمی‌توانند کار کنند و حقوق داشته باشند زیرا مجبورند تمام کارهای خانه را انجام دهند و ثانیاً، حتی اگر بخواهند پس از انجام کارهای روزانه‌ی خود، شغلی پیدا کنند، در روستاهای هند هیچ شغلی با حقوق کافی برای آنها وجود ندارد.»
ارزش کار بدون مزد زنان در اقتصاد هند بسیار زیاد است. گزارش Ecowrap بزرگترین بانک تجاری هند و بانک دولتی هند (SBI) نشان می‌دهد که سهم کل کار بدون دستمزد زنان در اقتصاد حدود ۲۲.۷ تریلیون روپیه (۲۷۶.۵ میلیارد دلار؛ ۲۱۶.۷ میلیارد پوند) است که تقریباً ۷.۵ درصد از کل تولید ناخالص داخلی هند را شامل می‌شود.
سازمان بین‌المللی توسعه‌ی غیردولتی تخمین می‌زند که زنان هندی سالانه ۱۵۰ میلیون روز کاری را صرف آوردن آب می‌کنند.
کارشناسان می‌گویند اگر زنان بتوانند این زمان را در فعالیت‌های پولی بگذرانند، می‌توانند از نظر مالی مستقل باشند و همچنین می‌توانند اقتصاد را رونق بخشد.
دولت هند همچنین می‌گوید که به طور مداوم برای بهبود زیرساخت‌های آب در سراسر کشور تلاش خواهد کرد و قول داده است که تا ژانویه‌ی ۲۰۲۴، تقریباً ۷۴ درصد از خانوارهای روستایی را به آب لوله کشی مجهز کند.
کسانی که قبلاً مجبور بودند از بیرون آب بیاورند اما اکنون آب لوله کشی در خانه های خود دارند، می‌گویند این تجربه زندگیشان را تغییر داده است.
«شیر آب را باز می‌کنم، آب با فشار می‌آید...این برایم مثل یک رویاست. از پنج سالگی آب می‌‌آوردم.» منگل خادکه، زنی متاهل و ۳۰ ساله است که در ۳۰ کیلومتری خانم بهرباده زندگی می‌کند.
اما هنوز میلیون‌ها نفر هستند که به آب لوله‌کشی دسترسی ندارند.
حدود ۷۰۰ کیلومتر دورتر از ترینگالوادی، منطقه‌ای در روستای آکی در منطقه آماراواتی هند مرکزی، ایندرایانی جاوارکار، رئیس روستا، بیشتر روز خود را صرف یافتن و جمع‌آوری آب می‌کند.
«اینجا در تابستان آنقدر خشک است که هر روز یک فکر تکراری از خواب بیدارم می‌کند: امروز کجا می‌توانم آب پیدا کنم؟»
ایندرایانی دو شغل دارد: اول یافتن و جمع‌آوری آب برای خانواده‌اش و دوم سازماندهی تانکرهای آب برای روستا.
او می‌گوید: «هر دو کار هر روز سخت‌تر می‌شوند.»
خانم بهرباده می‌گوید که گرفتن آب لوله‌کشی برای او هنوز یک رویای دور است: «زنان از همان بچگی این کار را شروع می‌کنند. یک نفر یک سطل کوچک به آنها می‌دهد و می‌گوید تا آنجا که می‌توانید آب حمل کنید. روحشان هم خبر ندارد که این تعهد یک عمر باقی می‌ماند، تا زمانی که بمیرند باید آب بیاورد.»
خانم بهرباده حتی یک سال را به خاطر نمی‌آورد که مجبور نشده باشد کیلومترها با یک گلدان روی سرش راه برود.
از او پرسیدیم اگر مجبور نباشد آب بیاورد و اوقات فراغت داشته باشد، چه می‌کند؟
او مدت زیادی فکر کرد و گفت که دوست دارد آواز بخواند. اما حتی آهنگ‌هایش درباره‌ی آب هستند.
او برای ما می خواند: «رادو ناکو بالا می پانیالا جاته».
یعنی: «فرزندم گریه مکن، من می روم آب بیاورم».
منبع: بی بی سی