۱۰ دسامبر روز جهانی حقوق بشر
۱۰ دسامبر، هفتاد و سومین سالروز تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر که به نام «روز حقوق بشر» خوانده می‌شود برای جامعه‌ی ایرانی درحالی از راه می‌رسد که همچنان بسیاری از مدافعین حقوق انسانی در زندان‌های مختلف کشور با محکومیت‌هایی طولانی‌مدت بسر می‌برند. حقوق بشر همچنان نقض و مردم از گرسنگی در کنار خیابان‌ها جان می‌سپارند و سیاست اعدام همچنان رو به صعود است.
مرکز خبر -
حقوق بشر در ایران موضوعی حاشیه‌ایی و نامفهوم است. در ایران با نگاه امنیتی به فعالیت‌های اجتماعی و مطالباتی برخورد شده و فعالان با برچسب‌های امنیتی و سیاسی بصورت مستمر به بند می‌کشد. به جای نقض حقوق بشر، فقر، اعدام، کاهش فشار و سرکوب تنها دغدغه‌ی رژیم ایران حفظ حکومت اقتداری و آخوندگرای خود می‌باشد.
در روز دهم دسامبر ۱۹۴۸ النور روزولت، بیوه رئیس‌جمهور سابق آمریکا، فرانکلین روزولت، اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر را در محل سازمان ملل در پاریس خواند و مجمع عمومی سازمان ملل متحد آن را تصویب کرد. برای نخستین بار در تاریخ بشریت ۴۶ عضو سازمان ملل متحد اعلام کردند که بر سر حقوقی با هم به توافق رسیده‌اند که همه انسانها بایست از آن برخوردار باشند. هشت کشور، از جمله اتحاد جماهیر شوروی، عربستان سعودی و آفریقای جنوبی، به این اعلامیه رأی ندادند.
نخستین اصل اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد می‌گوید: «تمام افراد بشر آزاد زاده می‌شوند و از لحاظ حیثیت و کرامت و حقوق با هم برابرند.» ایده‌های اساسی‌ای که در این اعلامیه ۳۰ ماده‌ای آمده و در سطح بین‌المللی مطرح گشتند، حاصل صدها سال تفکر درباره‌ی حقوق انسان به عنوان انسان بودند. تمام اندیشه‌هایی که در "منشور حقوق شهروندی" سال ۱۶۸۹ انگلیس، "اعلامیه استقلال" سال ۱۷۷۶ آمریکا و "اعلامیه حقوق بشر انقلاب فرانسه" منتشر شده در روز ۲۶ اوت سال ۱۷۸۹ وجود داشتند، به متن اعلامیه جهانی حقوق بشر راه یافتند.
با وجود همه‌ی امضاهایی که کشورهای دنیا در پای اعلامیه جهانی حقوق بشر نهاده‌اند، در عمل در سراسر جهان هر روز این حقوق را نقض می‌کنند.
هنوز هم وضعیت جهان به گونه‌ای است که انسانها از اینکه حقوقی انسانی دارند آگاه نیستند. و تنها آنجا که انسان بداند حقوقی دارد می‌تواند برای برخوردار شدن از آن حقوق مبارزه کند.
هیچ کشوری در دنیا نیست که بتواند ادعا کند توانسته است صد درصد اصول ایده‌آل اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر را تحقق بخشد.
ایران در جای عضوی از اعضای سازمان ملل متحد بر آن صحه گذاشت. سپس در تکمیل آن دو میثاق حقوق مدنی و سیاسی و حقوق اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی در سال ١٣۵۴ خورشیدی از تصویب پارلمان وقت ایران گذشت.
با این تصویب، دولت ایران متعهد شد در قوانین داخلی تجدیدنظر کند و قوانین را با موازین مندرج در دو میثاق انطباق دهد.
حکومت پهلوی اصلاح در قوانین را آغاز کرد. انقلاب ۵٧ چرخه‌ی اصلاح قوانین را شکست و جمهوری اسلامی در انکار ساز و کار حقوق بشری بر آمد و بر ضد جوهره‌ی حقوق بشر که تامین و به رسمیت شناختن برابری و آزادی و رفاه است اقدام کرد و تاکنون به نقض گسترده‌ی حقوق بشر ادامه داده است.
بر اساس ماده‌هایی از این اصل:
اصل بیست و پنجم اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر می‌گوید: «هر شخصی حق دارد که از سطح زندگی مناسب برای تامین سلامتی و رفاه خود و خانواده‌اش، به ویژه از حیث خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری برخوردار شود.» اما هر روز صدهزار انسان در جهان بر اثر گرسنگی می‌میرند.
اصل پنجم اعلامیه می‌گوید: «هیچ کس نباید شکنجه شود یا تحت مجازات یا رفتاری ظالمانه، انسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.» طبق گزارش سالانه سازمان عفو بین‌الملل اما هنوز هم در بسیاری از کشورهای جهان من‌جمله ایران انسانها را شکنجه می‌کنند.
اصل بیست و ششم اعلامیه می‌گوید: «هر شخصی حق دارد از آموزش و پرورش بهره‌مند شود.» اما در سراسر جهان بیش از یک میلیارد بیسواد وجود دارد. امروزه نیز زنان افغانستان با ورود طالبان از حق تحصیل و آموزش محروم هستند.
اصل بیست و دوم اعلامیه جهانی حقوق بشر می‌گوید: «هر شخصی به عنوان عضو جامعه حق امنیت اجتماعی دارد.» یک و نیم میلیارد انسان اما در این کره‌ی خاکی در فقر می‌زیند. اصل بیست و سوم این اعلامیه از حق کار برای همه‌ی انسانها می‌گوید.