هلین احمد

سلیمانیه- در سومین سالگرد خیزش انقلابی ژن، ژیان، آزادی و قتل حکومتی ژینا امینی، دختر ۲۲ ساله سقزی در روژهلات کوردستان که به دست رژیم ایران به بهانه رعایت نکردن قوانین حجاب بازداشت و در اثر شکنجه به قتل رسید، از مزار زنان گمنام در سلیمانیه در اقلیم کوردستان دیدار شد تا بار دیگر وحشیگری نظام سلطه‌گر و جنایات زن‌کشی را یادآور شویم.

قتل ژینا امینی به نماد جهانی رنج زنان و فریادی بلند علیه سرکوب بدل گشت. پرونده او کابوسی برای رژیم شد؛ تا جایی‌که خانواده‌اش از زیارت مزارش منع شدند و محدودیت‌هایی بر محل دفنش تحمیل گردید، تلاشی بیهوده برای محو یاد و خاطره او.

 

با این فلسفه، درصدد کاهش جنایات قتل زنان هستیم

کژال عبدالقادر، فعال حقوق زنان، هشدار داد که قتل زنان در قرن بیست‌ویکم زنگ خطر است و این قبرهای گمنام، جراحتی باز و تلخ‌اند که همچنان ما را می‌آزارد. او اشاره کرد که دید تحقیرآمیز به زن و بحران‌های اقتصادی، به‌ویژه پس از ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸، موجب افزایش قتل زنان شده و کار و حقوق زنان گاه خشم مردان را برمی‌انگیزد.

به گفته او، قتل زنان در این عصر پیشرفت، یک فاجعه اجتماعی است و هدف باید حضور زنان در موقعیت‌های پیشرفت باشد، نه دفن در قبرهای ناشناس. به همین دلیل امروز در نشستی فکری و فرهنگی درباره زنان کورد شرکت می‌کنیم تا فراتر از بحث فقط بر قتل زنان پیش برویم.

 

زن کورد؛ از حاشیه تا رهبری تغییر اجتماعی

کژاال عبدالقادر تأکید کرد که «وقتی از گورستان بی‌نام و نشان حرف زده می‌شود خود به خود کلمه ناموس در ذهن برخی از شهروندان تداعی می‌شود، درحالی‌که تعدادی از این گورها محل دفن مردان و کودکان است اما ذهنیت مردسالار ناموس زن را به بدن محدود می‌کند و زن دفن‌شده را مقصر جلوه می‌دهد. این ذهنیت، حتی ارتباط عاطفی زن با مرد را دلیلی برای تداوم قتل زنان می‌داند و جامعه را زیر سلطه مردسالاری نگه می‌دارد، جایی که شرافت باید در حفاظت از سرزمین‌مان باشد، نه بدن زن.»

او افزود که تاریخ منطقه پر از زنان پیشگام است، اما نظام سلطه‌گر کوردستان موجب افزایش قتل زنان شده و این جنایات به رویدادی عادی بدل گشته است.

کژال خواستار رهایی جامعه از این ذهنیت شد و گفت: «برای تحقق برابری و پایان دادن به جرم‌انگاری زنان، باید از طریق آگاهی‌رسانی، اصلاح نظام آموزشی و تغییر ریشه‌ای ذهنیت مردسالار اقدام کرد.»

 

به نماد پایدار تبدیل شد

بریوان شاهو، روزنامه‌نگار، اشاره کرد که خیزش «ژن، ژیان، آزادی» تغییر بزرگی در خاورمیانه ایجاد کرد و تأثیری ملموس بر سیاست و جنبش‌های انقلابی گذاشت. او گفت این خیزش نتیجه سال‌ها سرکوب و خشم مردم منطقه بود و توانست ذهنیت مردسالارانه‌ای را که همواره مبارزه زنان را کم‌اهمیت جلوه می‌داد، بشکند.

او افزود که زنان با تلاش و پافشاری خود، نگاه جامعه به مبارزه زنان را تغییر دادند و نشان دادند آزادی زن پیش‌شرط آزادی واقعی همه مردم است. این قیام از شرق کوردستان آغاز شد و با پیوستن دیگر مردمان، زنان را به سوی آزادی در سراسر جهان هدایت کرد.

با گذشت سه سال، هرچند فعالیت‌های خیابانی کاهش یافته، ترس و نگرانی همچنان وجود دارد و خشونت رژیم ایران افزایش یافته است، اما این خیزش تحولی بنیادین در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی و به‌ویژه در مبارزه زنان ایجاد کرده است. امروز در هر خانه کوردی که قلبش برای آزادی می‌تپد، مبارزه زنان و مقاومت تحت شعار «ژن، ژیان، آزادی» زنده است.

 

وقتی درد به نیروی تغییر بدل می‌شود

بریوان شاهو تأکید کرد که شعار «ژن، ژیان، آزادی» در همه عرصه‌ها حاضر است. او گفت: «با تشدید مجازات‌ها و شکنجه‌ها، رژیم ایران می‌کوشد صدای آزادی را خاموش کند، اما زنانی چون شریفه محمدی، پخشان عزیزی، زینب جلالیان، شیرین علم هولی و وریشه مرادی به نماد صدای آزادی در روژهلات کوردستان و ایران بدل شده‌اند.»

او افزود که مبارزه این زنان در زندان، مبارزه‌ای برای آزادی زنان در سراسر جهان است، چرا که جامعه‌ای بدون آزادی زن، آزاد نیست و مقاومت آنان راهنما و الگویی برای ادامه مسیر آزادی است.

بریوان شاهو در پایان هشدار داد که رژیم ایران تلاش می‌کند این قیام را سرکوب کند، اما در سومین سالگرد آن باید صدای واحدی در خیابان‌ها باشیم و زنان باید اعتماد به نفس جهانی را تثبیت کنند؛ همان فلسفه‌ای که در شعار «ژن، ژیان، آزادی» تجلی یافته و راهنمای ادامه مبارزه است.