مونا توکا

لیبی - منیه بن احمد، چهره‌ی رسانه‌ای، با پویش «دست‌های ماهر»، همچون یاوری حقیقی برای توانمندسازی زنان و حمایت حرفه‌ای و رایگان از کسب‌وکارهای کوچکشان، نقشی برجسته یافته است.

در جامعه‌ای که با چالش‌های فزاینده‌ی اقتصادی و نیاز روزافزون به استقلال مالی روبه‌روست، پویش‌های زنانه‌ای سر برمی‌آورند که راهگشا بوده و فرصت‌هایی برای خودشکوفایی زنان، به دور از هرگونه وابستگی، فراهم می‌کنند. منیه بن احمد، این چهره‌ی رسانه‌ای، از جمله زنانی است که به درستی ریشه‌ی مشکلات را دریافته‌است؛ از این رو، بر آن شد تا بانگ رسا و تکیه‌گاه هر زنی باشد که از هنر یا اندیشه‌ای برخوردار است. او با پویش «دست‌های ماهر»، همچون یاوری برای توانمندسازی زنان و حمایت حرفه‌ای و رایگان از کسب‌وکارهای کوچکشان، در کانون توجه قرار گرفته است.

منیه بن احمد در این خصوص اظهار داشت: «پویش دست‌های ماهر، از این باور قلبی من نشأت گرفته که هر زنی با هر مهارتی، می‌تواند آن را به کسب‌وکاری موفق بدل سازد، حتی اگر از کنج خانه و با امکاناتی اندک آغاز کند. من دریافتم که اغلب زنان شرکت‌کننده در این پویش، فعالیت خود را از منزل شروع کرده‌اند، هرچند برخی برای گسترش کارشان، ناگزیر به راه‌اندازی مرکزی یا فروشگاهی تجاری شده‌اند. زیبایی این داستان‌ها در آن است که همواره با گام‌هایی کوچک آغاز شده‌اند، اما بر ستون‌هایی از اراده و اشتیاق برای رسیدن به استقلال مالی استوار گشته‌اند.»

 

چالش‌های مسیر زنان

وی افزود: «برخی از زنان هنگام ثبت یا معرفی کسب‌وکارشان با دشواری‌های فراوانی چون اخاذی، درخواست‌های گزاف مالی برای تبلیغات، یا وعده‌های پوچ روبه‌رو می‌شوند. از این رو، کوشیدم تا پویش من کاملاً رایگان باشد و به‌راستی مأمنی برای پشتیبانی از زنان، به دور از هرگونه بهره‌کشی، فراهم آورد.»

به باور او، کسب‌وکارهای خرد، به‌ویژه در شرایط اقتصادی فعلی، راه نجاتی برای زنان به شمار می‌روند. «استقلال مالی برای زن، تجمل نیست، بلکه ضرورتی است که برایش درآمد، اعتمادبه‌نفس و قدرت تصمیم‌گیری مستقل از دیگران را به ارمغان می‌آورد.»

 

روایت‌های الهام‌بخش

از داستان‌هایی که عمیقاً بر منیه بن احمد تأثیر گذاشت، سرگذشت زنی است که کسب‌وکارش را با فروش خوراک‌های محلی در بساطی کوچک و کم‌بها (به ارزش کمتر از ۱۰۰ دینار) آغاز کرد و دیری نپایید که آن را به فعالیتی پایدار با درآمدی مناسب بدل ساخت. او همچنین تجربه‌ی زن دیگری از طرابلس را ستود که دل به دریای هنر جواهرسازی زد و در قلب بافت تاریخی شهر، میان کارگاه‌هایی عمدتاً مردانه، این فن را آموخت؛ اما چنان مورد حمایت و تشویق قرار گرفت که کنجی ویژه در همان کارگاه به او اختصاص یافت.

او می‌گوید: «این نمونه‌ها گواه آنند که خواستن، توانستن است و هر یک از این سرگذشت‌ها، بارقه‌ی امیدی است برای هر زنی که در اندیشه‌ی برداشتن گامی، هرچند کوچک، است.»

وی با تأکید بر اینکه فعالیتش محدود به جنوب لیبی نیست، افزود که درخواست‌هایی از زنان طرابلسی، بنغازی و مناطق مرکزی نیز به دستش می‌رسد. «من به پشتیبانی از طرح‌های زنان در جای‌جای لیبی ادامه خواهم داد. رویا مرز نمی‌شناسد و پیروزی هر زن، سربلندی همه‌ی ماست.»

 

فراتر از مرزها: رویایی به وسعت لیبی 

منیه بن احمد سخنانش را این‌گونه پایان بخشید: «دل‌خوشی بزرگ من، دیدن زنی است که کسب‌وکاری خانگی و کوچک راه‌انداخته و سودای گشایش کافه‌ای یا مرکزی بزرگ ویژه‌ی زنان را در سر دارد. و ما اینجاییم تا به آنان بگوییم: کنارتان هستیم؛ پشتیبان، هم‌صدا و بستری برای معرفی و حمایت بی‌دریغ.»

در روزگاری که بسیاری از زنان طعم تلخ انزوا یا بی‌مهری را می‌چشند، پویش «دست‌های ماهر» چونان پناهگاهی امن و بستری کارآمد، مسیر استقلال و توانمندسازی را پیش پایشان می‌گسترد. تلاش منیه بن احمد فراتر از یک پوشش رسانه‌ای صرف است؛ این تلاشی است از سرِ سرمایه‌گذاری حقیقی بر استعدادهای زنان و باوری ژرف به اینکه دگرگونی با نخستین گام آغاز می‌شود و هر پنجه‌ی هنرمندی سزاوار دیده شدن، ارج نهادن و پشتیبانی است.