هنرمند شانزده‌ساله و میراث کهن دنگبِژی
سورخوین سعدون، دنگ‌بیژ جوان اهل دیرک در شمال و شرق سوریه، با نوای دنگبِژی، فرهنگ و هنر کوردی را پاس داشته و در آن حیاتی نو دمیده است.
زینب عیسی
دیرک – سورخوین سعدون، هنرمند شانزده‌ساله‌ای است که با صدای خود، هنر کهن دنگبِژی را در شمال و شرق سوریه زنده نگه داشته است. هنر او، آمیزه‌ای است از اصالت تاریخ کورد و روحی نوآور که در صدایش تجلی می‌یابد. او خود را میراث‌دار ترانه‌های کهن و راوی نغمه‌های اصیلی می‌داند که داستان‌ها و حسرت‌های یک خلق را در خود نهفته دارد. امروز و هم‌زمان با انقلاب روژاوا، او هنر کوردی را با افتخار طنین‌انداز می‌کند. سورخوین سعدون در گفت‌وگو با خبرگزاری ما، از مسیر هنری خود و آموختن دنگبِژی می‌گوید.
از دوازده سالگی با دنگبِژی عجین شدم
سورخوین سعدون از سرآغاز راهش چنین می‌گوید: «من در خانواده‌ای هنرمند و آشنا با دنگبِژی چشم به جهان گشودم. پدرم از دوازده‌سالگی این هنر را به من آموخت و من نیز پیوسته در حال پرورش صدای خود بودم. دنگبِژی، فرهنگ و میراث گران‌بهای نیاکان ماست و برای دمیدن روحی تازه در آن، باید آن را آموخت و اجرا کرد. بی‌شک، در این مسیر با چالش‌هایی، به‌ویژه در پرورش حنجره، روبرو بودم؛ اما بر این باورم که هیچ دستاورد ارزشمندی آسان به دست نمی‌آید و موفقیت، حاصل کوشش و پشتکار است.»
آوازم را در مرکز پارگین ضبط کردم
او با اشاره به ضبط نخستین اثرش در سنین نوجوانی، ادامه می‌دهد: «در آغاز راه، پدرم بزرگترین مشوق من بود. حمایت‌های بی‌دریغ او در آموزش و تشویق دوستانم که همواره صدایم را می‌ستودند، انگیزه‌ی راهم بود. در همان سال‌ها به مرکز پارگین رفتم و نخستین آواز خود را ضبط کردم؛ این اثر با استقبال روبرو شد و سرآغازی برای موفقیت‌های بعدی من بود.»
هنر خویش را پاس بداریم و در آن روحی تازه بدمیم
سورخوین که در رویدادهای هنری بسیاری حضور داشته، هدفش را این‌گونه بیان می‌کند: «نیاکان ما در گذشته کوچ‌نشین بودند و با هنر دنگبِژی شناخته می‌شدند. من برای زنده نگه داشتن همین سنت، به یادگیری آن روی آوردم. از آنجا که اجرای دنگبِژی در سنین کم چندان مرسوم نیست، کوشیدم الگویی برای کودکان باشم تا این مسیر برایشان هموار شود. من اکنون در مرکز فرهنگ و هنر دجله و در گروه جودی فعالیت دارم و در کنسرت‌ها و جشن‌های بسیاری، از جمله مراسم روز زن و نوروز، شرکت کرده‌ام. دنگبِژی برای من مایه سربلندی است. آرزو دارم در آینده این هنر را به نسل‌های بعد بیاموزم تا این میراث فرهنگی زنده بماند. پیام من به همگان این است که فرهنگ غنی خود را بشناسند، هنرشان را پاس بدارند و همواره در آن روحی تازه بدمند.»