زنان، صلح‌سازان فراموش‌شده خاورمیانه
هماهنگ‌کننده تجمع زنان زنوبیا معتقد است بدون مشارکت زنان، پایان دادن به بحران خاورمیانه ناممکن است. به باور او، این مسیر نیازمند مبارزه‌ای است که در آن فلسفه «ژن، ژیان، ئازادی» را به گفتمان غالب عصر تبدیل کند.
سیلوا ابراهیم
منبج - بحران خاورمیانه هر روز ابعاد تازه‌ای می‌یابد. زیاده‌خواهی قدرت‌های سلطه، این منطقه را به میدان جنگ جهانی سوم تبدیل کرده است؛ جنگی که در آن تسویه حساب‌های قدرت، به بهای جان مردم منطقه تمام می‌شود و قربانیان اصلی آن، زنان و کودکانی هستند که رسانه‌های جهانی آنها را نمی‌بینند.
رقیه محمد، هماهنگ‌کننده تجمع زنان زنوبیا، می‌گوید: «در حالی که زنان و کودکان بیشترین بهای این جنگ را می‌پردازند، بزرگ‌ترین مدافعان صلح هستند و هیچ نقشی در آغاز این جنگ نداشته‌اند.» او بر این باور است که زنان توان و انرژی لازم برای عبور از این دوران سخت را دارند و می‌توانند از نقش قربانی به نقش صلح‌ساز و تصمیم‌گیرنده در سرنوشت جامعه و سرزمین خود گذر کنند.
او با اشارە بە اینکە «زنان لبنان، فلسطین، شمال و شرق سوریه و ایران، همگی در یک تراژدی مشترک به سر می‌برند»، می‌افزاید: «اگر ما زنان بتوانیم نیروهایمان را متحد کنیم، می‌توانیم فراتر از مرزهای جغرافیایی، به صلح دست یابیم. هویت مشترک زنانه، پیوند میان ماست.»
به گفته رقیه محمد، نمونه‌های درخشانی از خیزش زنان از دل جنگ و نسل‌کشی برخاسته است: «زنان در ایران و روژهلات کوردستان با شعار 'ژن، ژیان، ئازادی'، جنبشی را آغاز کردند که پس از قتل ژینا امینی به همبستگی جهانی دست یافت.»
او به تجربه زنان ایزدی در شنگال نیز اشاره می‌کند: «زنانی که قربانی نسل‌کشی داعش شدند، به بردگی رفتند و به کالا تبدیل شدند، امروز به پیشگامان جامعه خود بدل شده‌اند. آنها با ورود به عرصه‌های سیاسی و نظامی، سیستم دفاعی ایجاد کرده‌اند که از تکرار چنین فجایعی جلوگیری می‌کند.»
رقیه محمد به تجربه زنان شمال و شرق سوریه اشاره می‌کند که با وجود سختی‌های بسیار و حتی سنگسار شدن توسط داعش، امروز در عرصه‌های نظامی و سیاسی فعال هستند. به باور او، این زنان توانستند با مبارزه علیه نظام‌های واپس‌گرا، از نقش قربانی به سازندگان صلح تبدیل شوند.
با تاکید بر اینکە «خاورمیانه امروز میدان جنگ جهانی سوم شده است»، او می‌گوید. «از غزه و لبنان تا سوریه و ایران، همه صحنه درگیری‌های فکری، سیاسی و مذهبی قدرت‌های جهانی شده‌اند که قربانیانش مردم منطقه هستند.»
به گفته رقیه محمد، هدف این درگیری‌ها فراتر از جنگ است: «آنها می‌خواهند جغرافیا، اندیشه و فرهنگ منطقه را با سرکوب و نابودی مردم تغییر دهند. نمونه بارز آن، نسل‌کشی در شمال و شرق سوریه است که در سکوت رسانه‌های جهانی جریان دارد.» او به نقش ترکیه در تغییر دموگرافی منطقه از طریق تحمیل زبان و واحد پول در مناطق اشغالی اشاره می‌کند.
رقیه محمد با اشارە بە اینکە «قربانیان اصلی این وضعیت، زنان و کودکانی هستند که در اردوگاه‌ها با مرگ، آوارگی و گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند»، می‌افزاید: «رنج آنها از چشم جهان پنهان مانده و سلامت جسمی و روانی‌شان در خطر است.»
او با تأکید بر ضرورت مشارکت زنان در حل بحران خاورمیانه می‌گوید: «راه‌حل‌های مردانه، ناقص است. تنها با حضور زنان می‌توان به راه‌حلی ریشه‌ای دست یافت. ما با آگاهی و فرهنگ زنانه می‌توانیم صلح را محقق کنیم و الگویی جهانی باشیم.»
رقیه محمد سخنانش را با نگاهی به آینده به پایان می‌برد: «پس از دستاوردهای جنبش زنان، نباید عقب‌نشینی کنیم. باید با درهم شکستن دیوارهای بردگی و سلطه مردسالاری، به سوی صلح و امنیت گام برداریم. وقت آن رسیده که قرن بیست و یکم را به قرن آزادی زنان و 'ژن، ژیان، ئازادی' را به شعار زمانه تبدیل کنیم.»