بهاران لهیب

کابل- جنگ میان ایران و اسرائیل، ویرانی و کشتار مردم بی‌گناه را در پی داشت. در چنین جنگ‌هایی، بازنده‌ی اصلی فقط مردم، سرمایه‌های مادی و معنوی کشورها هستند که به نابودی کشیده می‌شوند. متأسفانه، نهادهای بین‌المللی مانند سازمان ملل متحد که خود را مدافع حقوق بشر می‌دانند، معمولاً در برابر این کشتارها سکوت اختیار می‌کنند و تنها به محکوم کردن لفظی بسنده می‌نمایند.

مردم افغانستان از سال ۱۳۵۷ تاکنون، طعم تلخ جنگ، تجاوز، ویرانی و جنایات ناشی از دخالت قدرت‌های بزرگ را چشیده‌اند و هنوز هم در آتش جهنمی که برافروخته شده، زندگی را پیش می‌برند. اگر با هر زن، مرد، پیر، جوان یا حتی کودکی در افغانستان صحبت شود، به خوبی درک می‌کنند که ملت‌هایی که زیر چکمه‌های امپریالیسم خرد می‌شوند، با چه سرنوشت دردناکی روبرو هستند و چه بسا شرایطی حتی اسفبارتر از امروز را تجربه خواهند کرد.

جنگ ایران و اسرائیل، بار زنان و مردان مبارز و شجاع ایرانی را افزایش داد که باید برای نجات کشورشان وارد عمل شوند؛ در غیر این صورت، سرنوشتی دردناک‌تر از مردم افغانستان و عراق را تجربه خواهند کرد.

در همین رابطه با زلفا محمدی، مدافع حقوق کودکان و دختران و عکاس افغان گفت‌وگو کردیم. او نزدیک به سه سال است که در حوزه آموزش و پرورش کودکان افغان فعالیت می‌کند و هم‌زمان با دوربین خود، رویدادهای روزمره را مستندسازی می‌نماید. زلفا، اولین‌بار که از حمله اسرائیل به ایران مطلع شد، چنین می‌گوید: «وقتی از طریق شبکه‌های اجتماعی دیدم که جنگ میان اسرائیل و ایران شروع شده، واقعاً احساس ترس و نگرانی داشتم. نه فقط برای ایران، بلکه برای تمام مناطقی که درگیر جنگ می‌شوند و این جنگ‌ها خسارات بسیاری به دنبال داشت. مردم به دنبال صلح و آرامش هستند، نه جنگ. همیشه صلح می‌خواهند تا در جامعه و کشورشان آرامش برقرار باشد. اما این‌گونه جنگ‌ها، تمام آرامش مردم را از بین می‌برد؛ با یک بمب، همه‌چیز نابود می‌شود و دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند در آرامش زندگی کند. جنگ مانع رشد و تلاش مردم می‌شود و آن‌ها دیگر نمی‌توانند برای کارهایی که باید انجام دهند، قدمی بردارند. وقتی یک نظام اقتدارگر به نظام اقتدارگر دیگر حمله می‌کند، این ذهنیت به‌وجود می‌آید که چگونه می‌توان در صلح زندگی کرد؟»

زلفا تأثیرات جنگ میان ایران و اسرائیل را بر افغانستان چنین توضیح می‌دهد: «قطعاً تأثیر دارد. افغانستان در قلب آسیا قرار دارد و هم‌مرز با ایران است. واکنش‌هایی که امروز شاهدش هستیم، بدون شک تأثیر منفی بر افغانستان می‌گذارد. نه تنها بر مهاجرینی که در ایران زندگی می‌کنند، بلکه بر زنان و دخترانی که برای تحصیل به آنجا رفته‌اند.»

او همچنین به قربانیان جنگ در ایران اشاره کرده و می‌گوید: «جنگ‌ها معمولاً باعث می‌شوند که مردم بی‌گناهی که هیچ نقشی در آغاز آن نداشتند، درگیر شوند و بیشترین آسیب را ببینند. مردم، کودکان و زنان آغازگر جنگ نبودند، اما بیشترین صدمه را می‌بینند. جنگ میان ایران و اسرائیل، در مناطق مسکونی انجام شدند و اکثریت مردم را بی‌خانمان ساخت. مردم از خانه‌های‌شان بیرون رفتند و به جاهای امن‌تری پناه بردند. زنان و کودکان بیش از همه در معرض خطر بودند. با جنگ، با مشکلاتی که جنگ به همراه دارد، روبه‌رو می‌شوند و این باعث می‌شود که نتوانند به زندگی عادی بازگردند. نه می‌توانند به تحصیل ادامه دهند، نه در خانه‌های‌شان با آسایش زندگی کنند.»

زلفا با اشاره به حس همدلی با زنان ایرانی می‌گوید: «ما، زنان افغانستان، جنگ، تجاوز، بی‌خانمان شدن و محروم ماندن از تحصیل را دیده‌ایم. واقعاً می‌توانیم حس و حال امروز شما را درک کنیم. با همه‌ی این آسیب‌ها، هنوز هم امیدواریم و از شما هم می‌خواهیم که امیدوار باشید. جنگ هیچ‌گاه خوشبختی نمی‌آورد، همیشه ویرانی و بدبختی به دنبال دارد. به‌ویژه شما را خوب درک می‌کنم، چون ما این تجربه را داشتیم. می‌دانم که در شرایطی پُر از استرس، اضطراب و نگرانی هستید و آنچه را که می‌خواهید ندارید. اما باید استوار و امیدوار بمانید. چون امیدوار بودن در تاریک‌ترین لحظات، دل می‌خواهد و شما آن دل را دارید.»

او در پایان، پیامی نیز برای خواهران ایرانی خود دارد: «من، به‌عنوان یک دختر افغان، مشکلات زیادی را تجربه کردم و راه‌های دشواری را پیمودم تا به نتیجه برسم. از شما می‌خواهم که هیچ‌گاه تسلیم نشوید. درست است که ما در خاورمیانه و آسیا با مشکلات زیادی روبرو هستیم، اما همین مسیرها ما را امیدوار می‌سازد. روزی تمام این جنگ‌ها به پایان خواهد رسید. اگر تلاش کنید و امیدتان را از دست ندهید، دنیا و کشورهایی که ما را زمین می‌زنند، نباید ما را شکسته ببینند. ما باید ایستادگی کنیم و نشان دهیم که زنان و دخترانی که اینجا حضور دارند، چقدر می‌توانند تأثیرگذار باشند و شرایط را بهبود ببخشند.»