«در غزه، رنگ‌ها مُردند و سیاهی بر زنان سایه افکند»
زنان غزه در میان شرایط سخت زندگی ناشی از جنگ، حریم خصوصی خود را در اردوگاه‌های آوارگان از دست داده‌اند و رؤیاهایشان زیر آوار جنگ مدفون شده است.
رفیف اسلیم
غزه – زنان نوار غزه در پی ادامه جنگی که بیش از یک سال و سه ماه از آغاز آن می‌گذرد، بسیاری از حقوق و حریم خصوصی خود را از دست داده‌اند. مهم‌ترین این حقوق، داشتن فضایی خصوصی و امن برای انجام نیازهای شخصی‌شان است.
سمر قحمان، یکی از آوارگان غزه، توضیح می‌دهد: «پیش از جنگ، زنان غزه در خانه‌های مستقل خود زندگی می‌کردند و از تمامی حقوق خود بهره‌مند بودند؛ غذا می‌پختند، از فرزندانشان مراقبت می‌کردند و به کارهای روزمره خود می‌رسیدند. اما امروز، زنان در فضایی کمتر از دو متر محبوس شده‌اند و بیشتر روز خود را در انتظار روزنه‌ای از امید سپری می‌کنند.»
او تأکید می‌کند که زندگی در این شهر ویران‌شده کاملاً دگرگون شده است؛ حتی ساده‌ترین نیازها، مانند دسترسی به آب آشامیدنی و غذا، به چالش‌هایی طاقت‌فرسا تبدیل شده‌اند. غذایی که این روزها به دست زنان و دختران می‌رسد، بیماری‌های لاعلاجی را به دنبال داشته و سلامت روان آن‌ها را نیز به‌شدت تحت تأثیر قرار داده است.
سمر با صدایی لرزان می‌گوید: «من دیگر حتی تحمل شنیدن شکایت‌های فرزندانم را ندارم؛ چون خودم نیاز به کسی دارم که مرا بشنود و این بار سنگین را از دوشم بردارد.»
او توضیح می‌دهد: «از زمان آغاز حملات، بیش از هفت بار آواره شده‌ام و هر بار مجبور به بازگشت به خانه‌ام بودم. اما امروز دیگر خانه‌ای وجود ندارد که به آن بازگردم؛ نیروهای اسرائیلی تمام خانه‌های شمال غزه را ویران کرده‌اند.»
سمر از روزهای سختی می‌گوید که پیش از آوارگی تجربه کرده است: «خانه‌ام زیر بمباران ویران شد، مدرسه‌ای که به آن پناه برده بودیم مورد حمله قرار گرفت، داماد و تعدادی از جوانان بازداشت شدند و سپس آن‌ها را به محوطه‌ای پر از شیشه‌های شکسته و گلوله‌ها منتقل کردند.»
او امروز در چادری موقت زندگی می‌کند و کوچک‌ترین حریم خصوصی را ندارد. وقتی با خانواده‌اش صحبت می‌کند، تمام اطرافیان صدای او را می‌شنوند. حتی تعویض لباس برای او به کابوسی تبدیل شده و حمام کردن بزرگ‌ترین عذاب برای زنان دختران است.
او با بغض می‌گوید: «مردان می‌توانند خود را با این شرایط تطبیق دهند، اما ما چه کنیم؟»
سمر و دخترانش از عصر تا نیمه‌شب از نوشیدن آب خودداری می‌کنند تا مجبور نشوند شب‌هنگام از چادر بیرون بروند؛ چرا که هر حرکتی در تاریکی ممکن است به مرگ منجر شود.
او می‌گوید: «زنان غزه چاره‌ای ندارند جز اینکه روزها و شب‌ها با لباس‌های نماز زندگی کنند؛ چراکه لباس‌هایشان یا در خانه‌ها جا مانده یا در ایست‌های بازرسی از آن‌ها گرفته شده است.»
«زنان غزه دیگر معنای پیراهن، بلوز، شلوار و رنگ‌های شاد را نمی‌دانند. آن‌ها شب و روز در سیاه غرق شده‌اند.»
سمر تأکید می‌کند که نیازهای اساسی زنان، مانند رعایت بهداشت فردی و مدیریت دوران قاعدگی، به معضلاتی پیچیده تبدیل شده‌اند؛ به‌ویژه برای دختران نوجوان که در ساعات شب مجبورند سکوت کنند و هیچ حرکتی نکنند.
او در پایان از نیاز مبرم به حمایت از زنان و دختران در این شرایط سخن می‌گوید: «ما به فضاهایی امن و مخصوص نیاز داریم تا بتوانیم نیازهای اولیه خود را تأمین کنیم و بیش از هر چیز، نیاز به توقف این حملات بی‌پایان داریم.»