با ژن، ژیان، آزادی؛ زنان دانه‌های گندم را در دل آتش بمباران می‌کارند
بهیه ابراهیم که از روستای قاسمیه آواره شده و اکنون در تعاونی کشاورزی فعالیت می‌کند، می‌گوید: «من پیشتر در روستای خود به تنهایی کارهای کشاورزی را انجام می‌دادم، اما اکنون ما سه زن هستیم که با دیدگاه‌های مشترک، تلاش می‌کنیم در کاشت گندم و جو موفق شویم.»
سورگل شیخو
تل تمر – کمیته اقتصادی کنگره ستار همراه با تعاونی‌های نانوایی، چهار تعاونی کشاورزی را نیز راه‌اندازی کرده است. در تعاونی کشاورزی که در روستای تل شینان، واقع در خط مرزی ترسیمی توسط اشغالگران خاک کوردستان، فعالیت می‌کند، سه زن کورد که در سال ۲۰۱۹ به دلیل حملات دولت اشغالگر ترکیه آواره شده و در روستاهای تل تمر ساکن شده‌اند، مشارکت دارند.
براساس برنامه‌ریزی کشاورزی این کمیته، امسال در مساحت ۱۵۰ هکتار زمین، یک تن گندم و ۱۰۰ هکتار ۲ تن جو کاشته خواهد شد.
بهیه ابراهیم از جملە زنانی است که در کمیته کشاورزی مشارکت دارد. او با دستان خود دانه‌ها را بر روی زمین مقدسی که طی ۵ سال گذشته زیر بمباران بوده است، پاشیده است. او شخصاً بر آماده‌سازی زمین قبل از باران نظارت کرده و به کار شخم زدن و آماده‌سازی آن پرداخته است.
بهیه ابراهیم اهل روستای قاسمیه در شمال شهر تل‌تمر، واقع در کانتون جزیره است. نیروهای دولت اشغالگر ترکیه اموال و دارایی‌های آن‌ها را تخریب کردند و حتی خانه‌ای بدون سقف نیز برایشان باقی نگذاشتند.
بهیه که در تعاونی نیز فعالیت دارد، به خبرگزاری ما درباره دلایل حضورشان در خطوط آتش توضیح داد. او با اشاره به خطراتی که متحمل شده‌اند و شرایط دشواری که به عنوان آوارگان با آن روبه‌رو هستند، تأکید کرد که همچنان با امید و عزم به کار ادامه می‌دهند.
«ما گلوله‌های توپ حکومت اشغالگر ترکیه را جمع کردیم و به جای آن‌ها بذر کاشتیم»
بهیه ابراهیم در آغاز صحبت‌های خود با بیان اینکه همراه دو زن دیگر در این تعاونی فعالیت می‌کند، در مورد آماده‌سازی‌ها چنین توضیح داد: «مساحت زمین ۱۵۰ هکتار است و ما سه زن در اینجا مشغول هستیم، هر ۵۰ هکتار متعلق به یک نفر است. این منطقه در خط مقدم آتش بمباران‌های ترکیه قرار دارد و خطرات بسیار زیادی دارد، اما با این حال ما همچنان اینجا هستیم. چند روز پیش، ما یک بمب منفجر نشده اشغالگران ترکیه را در وسط زمین کشاورزی‌مان دیدیم و به سازمان‌های مربوطه اطلاع دادیم و آن‌ها آن را منفجر کردند. با این حال، بمباران همچنان ادامه دارد و ما باز هم بر روی زمین هستیم و به کار خود ادامه می‌دهیم. دشمن و ما در حال درگیری هستیم، اما با این حال ما به کاشت دانه‌ها ادامه داده‌ایم و بعداً هم گندم را برداشت خواهیم کرد.»
«با وجود اینکه زمین ما تحت اشغال قرار گرفت، باز هم ما به کشاورزی ادامه می دهیم»
بهیه ابراهیم با وجود اینکه به اجبار از سرزمین و خاک آبا و اجدادی‌اش آواره شده است و همچنان در خط آتش قرار دارد، ایستادگی‌اش را پاسخی به اشغالگرانی دانست که روستا و خانه‌اش را به آتش کشیدند و در ادامه‌ی صحبت‌هایش گفت: هیچ خانه‌‌ی دارای سقفی در آنجا باقی نمانده است، روستای ما به طور کامل سوزانده و تخریب شده است. روزها و سال‌هایی که ما در روستا بودیم و بر روی زمین خود کار می‌کردیم، من هم مانند هر کشاورزی به کشت می‌پرداختم. ممکن است اشغالگران زمین ما را تصرف کنند، اما باز هم می‌گویم که ما دوباره بر روی زمین وطن خود خواهیم بود و دوباره ادامه خواهیم داد. رابطه ما با زمین، رابطه‌ای دیرینه است.»
«کشاورزی به صورت تک نفره با یک تعاونی متشکل از سه زن متفاوت است»
بهیه ابراهیم تفاوت سال‌های گذشته را اینطور بیان کرد: «وقتی که در روستای خود بودم، به عنوان یک زن تنهایی بر روی زمین کشاورزی خود کار می‌کردم و آن را شخم می‌زدم، اما اکنون وضعیت فرق کرده است. با وجود درد و رنج‌های مهاجرت، حالا ما سه زن با هم این تعاونی را رهبری می‌کنیم. اکنون در تعاونی سه زن کنار هم کار می‌کنیم. با دیدگاه‌های مشترک، به راه‌حل می‌رسیم و با هم حرکت می‌کنیم.»
«به دنبال جمع‌آوری آب باران و ساخت یک ذخیره‌گاه برای آن است»
بهیه ابراهیم بر اهمیت جمع‌آوری آب و جایگزین‌هایی برای آبیاری زمین کشاورزی تأکید کرد و گفت: «به دلیل قطع آب از سوی اشغالگران، ما خود اقدام به ذخیره‌سازی آب باران کرده‌ایم تا زمین‌های کشاورزی خود را با آن آبیاری کنیم. یک چاه زیرزمینی هم وجود دارد، اما برای آبیاری ۱۵۰ هکتار زمین کافی نیست. تنها جایگزین ما جمع‌آوری آب باران و ایجاد استخرهای آب است. درخواست من، درخواست تمام مردم است که دولت ترکیه باید آب را به رودخانه‌ها بازگرداند. دولت اشغالگر ترکیه نه تنها به زمین ما حمله می‌کند، بلکه به منابع غذایی و آبی ما نیز حمله می‌کند. این حمله‌ها هیچگاه متوقف نمی‌شود و حتی به زنان هم حمله می‌کند تا اینجا و تا همیشه، تا کی؟ پیروزی ما در برابر اشغالگری بی‌شک یک پیروزی بزرگ خواهد بود.»
بهیه ابراهیم در پایان صحبت‌های خود گفت که هر دانه‌ای که می‌کارند، باید نمادی باشد و نقش مهمی در تأمین نان مردم منطقه ایفا کند. بهیه در پاسخ به حملات دولت ترکیه گفت: «ما هنوز ایستاده‌ایم.»
«از خطوط مقدم آتش و در برابر اشغالگران، شعار «ژن ژیان ئازادی» همچنان طنین انداز است»
سدیه توفیق، آواره‌ای از روستای میسلتا که در شمال شهر تل‌تمر زندگی می‌کند، با تأکید بر پیروزی و موفقیت، گفت: «با بانگ «ژن ژیان ئازادی» در سرزمین خود خواهیم ماند و خواهیم ایستاد و پیروز خواهیم شد. ما از دشمن نمی‌ترسیم. هر نمادی که سبز و زرد شود، تبدیل به گلوله‌ای خواهد شد که به دل دشمن ما خواهد خورد. ما نمی‌ترسیم و تنها راه ما مقاومت و مبارزه است.»