ADÛLE KARADENİZ

Yaşanan her göç, insanların zihninde, ruhunda ve yüreğinde derin izler bırakır. Acaba insan sadece arkasında mı bırakır tüm kaybettiklerini? Ne kadarını kendisiyle taşır?

Topraklar üzerindeki göçlerin dışında, bir de yürekte yaşanılan göçler vardır. Belki sen kalırsın fakat, senden çalınanların yokluğunu her zaman hissedersin. Tıpkı pusulasını yitirmiş bir gemi, çölde kaybolmuş bedevi gibi. Önün engin denizlerdir, ama sen nereye gideceğini bilmezsin.

Bu hikâye, Êzidî kadınların sürgününü, acısını, hayata tutunmasını ve umudunu anlatıyor. 

Ne zaman uzak düştü insan, değerlerinden? Kadim bir halk neden ve nasıl kurban edilmek istendi? Hangi güçler, hangi sebeplerden dolayı kendine hak gördü fermanları? İlk değildi bu aslında 73’üncüsüydü. Sular kan kırmızı aktı, toprak kana boyandı ve çiçekler kırmızı güller açtı sonraki yıl. Toprağın altına hapsedilen bedenler hala daha çıkarılıyor toplu mezarlarda tek tek...

Katledilen bedenler miydi sadece...

Göçertilen, tutsak edilen; kadim ruhlar, kutsal topraklar için mücadele etme sözüyle geri döndüler.

Êzidîlere yaşatılan katliamın aslında kendi tabirleriyle ‘Ferman’ın izini süren, katliamdan kaçanların, kurtulanların, yaşananların, acının, hüznün ve en önemlisi de kadınların direnişinin izini süren ‘Zerîlerin Direnişi’ kitabı Şengalli kadınların hikayelerinden doğdu.

Gazeteci Rojbin Denîz, kitabının bir bölümünde “...ve bugün varlığını ve değerlerini korumak için, öz savunma birliklerini oluşturan bu halk hala daha özerkliği için büyük bir savaş veriyor. Eğer tarihi bilmezsek; bugünü anlayamayız ve yarını doğru şekillendiremeyiz. Tanrıça İnanna’dan çalınan 104 Me sonrası 2014’te de günümüzün Enkileri olan DAİŞ çeteleri Şengal Dağları’nın kadim halkı Êzidîlerden; onların en kutsal öğreticileri olan kadınlardan çalmak istedi aynı bilgeliği. Erkeklerin başı kesilirken, kadınların bedenleri pazarlarda satıldı. Din değiştirmeleri için tacize, tecavüze uğradılar, her türlü baskıya, şiddete maruz kaldılar. İnsanlarının katledilişi izletildi onlara, bebeklerin son çığlığını, anaların ağıtlarını duydular, kendilerini koruyabilmek için is sürdüler yüzlerine, DAİŞ’in evli kadınlara dokunmadıklarını duyunca o şartlar altında Êzidî erkeklerle evlenmek zorunda kaldılar bir umut olarak ama yine de çok uzaklara, bilinmezliğe kaçırıldılar. Hala daha Dersim’in kayıp kızları gibi Êzidî kadınları da kayıp. QSD- YPJ öz savunma güçleri tarafından DAİŞ çetelerinden kurtarılanların dışında, daha pek çok Êzidî kadını hala özgürleşmeyi bekliyor” diyor.

‘Nagihan’ın verdiği cesaretle yazdım’

“Kadim Êzidî kültürünün Şengal’de her bir kadının hikayesinde dinleyen Nagihan Akarsel’in izinden yürürken rastladım Zerilerin direnişine” diyen Rojbin Deniz, yazma serüveni ve ilhamını Nagihan Akarsel’den aldığını belirterek, şunları söylüyor: “Nagihan ‘yazmalısın’ demişti en son görüşmemizde onun verdiği cesaretle yazdım.” Zerîlerin direnişi kitabını Êzidî kadınlarının hikayelerini tarihe not düşmek ve hakikate bir damla su taşımak için kaleme alıyor Rojbin Deniz. Bu haliyle de hem roman hem de tarihi bir belge niteliğinde bir eser çıkıyor ortaya.

Rojbin Deniz’in akıcı kaleminden ‘Zerîlerin direnişi -Güneş kavminin kadın hikayeleri’ kitabının Kürtçesi Jineoloji Akademisi ve Meyman Yayınları’ndan, Türkçesi ise Aram Yayınları’ndan çıktı. 

Êzidîliği binlerce yıldan bugüne taşıyan kadınların, çağımız fermanına karşı direnişini anlatan bu kitabı okurken, hala esir tutulan Êzidî kadınlar için direnişi nasıl daha fazla büyütmemiz gerektiğini düşüneceksiniz.

Kadınlar ve halklar olarak bir daha fermanlar yaşamamak için “Jin jiyan azadî” felsefesini nasıl yaşamsal kılacağımızın mücadelesine daha sıkı sarılacaksınız.

Ve Şengal dağı gibi her türlü acıya dimdik göğüs geren kadınların direngen hikayelerinden çok şey öğreneceksiniz.