مرکز خبر- مرضیه فریقی سال ١٩۵٨ میلادی در استان سنە، شهرستان مریوان به دنیا آمد. او یکی از زنان بزرگ عرصه‌ی هنر کوردی است که با چهار لهجه‌ی زبان کوردی؛ سورانی، کرمانجی، کلهری و هورامی آواز خوانده است.

مرضیه زنی مبارز و هنرمندی توانا بود که وقایع اجتماعی میهن‌اش را در اشعارش نشان می‌داد. شعرهای او سرشار از دغدغه‌های اجتماعی و عشق به میهن است.

توانایی و استعداد او در کارهای هنری و به ویژه آواز خواندن از همان اوان کودکی آشکار بود و او با هنرش بزرگ شد. علاقه‌ی او به آواز به حدی بود که حتی با وجود فشارهای رژیم جمهوری اسلامی نیز از آن دست نکشید و شرایط سخت زندگی و دوری از سرزمین مادری‌ نیز مانع ادامه‌ی فعالیت هنری او نشد.

در زمان روی کار آمدن جمهوری اسلامی و آغاز مخالفت با زنان در کارهای هنری و همچنین افزایش فشار بر مناطق کوردنشین، مرضیه به همراه همسرش علیه رژیم و در واکنش به کشتار مردم کورد فعالیت‌های سیاسی خود را آغاز کرد. به طوری که توسط رژیم جمهوری اسلامی از فعالیت معلمی خود منع شده و مدتی را در زندان‌های مخوف جمهوری اسلامی محبوس بود.

با افزایش فشارهای جمهوری اسلامی و تهدیدهای روزانه، مرضیه به اتفاق همسرش در کوه‌های کوردستان به مبارزه علیه رژیم پرداخت. از آن پس بود که او در کوه‌های هم‌صدا با پرنده‌ها و چشمه‌ها و طبیعت کوردستان آواز می‌خواند.

پس از مدتی مرضیه به اتفاق خانواده‌اش در سوئد پناهنده شدند. پس از آن، غم دوری از وطن در آوازهای مرضیه موج می‌زد و همواره از آرزوی دیدار مجدد سرزمین مادری‌اش می‌سرود. درد غربت در صدای مرضیه طنینی زیبا انداخته بود که با شنیدن آوازهایش حس می‌شد.

او در سراسر کوردستان نمادی بود از یک زن هنرمند و آزادی‌خواه که غربت و فشارهای زندگی مانع رسیدن او به علاقه‌اش نشد.

سرانجام در ١٨ سپتامبر سال ٢٠٠۵ با چشمانی پر از حسرت دوباره دیدن سرزمین‌اش در بیمارستانی در سوئد همزمان با ضربان قلبش، صدای سوزناک و دلنشینش نیز خاموش شد اما طنین دلنیش صدایش برای آینده‌گان نیز ماندگار خواهد بود.