پاسخ هارفیه بال حلیم و کارولا ادینگتون به قطعه ای از ریمونا آلی درباره جلسه‌ی الهام‌بخش زنان مسلمان و یهودی

 مقاله‌ی ریمونا آلی، در خصوص لزوم مشارکت زنان در مذاکرات صلح میان اسرائیل و فلسطین (خشونت در غزه بیداد می‌کند، اما دیدار زنان یهودی و مسلمان امیدبخش است)، بسیار قابل‌توجه بود.

در این مقاله آمده است که همانطور که در توافقنامه‌ی «جمعه‌ی خوب» در ایرلند زنان ایرلندی در زمان نا آرامی در ایرلند، ابتکار عمل را به دست گرفتند و بر توقف جنگ پافشاری کردند، می‌توان به زنان فلسطینی و اسرائیلی نیز امید داشت.

لیلا موران، نماینده‌ی پارلمان، اخیراً چندین بار اقرار کرده است دستیابی به صلح دشوارتر از جنگ است، اما این اظهار نظر به هیچ وجه صحیح نیست. جنگیدن مستلزم تلاش و صرف هزینه‌های گسترده است: از جمله هزینه‌ی ساختن، استقرار و استفاده از سلاح، آموزش نسل‌ها انسان برای کشتن یکدیگر، نابود‌کردن اموال با ارزش، زمین و جان - نه تنها انسان‌ها، بلکه حیوانات، محصولات کشاورزی، درختان و سایر مخلوقات و تجاوز وحشیانه به روح مردم‌. آیا بشر از تمام جنگ‌های وحشتناک قرون گذشته و جنگ‌های استعماری که پیش از آنها رخ داده است، چیزی نیاموخته است؟

حرفیه بال حلیم در لندن، مشاهدات ریمونا آلی را درباره‌ی گروهی از زنان یهودی و مسلمان که برای مذاکره پیرامون بازسازی روابط در یک فضای امن با یکدیگر ملاقات کردند، مورد بحث قرار داده و نیاز مبرم همگان به دخالت برای حل مشکلات و شدت احساس آسیب دیگران را در این دوران تشدید خشم و تنش نشان داد.

شجاعت زنان در موضع‌گیری در برابر خشونت، نظامی‌گری، یهودی‌ستیزی، اسلام‌هراسی، زن‌ستیزی و نژادپرستی از هر نوع؛ همواره مشهود بوده است. برای مثال فعالیت‌های جنبش Black Sash در آفریقای جنوبی، و شبکه‌ی بین‌المللی Women In Black (زنان سیاهپوش) یهودیان و همچنین فعالیت‌های زنان فلسطینی در اورشلیم و حیفا در سال ١٩٨٨.

زنان سیاه‌پوش، شبکه‌ی بین‌المللی زنانی است که فعالیت‌های متفاوتی را در جهت صلح و در مخالفت با جنگ، خشونت و نظامی‌گری سازماندهی می‌کنند. صدها گروه از زنان بدون هیچ سازمان مرکزی یا عضویت رسمی، در سراسر جهان با یک شکل رایج اعتراض می‌کنند.

 زنان سیاه‌پوش در ژانویه ١٩٨٨، چند ماه پس از آغاز اولین انتفاضه‌ی فلسطین، زمانی که گروهی از زنان یهودی اسرائیلی در اعتراض به اشغال کرانه‌ی باختری و نوار غزه توسط اسرائیل شروع به برگزاری تظاهرات خاموش در مناطق شلوغ اورشلیم کردند، شروع به کار کرد.

زنان در این جنبش همگی مشکی پوشیده بودند و پلاکاردهایی با شعارهایی مانند «تصرف را متوقف کنید» در دست داشتند. در عرض چند ماه، بیش از ۴٠ گروه از این زنان سیاه‌پوش در سراسر اسرائیل تشکیل شد. برخی از این گروه‌ها ترکیبی از اعضای یهودی و فلسطینی و اسرائیلی بودند. از آن زمان گروه‌های زنان سیاه‌پوش در کشورهایی مانند بریتانیا، ایالات‌متحده، بلژیک، ژاپن، ایتالیا و اسپانیا تشکیل شده است. در حالی که برخی از این گروه‌ها به طور انحصاری بر مسائل مربوط به درگیری اسرائیل و فلسطین تمرکز می‌کنند، برخی دیگر به خشونت و نظامی‌گری در کشورهای خود اعتراض می‌کنند و کنفرانس‌های بین‌المللی زنان آنها در سراسر جهان برگزار می‌شود.

این مذاکرات تا به امروز در بریتانیا و در سطح بین‌المللی ادامه داشته است و تنها برای آگاهی زنان برگزار شده است. زنان در این مذاکرات خواستار ایجاد صلح، عدالت و امنیت پایدار در خاورمیانه، اوکراین، یمن، سودان و فراتر از آن هستند.

 

خشونت پدرسالارانه و نظامی‌گری که با این درگیری‌ها و جنگ‌ها همراه است؛ تولید، فروش و قاچاق سلاح توسط دولت‌ها و شرکت‌های مختلف و همچنین تضعیف صلح و نقض حقوق بشر و قوانین بشردوستانه را دامن می‌زند. زنان سیاه‌پوش معتقدند که تنها گفت‌وگو، دیپلماسی و اندیشیدن به راه‌حل‌های سیاسی کارآمد می‌تواند امنیت پایدار همراه با عدالت و صلح را در سراسر جهان به ارمغان بیاورد.

 

منبع: the Guardian