نزیهه بوسعیدی

تونس - ملیکه بینوس، بسکتبالیست تونسی با اشاره به چالش‌های متعدد پیش روی زنان ورزشکار در سال‌های اخیر، گفت از جمله این چالش‌ها می‌توان به حمایت ضعیف مالی و لجستیکی، اولویت دادن به بازیکنان مرد در مراکز آموزشی و فعالیت‌ها و محروم کردن بازیکنان زن از آن، اشاره کرد.

انس جابر تنیس باز اهل تونس که در رده‌بندی جهانی در میان ۱۰ تنیس‌باز برتر جهان قرار دارد و حبیبه غریبی، دونده‌ی تونسی، نام‌های فمینیستی زیادی هستند که در رقابت‌های کشورهای عرب، آفریقایی و بین‌المللی موفق به کسب عناوین مختلفی در ورزش زنان شده‌اند. این زنان موفق نمونه‌ای برای بسیاری از زنان تونسی برای ورود به دنیای ورزش و پذیرش رقابت بودند. اما به نظر می‌رسد که ورزش زنان در تونس کار ساده‌ای نیست، آیا چالش‌ها و مشکلات پیش روی ورزش زنان منجر به از دست رفتن آنچه در طول سالیان قبل از سال ٢٠١١ طی کرده بود، خواهد داشت؟ ملیکه بینوس، بسکتبالیست سابق عضو اتحادیه‌ی زنان تونس و رئیس باشگاه ژیمناستیک، در این باره گفت: «زمانی که در سال سوم ابتدایی درس می‌خواندم، معلم از ما پرسید که کدام یک از شما دوست دارید تمرینات ویژه‌ای را برای آموزش بسکتبال بگذرانید و من هم با وجود اینکه هیچ اطلاعاتی در مورد این ورزش نداشتم دستم را بالا بردم.»

وی افزود: «پس از مشخص شدن لیست، معلم ما را تا مقر انجمن همراهی کرد و وقتی به آنجا رسیدیم متوجه شدیم که معلم ما از ما برای ادامه‌ی حضور به عنوان یک بسکتبالیست دعوت کرده است. از آن روز به بعد این ورزش را بسیار تحسین کردم و با آموزش، احساس کردم چیزی مرا به سمت آن جذب می‌کند و من تنها کسی بودم که در بین همه‌ی همکلاسی‌های دختری که با من شروع کردند به تمرین ادامه دادم. من حتی پس از ۵۵ سالگی نیز به تمرین ادامه دادم و از انجمن زنان در تونس به داوری این رشته روی آوردم و سپس وارد عرصه‌ داوری و سپس نظارت بر مصاحبه شدم.»

 وی با اشاره به اینکه ویژگی‌های زیادی کسب کرده است، گفت: در این ورزش یاد گرفتم که به ورزشکار احترام بگذارم، به منشور ورزشی احترام بگذارم و حتی در صورت باخت، با سر بلند از زمین خارج شوم و به رقیب تبریک بگویم.

وی تأیید کرد «ورزش زنان در سال‌های اخیر دچار رکود شده و به ویژه ورزش‌های تیمی از بین رفته است. آیا رؤسای دانشگاه‌ها دیگر تمایلی به تشویق ورزش زنان در تونس ندارند؟ آیا شرایط فعلی تأثیری بر آن‌ها دارد؟ آیا موضوع به یک ظلم علیه زنان تبدیل شده است؟ من موضوع را درک می‌کنم، با وجود اینکه به صورت رایگان ورزش می‌کردم، انجمن برای ما لباس‌هایی تهیه می‌کرد ،ما آن را یک چیز مهم می‌دانستیم و وابستگی ورزشی با آن لباس ورزشی شروع می‌شود.»

ملیکه بینوس افزود: «امروزه اتحادیه‌ها دیگر چیزی ارائه نمی‌دهند مگر اینکه یکی از والدین شرکت کننده بخواهد پسرش ورزشکار شود. او هر کاری که از دستش بر بیاید برای آن انجام می‌دهد. اگر وضع مالی خوبی داشته باشد، می‌تواند به اتحادیه کمک کند، زیرا اتحادیه‌ها از ناتوانی مالی رنج می‌برند. زنان علاوه بر ورزش می‌توانند به تحصیلات خود ادامه دهند. پزشکان، مهندسان و خلبانان هواپیما زن هستند که وابسته به اتحادیه‌ها هستند و فرزندان خانواده‌های کم درآمد هستند که باید به آنها کمک شود و شرایط آن‌ها در نظر گرفته شود.»

 وی تاکید کرد «موضوع بسیار طاقت فرسا بود و نتایج کاهش یافت. این بر اساس تجربه‌ی من است. من به عنوان رئیس شعبه‌ی ژیمناستیک در Etoile Sportive de la Goulette زندگی می‌کنم و اگر کمک‌های که من دریافت می‌کنم نبود باشگاه تعطیل می‌شد.»

وی توضیح داد: «مقام ناظر در ماه آوریل کمک هزینه را به من می‌دهد. چگونه می‌توانم حقوق مربی را که از سپتامبر گذشته شروع کرده است پرداخت کنم. تنها هدف من پیشرفت واقعیت ورزش است، که هم‌اکنون به توان مالی و زمان کافی نیاز دارد تا کودکانی که      در حال تحصیل هستند بتوانند برای شرکت در کلاس‌های آموزشی بیایند.»

وی خاطرنشان کرد: «اسامی از بازیکنان تونسی وجود دارد که سطح ورزش زنان را بالا بردند، مانند انس جابر، حبیبه غریبی، هنده بن محمود، هادیه مقداد، بثینه الرزقی، عائده عرب، فهیمه بن شریفه و دیگران.»

 وی با تأکید بر اینکه «گاهی به دلیل بی پولی و مشکل، اتحادیه به مراحل پایانی می‌رسد و بعد عقب‌‌شینی می‌کند و ورزش زنان جز در رده‌های فرعی ادامه پیدا نمی‌کند» گفت: «اگر امروز کودکان را تشویق نکنیم، فردا بازیکنی وجود نخواهد داشت.»

وی در مورد افکار ارتجاعی در مورد ورزش زنان گفت: «ما اکنون در کار مستمر زندگی می‌کنیم و نمی‌توانیم به عقب برگردیم. زنان تونسی در همه‌ی زمینه‌ها فعال هستند. آنها با هواپیما، کشتی و قطار پرواز می‌کنند. تلاش‌های زیادی برای بازگرداندن ما وجود دارد. اما زنان توانسته‌اند از طریق ورزش زنان به دستاوردهای زیادی دست یابند.»

ملیکه بینوس در خصوص حضور زنان در جایگاه‌های تصمیم‌گیری در عرصه‌ی ورزش گفت: «ما مربیان زن واجد شرایط و شایستگی‌های زیادی در تمامی رشته‌ها داریم، اما اعتماد به نفس کافی به آن‌ها داده نمی‌شود و اگر فرصت مناسبی به آن‌ها داده می‌شد، می‌توانستند و موفق می‌شدند. ذهنیت مردسالارانه نمی‌خواهد زنان کار کنند و بعد از مردان در رتبه‌ی دوم باقی بمانند.»