اسرا عزیزی

قروه- کوهنوردان تنها ورزشکار نیستند بلکە آنها فرزندان کوهستانند، دست پرورده طبیعت‌اند، بخشش، صبر، استقامت و روحیه مبارزه طلبی را از کوه آموخته‌اند و این خصایص شاید در ورزش‌های دیگر دست نیافتنی باشد، اما زنان کوهنورد سختی کوه را چشیده‌اند و در آزمون‌های سخت مادرشان طبیعت، سربلند بیرون آمده‌اند. زنان کوهنورد مطمئنا در مشکلات کم نمی‌آورند و مبارزانی همیشگی هستند.

مهشید الماسی کوهنورد حرفه‌ای اهل شهر قروه، می‌گوید: از آبان ١٣٨۶کوهنوردی را به صورت اتفاقی و از طریق باشگاه قاجر قروه آغاز کردم. سال ٨٧ دوره‌هایم را شروع  و از سال ٩٠ به صورت حرفه‌ای ادامه دادم.

وی افزود: شهرام نعمتی  رییس باشگاه قاجر قروه، از اولین اساتید من بود و اساتید دیگری از کوهنوردان قروه و همچنین در سطح استان و ایران داشته‌ام، که نمی‌توانم یک به یک اسم ببرم، اما هرچه دارم مدیون توانمندی و سختگیری‌های آنها بخصوص شهرام نعمتی هستم.

این کوهنورد از صعودهای خود می‌گوید: از سال ٩٠ تمام قلل ایران را رفتە‌ام و قله‌ای مانند دماوند را ۴٣ بار صعود کرده‌ام که ده بار آن صعود زمستانه بوده و هربار از یال‌های متفاوت آن جبهه غربی، شمال شرقی، شمالی بودە است و سال گذشته از سخت‌ترین یال آن یعنی ملار، در یک روز صعود کردیم. یخچال سبلان، صعود زمستانه به تمام قلل چهار هزاری و پنج هزاری ایران، تخت سلیمان علم کوه یا سنکاب را در صعودهای خود داشته‌ام، و در سال ٩٧ اولین کورد بودم که طرح سیمرغ را به پایان رساندم و جزو ۴۵  نفر برتر ایران و اولین سیمرغی‌های ایران بودیم.

مهشید از سختی‌های خود در این مسیر می‌گوید: اوایل کوهنوردی سختی‌های خاص خود را داشتم، سختگیری‌های خانوادە، محدودیت‌های شهر و محل کارم، زیرا هنوز این قضیه جا نیفتاده بود، اما جا دارد از خانوادەام تشکر کنم که در ادامە راە حامی من شدند، زنان اغلب حامی ندارند و اطرافیان سعی می‌کنند ذوقش را کور کنند، من بارها وقتی می‌رفتم کوه و  برمی‌گشتم، می‌گفتند رفتی خوشگذرانی، در حالیکه در کوهنوردی به غیر از سختی و چالش هیچ چیز دیگری وجود ندارد.  علاوه بر اینها برای صعودهایم به دلیل شغلم که کارمندی است باید پنج شنبه‌ها ساعت شش غروب از قروه حرکت کنم و به کوهی مانند دماوند بروم و ساعت یک و دو می‌رسم و یک روزه صعود می‌کنم و روز بعد در برگشت ساعت شش صبح به قروه می‌رسم کە مستقیم باید به سرکار برگردم و هیچ استراحتی نداشته باشم.

وی می گوید: برای پشت سرگذاشتن موانع، در شهر قروه که حرف و حدیث‌ها بیشتر بود، برای گذراندن دوره‌ها و تمرین و آمادگی بدنی، یک زمانی از قروه به تهران می‌رفتم و در آنجا به همراه دوستان به کوه می‌رفتیم، خیلی سختی‌ها کشیدم تا به اینجا رسیدم و در هر ورزشی این قضیه صادق است و مخصوصا زنان باید سختی زیادی را متحمل شوند تا بتوانند موفق شوند.

مهشید الماسی در ادامە از آرزوهایش می‌گوید: یکی از آرزوهایم صعود به قلل برون مرزی است با ارتفاع هفت هزار و هشت هزار، که متأسفانه اسپانسر ندارم. بعضی از کوهنوردان چه زن و چه مرد با وجود اسپانسر توانسته‌اند به این قلل صعود کنند و در این میان زنانی را می‌شناسم که ده تا قله هشت هزاری را صعود کرده است و چهار قله مانده، چون اسپانسر داشته است و اگر من نیز اسپانسر داشتم به عنوان یک دختر کورد و فرزند کوردستان به جرأت می‌توانم بگویم نصف این قلل را بدون کپسول اکسیژن صعود می‌کردم، زیرا آنقدر خود را از لحاظ ارتفاعی آماده کرده‌ام که به راحتی می‌توانم بدون کپسول اکسیژن هم صعود کنم.

وی بیان داشت: هر کوهنوردی برای ریکاوری کردن خود باید همیشه در حال آموزش باشد، من سال ٩۴ مربیگری کوهپیمایی و مدرسی را گرفتم و داور و طراح برجسته اسکای رانینگ هستم و مسابقات اسکای رانینگ کشوری را داوری می‌کنم و همچنان هم به دنبال آموزش‌های دیگری هستم تا بتوانم مربی‌گری‌های دیگری هم بگیرم.

وی در پایان به زنان می‌گوید: هر زنی برای ورود به این ورزش باید سختی‌ها و چالش‌های زیادی را پشت سر بگذارد، کوهنوردی ورزش سخت و پر هزینه‌ای است و قیمت وسیله‌ها بالاست، اما برای روحیه و حال خوب خود و دیگران کوهنوردی ورزش مناسبی است. ورزشی است که انسان را صبور می‌کند و با رفتارهای عجیبی نیز روبرو می‌شوی، مثلا وقتی من به عنوان یک زن نصف شب‌ با کوله رفت و آمد می‌کردم فکر می‌کردند که گدا هستم و بارها پیش آمده که به من پول داده‌اند و من ‌خندیدم و گفتم من گدا نیستم کوهنوردم.!