زنان ورزشکار ایران با امکانات کم ورزشی،  برای اولین بار سال ١٩۴۶ توانستند بە مسابقات المپیک راەیابند ، هرچند کە در این مسابقات مدالی کسب نکردند، اما برای آیندگان روزنەی امیدی شدند .

شهلا محمدی

مسابقات المپیک توکیو اولین المپیکی بود، کە زنان ایران در آن شرکت داشتند و این افتخاری بزرگ برای زنان ایران بود، کە تا آن زمان هیچ کدام از آنها نتوانستە بودند در المپیک شرکت کنند ، با تمام مشکلاتی کە در ورزش زنان وجود داشت ، این زنان نامدار شرایطی را بە وجود آوردەاند کە بتوانند در چنین مسابقاتی شرکت کنند .

بە دلیل شرایط اجتماعی ایران، زنان بسیار دیرتر از مردان پا بە عرصەی ورزش گذاشتند، بە دلیل اینکە زنان همیشە از نظر قدرت بدنی و توانای ورزشی با مردان مقایسە می‌شدند و طبیعتا زنان نمی‌توانستند با مردان رقابت کنند پس امکانات کمتری برای آنان فراهم می‌شد. این ورزشکاران زن تنها با تلاش خود بە تمرینات ورزشی ادامە می‌دادند ، اما قبل از مسابقات المپیک توکیو شماری از این زنان جوان ورزشکار توانستند با تمام این مشکلات مبارزە کردە و خود را بە اثبات برسانند و این باعث شد کە برای اولین بار بە زنان اجازە دهند در المپیک شرکت کنند .

سال ١٩۴۶ مسابقات المپیک توکیو برگزار شد، ۶ زن ایرانی همراە با ٩٠ مرد ایرانی در این مسابقات شرکت کردند، کە فرق بین تعداد مردان و زنان خود نشان بر تبعیض جنسیتی است کە در آن زمان بین زنان و مردان ورزشکار قائل بودند ، اما با این حال ورزشکاران جوان با تمام کمبود امکاناتی کە وجود داشت ، خود را برای شرکت در المپیک توکیو آمادە کردند .

نازلی بیات در بخش پرش ارتفاع ، ژولیت گورکیان در پرتاب دیسک، سیمین صفامهر دوی صدمتر و پرش طول و جمیلە سروری کە آن زمان تنها ١۴ سال سن داشت، در بخش ژمناستیک و  دو ورزشکار دیگر توانستند در المپیک شرکت کنند ، آن زمان از نظر کمبود امکانات ورزشکاران زن ایران، با دیگر کشورها تا جای اختلاف داشتند کە جمیلە سروری بە عنوان یکی از ورزشکاران زن ایرانی زمانی کە امکانات و باشگاه‌های ورزشی کشور ژاپن را مشاهدە کرد از نظر روحی ضربە خورد و برای دو روز در بیمارستان بستری شد . این ورزشکاران جوان، کە تا آن زمان در هیچ المپیکی شرکت نکردە بودند و از نظر امکانات ، تمرین و آمادگی بدنی با کشورهای دیگر اختلاف زیادی داشتند نتوانستند هیچ مدالی بە دست آورند، اما قدرتمندانە در مسابقات شرکت کردند، بازی قابل قبولی داشتند و این دروازەای شد، برای زنان ایران کە بتوانند در سال‌های بعد در بازی‌های بین‌المللی شرکت کنند . این زنان ورزشکار روزنەی امیدی برای آیندگان و ورزشکاران بعد خود شدند .