مژده کرماشانی

مرکز خبر- پروین آزاد فعال حقوق زنان و کودکان در خصوص وضعيت زنان محبوس در زندان، تعرض و تجاوز، صدور احکام سنگین، حبس‌های طولانی‌مدت و مقاوت و مبارزه زنان زندانی می‌گوید: ما با یک رژیم سرکوبگر و دیکتاتور طرف هستیم که روزبه روز سرکوب‌هایش بیشتر می‌شود، همه ما این را می‌دانیم بعد از انقلاب «زن زندگی آزادی»، این سرکوب‌ها چه در جامعه و چه در زندان‌ها برای ایجاد ترس و رعب و وحشت شدت بیشتری پیدا کرده تا بتواند چند صباحی بیشتر به عمر ننگین خودش ادامه دهد.

 

«غیر از سرنگونی این رژیم راه دیگری وجود ندارد»

 وی با اشاره به اینکه علیرغم سرکوب‌های شدید، مردم و بخصوص زنان زندانی ساکت ننشستند، می‌گوید: همزمان با سرکوب‌های رژیم، اعتراضات زنان مخصوصا در زندان‌ها روز به روز بیشتر شده است. مثلا همین در رابطه با سه‌شنبه‌های اعتراضی که چندین هفته متوالی است در زندان‌ها ادامه دارد و چندین زندان در شهرهای مختلف به این اعتراضات سه‌شنبه «نه به اعدام»  پیوستند و همچنین شاهد تجمعات، اعتراضات و شعارهای زنان بعد از اعدام رضا رسایی بودیم، شعارهایی کوبنده که نشان می‌دهد چقدر زنان از نظر آگاهی، سیاسی و  اجتماعی  رشد کردند. شعارهایی که می‌دادند «نه به اعدام»،«حکومت اسلامی نابود باید گردد»،«زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، اینها یعنی سرنگونی این حکومت تنها راه رهایی و نجات از این منجلاب جمهوری اسلامی و نجات از این نظام دیکتاتوری است،  یعنی غیر از سرنگونی این رژیم راه دیگری وجود ندارد و تا این رژیم هست این سرکوب‌ها، اعدام، تجاوزات وجود دارد. اینها نشان می‌دهد که چقدر زنان ما مخصوصا بعد از انقلاب «زن زندگی آزادی» با آن درجه سیاسی و رشد فکری رسیده‌اند که خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی هستند .

وی در ادامه می‌گوید: در اعتراض به اعدام رسا رضا رسایی، پانزده زن زندانی از جمله پخشان عزیزی و وریشه مرادی از ملاقات حضوری و تماس‌های تلفنی و حتی ملاقات با وکلایشان هم محروم شدند. چند نفر از زنان که در معرض اعدام هستند وقتی که نتوانند وکلایشان را  هم ملاقات کنند، نمی‌توانند از خود و از پرونده‌شان دفاع کنند و چه بسا این عدم دفاع از پرونده باعث شود که بیشتر در معرض اعدام قرار گیرند. این باعث می‌شود که جمهوری اسلامی بتواند بدون دفاع آنها از پرونده‌شان آن‌ها را اعدام کند.

پروین آزاد در ادامه می‌گوید: زنان در مقابله با این سرکوب‌ها چه در خارج از زندان و چه در زندان اعلامیه و اطلاعیه می‌دهند، محکوم می‌کنند، تحصن می‌کنند، در حیاط زندان جمع می‌شوند و شعار می‌دهند، به خاطر این مسائل است که مسئولین حکومتی در زندان برای سرکوب آنان اقدام می‌کند تا نتوانند صدای خودشان را به بیرون از زندان برسانند و آنها را از حق ملاقات و تماس تلفنی محروم می‌کند.

 

«زنان زندانی همیشه از مادران و خانواده‌های دادخواه حمایت می‌کنند»

وی با اشاره به تجاوزات و شکنجه زنان زندانی می‌گوید: نرگس محمدی کتابی به نام شکنجه سفید نوشته که در آن به همه این تجاوزات و تعرضات جنسی اشاره کرده و این چیزی خاصی نیست. ما شاهد بودیم بعد از انقلاب که این رژیم پا گرفت همیشه این سرکوب‌ها، تجاوزات و تعرضات جنسی با عناوین مختلف علیه زنان صورت گرفته است، به خاطر اینکه آنها را وادار کنند بر علیه خودشان  شهادت بدهند، اعتراف اجباری کنند و از این طریق خانواده‌هایشان را وادار کنند که نتوانند اعتراضی کنند، نتوانند صدای فرزندان زندانی‌شان باشند.  

پروین آزاد در خصوص آگاهی و هوشیاری زنان زندانی در قبال اجتماع و دفاع از خانواده‌های دادخواه، می‌گوید: زنان زندانی همیشه از مادران دادخواه، مادرانی که در اعتراضات مختلف از جمله «آبان ٩٨» و «زن زندگی آزادی» بچه‌هایشان کشته شدند حمایت کردند، از جمله گلرخ ایرایی و نرگس محمدی و دیگر زنان که همیشه به عناوین مختلف از طریق نامه، تماس‌های تلفنی که در خارج از زندان منتشر شده حمایت خود را  از این مادران کرده‌اند و همینطور که شاهد بودیم چند روز پیش گلرخ ایرایی در نامه‌ای که نوشته بود از ماشاالله کرمی دفاع کرد که به خاطر دادخواهی فرزندش خودش هم به بیش از ۶ سال زندان محکوم شده است.

 

«اعتراضات زنان نشان می‌دهد که زنان دیگر حاضر نیستند به عقب برگردند»

وی با اشاره به همه جنایات و سرکوب‌هایی که در رژیم جمهوری اسلامی علیه زنان چه در خارج از زندان چه در داخل زندان صورت می‌گیرد، اظهار کرد: اعتراضات زنان چه در رابطه با حجاب اجباری در خیابان‌ها در بیرون و چه در زندان، نشان می‌دهد که زنان ما دیگر هرگز حاضر نیستند به عقب برگردند. زنان ما به آن درجه از رشد سیاسی رسیده‌اند که با همه این سختی‌ها و مشکلاتی که چه در خارج از زندان و چه در زندان وجود دارد، مبارزات خود را ادامه می‌دهند و علیه مسائل مختلف مانند بی‌حجابی و مسائل اقتصادی اعتراض می‌کنند.

پروین آزاد با تاکید بر اتحاد همه قشرهای مختلف جامعه علیه جموری اسلامی می‌گوید: پرستاران، بازنشسته‌ها، معلمین، قشرهای مختلف مردم مخصوصا  زنان که همیشه تحت ستم بیشتری بودند باید با همفکری و با اتحاد بیشتر اعتراضات خود را گسترش دهند. وقتی هر قشر خودش جدا میاد بیرون،  این باعث می‌شود چون قشرها و این اجتماعات و  تظاهرات کوچک هستند، جمهوری اسلامی خیلی راحت آنها را سرکوب‌کند. اگر ما همه با هم متحد شویم و بتوانیم در یک روز مشخص و در یک فراخوان مشترک بیرون بیاییم، مسلماً می‌توانیم تأثیر بیشتری بگذاریم و باعث شویم که این رژیم عقب‌نشینی کند و گرنه با اجتماعات کوچک، راحت‌تر سرکوب می‌کند.

وی در پایان صحبت‌های خود گفت: زنان زندانی انسان‌های آزاد، مبارز و از نظر فکری و سیاسی به آن درجه رسیدند که واقعا باید در مقابلشان باید سر تعظیم فرود آورد. با آن شرایط سخت زندان مانند تجاوز و شکنجه، عدم ملاقات و تماس با خانواده، مشکلات بهداشتی و ...همچنان مبارزه می‌کنند. ما می‌دانیم که زنان در زندان‌ها در مضیقه هستند. اما با همه این سختی‌ها هنوز هم دست از مبارزه نکشیده و روزبه روز صدای خودشان را  بلند‌تر میکند تا به گوش نه تنها جامعه ایران بلکه به گوش جهانیان رسیده و همه سازمان‌ها، احزاب نهادهای بین‌المللی حقوق بشر از وضعیت زندان‌ها اطلاع دارند. زنان زندانی هر روز اعتراض می‌کنند از این نظر  که به دولت‌ها می‌خواهند پیام بدهند که دولت ایران زندانیان سیاسی را آزاد کند و تحت درمان قرار بگیرند و مجازات اعدام که قتل عمد دولتی است باید در ایران قطع شود. این خواسته‎هایی است که زنان با پیام‌هایشان، نام‌هایشان و با صدای رسای خود روزبه روز به سراسر جهان ابلاغ می‌کنند.