بهار اورین: یگانه عامل تحول دمکراتیک در جامعه، مردم هستند
عضو آکادمی ژنئولوژی، بهار اورین، تأکید کرد که نظام دولت‌ـ‌ملت باعث تعمیق درگیری‌ها و نزاع‌ها در خاورمیانه می‌شود و گفت: «بازترسیم نوین منطقه با رویکردی دموکراتیک، تضمین‌کننده‌ی حقوق تمامی مولفه‌ها و فرهنگ‌هاست.»
آورین ناودار
قامشلو- در پی جنگ فزاینده میان ایران و اسرائیل که از ۱۳ ژوئن آغاز شده است، خاورمیانه با تنش‌های گسترده‌ای روبه‌رو است؛ تنش‌هایی که رژیم‌های دیکتاتوری در تلاش‌اند از دل آن، نقشه‌ی جدیدی از سلطه ترسیم کنند. بسیاری از نهادهای مدنی و حقوق بشری تأکید دارند که عصر نظام‌های ملی‌گرایانه‌ی بین‌المللی به سر آمده و تنها راه‌حل ممکن، دموکراسی است.
با بالا گرفتن تنش‌های منطقه‌ای، جنگ میان نیروهای اسرائیلی و ایران از یک نزاع نیابتی به رویارویی مستقیم تبدیل شده و اکنون شکل یک نبرد نظامی آشکار به خود گرفته است؛ نبردی که شامل حملات موشکی متقابل و یورش به تأسیسات راهبردی است. ورود ایالات متحده به خط مقدم این درگیری نقطه‌ی عطفی تعیین‌کننده به‌شمار می‌آید؛ جایی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، از اجرای حملات هوایی علیه مراکز هسته‌ای ایران خبر داد؛ اقدامی که بسیاری آن را اوج‌گیری تاریخی تنش‌ها در خاورمیانه توصیف کرده‌اند.
بهار اورین، عضو آکادمی ژنئولوژی، در خصوص تحولات اخیر سیاسی و نظامی در خاورمیانه سخن گفت و بر اهمیت همبستگی و اتحاد ملت‌ها و همچنین گردآمدن حول پروژه‌ی ملت دموکراتیک برای حل درگیری‌ها و نزاع‌های موجود در منطقه تأکید کرد.
«نظام دولت‌ـ‌ملت؛ سرچشمه‌ی جنگ‌ها»
بهار اورین، عضو آکادمی ژنئولوژی، به بازترسیم نوین اشاره کرد که رژیم‌های سرکوبگر با هدف تحمیل سلطه‌ی خود بر خاورمیانه و هم‌زمان با آغاز جنگ میان نیروهای اسرائیلی و جنبش حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ ترسیم کرده‌اند. او گفت: «با شعله‌ور شدن درگیری‌ها در غزه میان نیروهای اسرائیلی و حماس، خاورمیانه وارد فصل جدیدی از تنش شد؛ فصلی که در آن نقش میان نیروهای اسرائیل، ایران و ایالات متحده در هم تنیده شدند. نزاع‌های دیرینه و ریشه‌داری که میان این بازیگران وجود داشت، بار دیگر زیر پوشش اختلاف‌نظر بر سر پرونده‌ی تسلیحات هسته‌ای فعال شد؛ آن هم پس از شکست دیدارهایی که قرار بود برای بررسی این موضوع حساس برگزار شوند.»
او در ادامه توضیح داد که اگرچه این درگیری‌ها با عنوان «جنگ ایران و اسرائیل» شناخته می‌شوند، اما در واقع بازتابِ نزاعی میان رژیم‌هایی هستند که می‌کوشند سلطه‌ی خود را تحمیل کرده و نقشه‌ی خاورمیانه را دوباره به نفع قدرت‌های اقتدارگرا بازطراحی کنند؛ با تبدیل این منطقه به میدانی همیشگی برای نزاع و درگیری.
اورین تأکید کرد که این جنگ‌ها، برخاسته از اراده‌ی ملت‌ها نیست و منافع آنان را نمایندگی نمی‌کند؛ بلکه ملت‌ها بزرگ‌ترین قربانیان ویرانی و خشونت هستند. درگیری‌های کنونی میان اسرائیل و ایران، بازتاب مستقیم سیاست‌های دولت‌ـ‌ملت‌هایی است که خشونت را ابزار تثبیت قدرت خود می‌دانند.
او همچنین به ارزیابی رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، اشاره کرد که می‌گوید دولت‌ـ‌ملت‌ها با ایدئولوژی نژادپرستانه و جهت‌گیری استبدادی‌شان دیگر توان پاسخ‌گویی به نیازهای واقعی جامعه را ندارند. این نظام‌ها، هنگامی که با فروپاشی روبه‌رو می‌شوند، برای بقای خود به دامن جنگ‌ها پناه می‌برند؛ همان‌گونه که تجربه‌ی کشورهایی چون سوریه، عراق و ایران نشان داده و ممکن است همین سرنوشت در انتظار ترکیه نیز باشد، اگر همچنان بر مدل دولت‌ـ‌ملت پافشاری کند.
«دموکراسی؛ پناهگاه امن ملت‌ها»
بهار اورین بر اهمیت پذیرش نظامی دموکراتیک و واقعی تأکید کرد؛ نظامی که بتواند بنیان صلح و ثبات را در درون جوامع نهادینه کند. او هشدار داد که پافشاری دولت‌ـ‌ملت‌ها بر نادیده‌گرفتن تحولات بنیادین، به گسترش بیشتر جنگ‌ها در خاورمیانه و جهان خواهد انجامید. به گفته‌ی او، از سپیده‌دم تاریخ تاکنون، جنگ‌ها هرگز راه‌حلی واقعی برای مسائل اجتماعی، سیاسی و حقوقی ملت‌های تحت ستم نبوده‌اند؛ بلکه ابزاری برای تداوم رنج و تعمیق بحران‌ها بوده‌اند. «بسیاری از رژیم‌های سرکوبگر طی دهه‌های گذشته با توسل به خشونت و سلطه‌طلبی و زیر شعارهای فریبنده‌ای چون "دموکراسی" و "دفاع از حقوق بشر و زنان"، کشورهایی چون افغانستان، عراق و اکنون ایران را هدف قرار داده‌اند؛ بی‌آن‌که راه‌حلی واقعی ارائه دهند، بلکه خود بر دامنه‌ی نقض حقوق‌ها افزوده‌اند.»
او در رابطه با وضعیت ایران گفت: حاکمیت این کشور از زمان تأسیس جمهوری اسلامی پس از انقلاب ۱۹۷۹، نه‌تنها به وعده‌های خود به جامعه عمل نکرده، بلکه سیاستی مبتنی بر سرکوب و خشونت را در پیش گرفته است؛ سیاستی که در قالب اعدام‌ها، بازداشت‌های خودسرانه، محدودسازی آزادی بیان و سرکوب فعالیت‌های حقوق بشری متجلی شده است. او رژیم ایران را نظامی اقتدارگرا و افراطی توصیف کرد که با تمام قوا در پی سلطه بر زنان و جامعه است و برای حفظ موجودیت خود، نیروهای زنده و پویای اجتماعی را هدف قرار می‌دهد.
بهار اورین تصریح کرد که اصرار حکومت ایران بر تداوم مدل دولت‌ـ‌ملت، دلیل اصلی تعمیق بحران‌های داخلی این کشور است: «درون ایران، جنبش‌هایی مردمی علیه سرکوب، سلطه‌گری و ذهنیت افراطی شکل گرفته‌اند؛ و از بیرون نیز ایران با فشارهایی مواجه است. اما مانند سایر رژیم‌های دیکتاتور و سرکوبگر، حاضر به پذیرش یک راه‌حل دموکراتیک و مسالمت‌آمیز نیست و به همین خاطر، تنش‌ها و درگیری‌ها در آن تشدید می‌شود. چنان‌که در عراق و سوریه نیز شاهد بودیم، اگر این کشورها به‌سوی یک نظام دموکراتیک حرکت نکنند، سرنوشتی جز فروپاشی نخواهند داشت؛ چه در آینده‌ای نزدیک، چه دور.»
او در پایان گفت: ایران اکنون بر سر یک دوراهی تاریخی ایستاده است؛ یا راه دموکراسی را انتخاب می‌کند که می‌تواند راه‌حلی پایدار و همیشگی باشد، یا با سقوطی تمام‌عیار روبه‌رو خواهد شد که پایانی است برای هر نظام مستبدی.
خیزش «ژن، ژیان، آزادی»؛ الگویی برای مقاومت علیه نظام‌های استبدادی
بهار اورین با اشاره به مقاومت مردمی فزاینده علیه نظام جمهوری اسلامی، خیزش «ژن، ژیان، آزادی» را یک انقلاب تاریخی توصیف کرد که زنان در صف نخست آن علیه سرکوب ساختاری قرار گرفتند. او گفت: «در جریان خیزش ژن، ژیان، آزادی، اراده‌ای پولادین و مصمم از سوی زنان و مردم ایران شکل گرفت. مردمی که برای حقوق طبیعی خود چون آزادی و کرامت انسانی به‌پا خاستند. با آن‌که مطالبات آن‌ها کاملاً مشروع و مسالمت‌آمیز بود، اما رژیم ایران آن را با خشونتی مضاعف پاسخ داد.»
او در ادامه افزود که گرچه جنگ‌ها تلخ و ویرانگرند، اما گاه می‌توانند به فرصتی برای دگرگونی‌های سیاسی و اجتماعی بدل شوند: «در ژرفای هر بحران، امکان تبدیل خشونت به فرصتی برای ساختن نظمی دموکراتیک و عادلانه نهفته است. امروز مردم ایران دقیقاً به‌دنبال چنین امکانی هستند.»
اورین بر لزوم تدوین پروژه‌هایی سیاسی و ساختاری تأکید کرد که به سیاست‌های حذف و انکار پایان دهند و بستر را برای صیانت از موجودیت خلق‌ها فراهم آورند. او این تلاش‌ها را «بازترسیمی سرنوشت‌ساز برای ملت‌های خاورمیانه» توصیف کرد و افزود: «روژهلات کوردستان با پیشینه‌ای غنی از مقاومت و مبارزه‌ی پیوسته، می‌تواند نقطه‌ی آغازین الگویی نو برای نظامی دموکراتیک، جامع و انسانی باشد.» وی تأکید کرد که دستاوردهای خیزش ژن، ژیان، ئازادی، می‌تواند زمینه‌ساز تداوم مبارزه و تضمین حقوق خلق‌ها در سراسر منطقه گردد.
بهار اورین همچنین با اشاره به تنوع فرهنگی و دینی در ایران، آن را فرصتی عظیم برای همزیستی و هم‌سرنوشتی دانست و گفت: «مردم ایران همواره تلاش کرده‌اند ارزش‌های اجتماعی و فرهنگی خود را در برابر سیاست‌های انکار و حذف حفظ کنند. ایران با شناخته‌شدن به‌خاطر تنوع ملیتی، دینی و فرهنگی‌اش، می‌تواند نمونه‌ای برجسته از همزیستی واقعی میان ملل و فرهنگ‌های گوناگون باشد؛ چراکه خلق‌های آن همیشه خود حافظ این تنوع و همزیستی بوده‌اند.»
«زن ایرانی؛ پیشتاز جامعه و میهن خویش»
بهار اورین درباره نقش و مسئولیت زنان ایران در شرایط پرتلاطم کنونی منطقه گفت: «زن ایرانی از جسارت و نیروی عظیمی برخوردار است که به‌واسطه‌ی آن می‌کوشد نقش پیشتاز خود را در جامعه ایفا کند. او همواره در برابر ذهنیت افراطی و استبدادی‌ای ایستاده که هدفش چیزی جز به بند کشیدن زنان نبوده است.»
او تأکید کرد: «هرچه همبستگی میان زنان بیشتر شود و مطالبات‌شان را پرشورتر بیان کنند، فشار بر حکومت ایران نیز افزایش خواهد یافت. چرا که هم‌اکنون صدها زن مبارز در زندان‌های جمهوری اسلامی به‌دلیل مقاومت‌شان علیه سلطه و دفاع از کرامت مردم، زندانی شده‌اند؛ زنانی که تنها به‌دلیل پیشتازی در راه آزادی و عدالت، به احکام سنگینی چون اعدام محکوم شده‌اند.»
بهار اورین در پایان، مقاومت زنان را ستون فقرات تغییرات اجتماعی دانست و بر اهمیت تداوم مبارزه‌ی جمعی زنان برای دستیابی به آزادی، برابری و عدالت تأکید کرد.
«ندای صلح و جامعه‌ی دموکراتیک؛ راه‌حل شایسته برای همه جنگ‌ها»
بهار اورین در پاسخ به پرسشی درباره‌ی فراخوان صلح و جامعه‌ی دموکراتیک که از سوی رهبر عبدالله اوجالان مطرح شده، گفت: «این فراخوان، مجموعه‌ای از اصول بنیادین را دربرمی‌گیرد که می‌توانند به‌عنوان ستون‌های راه‌حل، برای بحران‌هایی که خاورمیانه را در می‌نوردند، عمل کنند. این فراخوان، همچون مانیفستی است که راه‌حل‌های مسالمت‌آمیز مسائل خلق‌های منطقه را روشن می‌سازد. می‌توان گفت کلید ثبات منطقه در پرداختن به مسئله‌ی کورد و تضمین هستی و حقوق خلق کورد نهفته است. از این منظر، ترسیم نقشه‌ای نوین برای خاورمیانه باید به‌دست ملت‌ها و بر بستر مبارزات مردمی‌شان انجام گیرد. از همین‌جاست که اهمیت نظام‌های دموکراتیکی که پروژه‌های زنده و پویای مردمی را در پیش می‌گیرند، بیش از پیش نمایان می‌شود.»
او در ادامه افزود: «تجربه‌ی جنبش آزادی‌بخش کوردستان که طی ۵۰ سال گذشته با مبارزه‌ای پیگیر شکل گرفته، تجربه‌ای فراگیر و پربار است؛ الگویی که خلق‌ها از خلال آن می‌توانند خود را سازمان دهند و آغازگر مرحله‌ای نو در مسیر صلح برای سراسر جهان باشند.»
در پایان سخنانش، بهار اورین، عضو آکادمی ژنئولوژی، بر این نکته تأکید کرد که اراده و نیروی ملت‌ها، ضامن حقیقی دستاوردهای‌شان است و اتحاد و همبستگی خلق‌های منطقه، سزاوارترین راه برای پایان‌دادن به جنگ‌هایی است که قربانیان اصلی‌شان، اغلب زنان بوده‌اند.