کابل

 تهمینه منگل، یکی از زنان نویسنده و فعال حقوقی در افغانستان می‌باشد، که به مناسب هشتم مارچ روز جهانی زن پیام  فرستاده است و در عین حال به عنوان کار نمادین نهال را عرض نموده است.

روز جهانی زن بر تمام زنان سرزمینم مبارک باد.

شرایط کار سخت با دستمزد کم کارگران زن در اوایل قرن بیستم همراه با مردان در کشور های صنعتی را وادار به مبارزه علیه این بی عدالتی نمود، در این روز کارگران نساجی زن در یک کارخانه بزرگ پوشاک دست به اعتصاب زدند، خاطره این اعتصاب برای کارگران فابریکه نساجی باقی ماند، و بعد از گذشت پیش از پنجاه سال کارگران زن کارخانه نساجی در نیویورک به منظور احیا خاطره دست به اعتصاب زدند، صاحب کارخانه برای سرکوبی آنها تعداد زنان را محبوس ساخت و بعدا به دلایل نامعلوم کارخانه را آتش گرفت و فقط تعداد اندک زنان توانستند از این حادثه نجات بیابند و باقی زنان کارگر سوختند، در ۱۹۰۹ « روز زن» توسط حزب سوسیالیست امریکا در شهر نیویورک سازماندهی شد، و در سال ۱۹۱۰ توسط نمایندگان آلمانی در کنفرانس بین‌المللی زنان سوسیالیست پیشنهاد « روز ویژه زن» برای هر سال داده شد، در سالهای بعد راهپیمایی و بزرگذاشت روز جهانی زن در سرتاسر اروپا برگزار شد، پس از اینکه زنان در سال ۱۹۱۷ در روسیه حق رای بدست آوردند هشت مارچ به عنوان تعطیلات ملی شناخته شد و بعدا روز جهانی زن پس از تصویب آن توسط سازمان ملل در سال ۱۹۷۷ به یک جریان اصلی جهانی تبدیل شد.

زن بودن در هیچ نقطه دنیا آسان نیست، یک زن باید از هر نگاه قوی باشد تا بتواند در مقابل نا برابری و بی عدالتی ایستادگی کند، متاسفانه زنان در جامعه مردسالار افغانستان از سالهای متمادی به گونه های مختلف مورد آزار و اذیت جنسی، فیزیکی، خشونت خانوادگی، ازدواج های اجباری، قوانین نابرابری قرار گرفته قربانی می دهند، تا جایکه عده زن را جنس دوم خطاب میکند،‌ اما با بوجود آمدن حکومت استبداد توسط گروه طالبان وضیعت زنان در افغانستان دشوارتر شده، دختران و زنان از رفتن به مکتب، پوهنتون (دانشگاه) و کار محروم شدند و ازدواج اجباری زنان چند برابر شده است.

باوجودی که تجلیل هشت مارچ یاد بود از مبارزات زنان علیه نابرابری و بی عدالتی خواهنده شده اما زنان در افغانستان از هیچ نوع حق و حقوق برخوردار نیستند و برعکس نابرابری و بی عدالتی  به اوج آن رسیده است بنا تجلیل از این روز بنام زن افغانستان تجلیل سمبولیک بوده و به بهبود وضیعت زنان کمک نمی کند.

بناَ من تهمینه منگل منحیث یک زن نویسنده فعال حقوقی در عوض از جامعه جهانی سازمان ملل متحد و دیگر سازمان ها خواستاری اقدامات جدی تر برای رفع این بی عدالتی هستم.

در خاتمه تاکید می کنم که زندگی و آزادی یکی از حقوق اساسی هر انسان است و باید نادیده گرفته نشود.»