کیه‌نییا مک‌کی مصمم است که تلاش خود را برای نجات سیاره انجام دهد. او ممکن است فقط ۱۱ سال داشته باشد، اما به شدت از بحران آب و هوا آگاه است.

او می‌داند که از دست‌دادن درختان اکسیژن را کاهش می‌دهد و زباله‌های ریخته شده باعث مرگ لاک‌پشت‌های دریایی می‌شود که اقیانوس اطراف او را سالم نگه می‌دارند.

او با وقاری که برای سن او عجیب است، می‌گوید: «جوانان باید زمین را نجات دهند.»

در ماه مارس خورشید به شدت داغ می‌شود. این چالشی را برای طرفداران محیط زیست ایجاد کرده است. کسانی که شجاعانه برای خنک نگه داشتن طبیعتشان مبارزه کرده‌اند.

در آنتیگوا نیز درست مانند سایر مناطق کارائیب، تأثیرات تغییرات آب و هوایی یک واقعیت روزانه است. در این منطقه عقب‌نشینی سواحل، طوفان‌های شدید، خشکسالی‌های ضعیف و تابستان‌های خفه‌کننده افزایش مشهودی داشته است.

با این‌حال، برخی از ساکنان جزیره همچنان در حال مبارزه هستند.

کینیا یکی از بیش از ۶۰ زن جوانی است که به عنوان مهماندار ساحلی آموزش دیده‌اند و وظیفه‌ی کاشت درختان بومی برای کاهش فرسایش ساحل، محافظت از لانه‌ی لاک‌پشت‌های در معرض خطر انقراض و ساخت و مدیریت سطل‌های ساحلی را بر عهده گرفته‌اند.

 سازمان غیردولتی محلی Adopt-a-Coastline پروژه‌ای را در این مکان تعریف کرد که تا کنون بسیار موفقیت‌آمیز بوده است. این پروژه در آگوست گذشته  تعریف شده و کمک‌هزینه‌ی ۱۰۰ هزار دلاری از تسهیلات جهانی محیط زیست سازمان ملل متحد (GEF) را به این منطقه اختصاص داد.

نقش‌های سنتی جنسیتی هنوز در بسیاری از مناطق کارائیب ریشه دوانده‌اند و هدف از آنها القای مهارت‌های جدید، مانند جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های زیست‌محیطی، در نسل بعدی زنان و الهام بخشیدن به آنها برای ایفای نقش‌های رهبری است.

مدیر مدرسه‌‌ی کیه نییا، ریونا شاو-جوزف، بچه‌ها را برای همکاری و شرکت در تمیزکردن ساحل جمع کرد.

او می‌گوید: «ما باید به کودکان بیاموزیم از داشته‌هایمان مراقبت کنند تا بتوانیم آن‌ها را برای آینده حفظ کنیم.»

او می‌افزاید: «و مهم است که به دختران راه متفاوتی نشان دهیم؛ همه نمی‌توانند به راحتی بروند و برای دولت کار کنند.»

کایشا جوزف کسی است که نیاز کمی به قانع کردن دارد.

این جوان پارلمانی رویای کار برای دولت را ندارد، بلکه آن را اداره می‌کند تا روزی اولین نخست وزیر زن کشور شود.

او در حال حاضر می‌خواهد با حمایت از تلاش‌های Adopt-a-Coastline، همسالان جوان‌تر خود را برای تغییر شرایط با خود همراه کند.

او به بی‌بی‌سی می‌گوید: «ما فرهنگی را در آنتیگوا و باربودا ایجاد کرده‌ایم که در آن نقش‌های خاص فقط ملزم مردان است و بسیاری از زنان همچنان به سمت مشاغلی مانند مامایی، معلمی و منشی‌گری گرایش دارند. این زنان ترجیح می‌دهند از پشت پرده کمک کنند و اجازه دهند مردان جلوتر بروند.»

ساحل پانسیونرز در مناطق غربی آنتیگوا یکی از چندین مورد پذیرفته‌شده در این برنامه است که توسط داوطلبان جامعه تمیز نگاه شده و مراقبت می‌شود.

کایشا به سطل‌هایی اشاره می‌کند که این تیم از لاستیک‌های دور ریخته شده درست کرده‌اند، زباله‌هایی که اگر جمع نمی‌شدند مقصد آنها محل دفن زباله بود و در دوردست بی‌صدا دود می‌کردند و به طبیعت آسیب می‌زدند.

اما هجوم منظم بازدیدکنندگان همچنان افزایش بی‌وقفه‌ی ضایعات را به همراه دارد. ضایعاتی که باید توسط کشور کوچک با منابع ناچیزش کنترل شود. همین امروز، چهار کشتی تفریحی غول‌پیکر در بندر پایتخت به چشم می‌خورد.

در ماه می امسال، زمانی که آنتیگوا چهارمین کنفرانس کشورهای در حال توسعه‌ی جزیره کوچک سازمان ملل را برگزار می‌کرد، چندین هزار بازدیدکننده‌ی دیگر، از جمله ده‌ها رهبر جهانی، وارد شدند. هدف این رویداد ارزیابی توانایی جزایر کوچکی مانند این بود‌. جزیره‌هایی که بدترین اثرات تغییرات آب و هوایی را متحمل می‌شوند. این اقدامات برای توسعه‌ی پایدار و توافق بر سر راه رو به جلو برای این مناطق تلاش می‌کنند.

نظر زنان جوانی مانند کایشا حیاتی خواهد بود. او می‌گوید: «ممکن است کشور کوچکی باشیم، اما به هر حال باید صدای خود را به گوش مردم برسانیم.»

کارولین پری، از دپارتمان امور جوانان دولت، می‌گوید که در حالی که اکنون تعداد بیشتری از زنان در حال گذراندن تحصیلات عالی هستند، اما آنها هنوز برای دستیابی به مشاغل مدیریتی با مشکل مواجه هستند.

او می‌گوید: «اگر آنها را از سنین جوانی توانمند کنیم، شاهد تغییر جوامع خود خواهیم بود.»

این پروژه‌ها همچنین به دختران کمک می‌کند تا با آموزش ساخت جواهرات، جعبه‌های پرندگان و نیمکت‌هایی از زباله‌های دریایی برای فروش در مغازه‌های خیریه، درآمد متوسطی به دست آورند.

این سازمان غیردولتی در سال ۲۰۰۹ توسط جنیفر مرانتو، مقیمطولانی مدت جزیره، تأسیس شد.

«من اکثر زباله‌هایی را که در ۲۰ سال گذشته در آنتیگوا تلنبار شده بود را با کمک مردم جمع کردم. اینکه فکر کنیم اگر چیزی را دور بیندازنم، آن را حذف کرده‌ایم، تصور اشتباهی است؛ بسیاری از این زباله‌ها به اقیانوس ختم می‌شود و من تصمیم گرفته‌ام رد پای خودم را پاک کنم.»

جنیفر مرانتو با برداشتن ۱۰۰۰ کیسه زباله از سواحل جزیره شروع کرد.

دیگران شروع به پیوستن به او کردند و سازمان به طور ارگانیک گسترش یافت.

برای یکی دیگر از زنان که کت نام دارد، یکی از جنبه‌های حیاتی پروژه، احساس تندرستی ناشی از حضور در کنار اقیانوس است. او به دنبال گسترش کار در سراسر منطقه است. او می‌گوید ایده‌ها و تجربیاتی که کودکان به دست می‌آورند، در بزرگسالی هم برای آنها کارآمد خواهد بود و فرصت‌هایی را که برای آنها باز می‌شود گسترده‌تر خواهد کرد.

کیشا موافق است. او می‌افزاید: «در حال حاضر، عمدتاً مردان در نقش‌های تصمیم‌گیری فعال‌تر هستند. ما به زنان نیز نیاز داریم. من می‌خواهم آنها را تشویق کنم که تا جایی که می‌توانند فضای اطرافشان را پوشش دهند، از آنچه که به آن اعتقاد دارند دفاع کنند و از باورهایشان بگویند.»