مرکز خبر – زنان روستایی صربستان در اعتراض بە وجود معادنی کە زندگی آنها را با خطر روبرو ساختە اعتراض کردند. رویترز گزارشی از این اعتراضات منتشر کردە است.

یکی از این معادن مس روباز؛ توسط یکی از شرکت‌های تابعه‌ی معدن زیجین چین، در نزدیکی روستای کریولج، صربستان اداره می‌شود. چشم‌انداز روستاهای صربستان با انبوه زباله‌های معادن، خطوط کامیون‌هایی که از دره‌های قهوه‌ای بالا می‌آیند و خانه‌های ترک‌خورده از لرزه‌های انفجارهای زیرزمینی، مخدوش شده است.

پیش از طلوع خورشید در صربستان، ووکوساوا رادیوویویچ ۷۸ ساله برای همسرش صبحانه آماده کرد و سپس به نگهبانی از سدی در روستای خود در شرق صربستان رفت تا از ورود کامیون‌ها به معدن روباز مس که به گفته‌ی ساکنان زمین و آب را آلوده می‌کند، جلوگیری کند.

رادیوویچ یکی از چندین زنی است که از ژانویه تا کنون، روز و شب روی پل کوچکی در کریولج، به صورت شیفتی، نگهبانی می‌دهند. هدف اصلی آنها این است که به معدنی که بر تمام منطقه تسلط دارد و به زندگی آنها تجاوز می‌کند، اعتراض کنند.

زنان می‌جنگند تا شرکت‌ها را متقاعد کنند که معدن خود را به جای دیگری منتقل کنند؛ زیرا این معدن‌ها زندگی آن‌ها را سرشار از هیاهو، لرزش و آلودگی بی‌وقفه کرده است.

این شرکت‌ها، پیش‌تر بسیاری از روستاییان را به مکان‌های خلوت‌تر جابجا کرده‌اند. اکثریت کسانی که باقی مانده‌اند، ولاخ‌ها هستند. مسیحیان ارتدوکسی که زبان و آداب و رسوم خود را در طول قرن‌ها حفظ کرده‌اند و اکنون نیز تمایل دارند متحد شوند و از این تجاوزها جلوگیری کنند.

رادیوویویچ در حالی که در محاصره ایستاده بود گفت: «چاره‌ای نداریم؛مجبوریم جاده را ببندیم. مسموم شده‌ایم، همه‌چیز آلوده است و دیگر حتی نمی‌توانیم سبزیجات بکاریم.»

استخراج معادن در روستای زیجین، در دهه ۱۹۷۰ آغاز شد، زمانی که صربستان هنوز بخشی از یوگسلاوی بود. به گفته‌ی ساکنان، غلظت دی‌اکسیدگوگرد در هوا به حدی افزایش یافته است که حتی لباس‌ها و جوراب شلواری نایلونی زنانه را می‌سوزاند.

زیجین ادعا دارند که استانداردها از آن زمان تا کنون بهبود یافته است. اما تولید از زمانی که منطقه در اختیار گرفت چهار برابر شده است و این به معنی کامیون‌های بیشتر و گرد و غبار بیشتر است.

 انبوه زباله‌های معدن چشم‌انداز روستا را مخدوش کرده‌اند. خطوط کامیون‌های نارنجی رنگ در سراسر دره‌های قهوه‌ای به چشم می‌خورند. به گفته‌ی ساکنان دیوار خانه‌ها بر اثر لرزش‌های ناشی از انفجارهای زیرزمینی ترک خورده است.

الکسا رادونیچ، معلم بازنشسته، گفت که تعداد دانش‌آموزان مدرسه به دو سوم کاهش یافته است، زیرا خانواده‌های جوان از این مناطق دور شده‌اند و در جاهای دورافتاده‌تری زندگی می‌کنند.

این سنگر که در ژانویه برپا شد، به نمادی از سرپیچی کریولج بدل شده و با گذشت زمان خانه‌ی دوم زنان شد: داخل آن با اجاق هیزمی گرم می‌شود، تلویزیون دارد، همسایه‌ها با خوردن تنقلات و قهوه در آنجا وقت می‌گذرانند و حتی سگ‌هایشان را با خود به آنجا می‌برند.

رادیوویچ گفت: «یک روز در مرکز دهکده ایستاده بودم و کامیون‌های معدن را دیدم که مدام از پل عبور می‌کردند. پل کوچک زیر وزن آنها تاب می‌خورد.»

ماریجا بوفانوویچ، زن خانه‌دار ۵۳ ساله، جزو اولین کسانی بود که سنگر را ساختند. او گفت: «زندگی را از اینجا گرفته‌اند، اما ما متحد می‌مانیم.»

در همین حال، روستاییان مطمئن نیستند که در ادامه‌ی این مبارزات به کجا خواهند رسید. جاسنا تومیک، رهبر این گروه اخیرا اعلام کرد که منطقه‌ای در نزدیکی یک معدن دیگر برای زندگی آن‌ها پیشنهاد شده است.

بر اساس مطالعه‌ای که سال پیش انجام شده و در ماه دسامبر منتشر شد، رودخانه کوچک کریولج با فلزات سنگین آلوده شده است. مقادیر وسیعی سرب، آرسنیک و کادمیوم در خاک یافت شد.

شرکت زیجین در بیانیه‌ای به خبرگزاری رویترز گفت: «منطقه از انتشار مستقیم گازها و فاضلاب‌هایی رنج می‌برد که منجر به آلودگی شدید محیط از جمله هوا، رودخانه‌ها و خاک آن شده است.»

این سازمان اعلام کرد که بیش از ۱۰۰ میلیون دلار برای کاهش اثرات زیست‌محیطی از جمله بهبود بازیافت فاضلاب سرمایه‌گذاری کرده است.

 هفته‌ی گذشته، زیجین موافقت کرد که تردد کامیون‌های بزرگ را در روستا متوقف کند، این تغییر نشانه‌ی موفقیت زنان است. زنانی که از هیچ‌چیز نترسیدند و برای تغییر شرایط زندگی خود و خانواده‌هایشان جنگیدند. ساکنان به طور موقت محاصره را برداشته‌اند تا شرکت بتواند کارهای نهایی را تکمیل کند.