زنان سمسور: هنگام ساخت و ساز، خانه‌های ما ترک خورد
زنان شهر سمسور با اشاره به استفاده از دینامیت برای آوار کردن ساختمان‌های زلزله‌زده گفتند که دیوارهای خانه‌هایی که آسیب جزئی دیده بودند، در اثر استفاده از دینامیت برای آوار کردن خانه‌های زلزله‌زده و ویران شده، در حال فرو ریختن هستند.
مدینه مامداغلو
سمسور – ۵ ماه از زلزله‌ی ۶ فوریه در باکور کوردستان و ترکیه که مرکز آن شهر مرش در باکور کوردستان بود، می‌گذرد. اما مشکل مسکن در شهرهای آسیب دیده همچنان ادامه دارد.
سمسور (آدیامان) یکی از شهرهای باکور کوردستان است که به شدت تحت تأثیر زلزله‌ی ۶ فوریه‌ی ترکیه و باکور کوردستان قرار گرفت و براساس اظهارات رسمی ۶۸ درصد این شهر آسیب دیده است. در حال حاضر احداث ساختمان‌های ضد زلزله در سه نقطه «کاراداغ، اورنلی و ایندره(زی)» نزدیک به مرکز این شهر در جریان است. با وجود پس لرزه‌ها، ساخت و ساز ساختمان‌های مدرن به سرعت در حال پیشرفت است و در ساخت این ساختمان‌ها از مواد منفجره استفاده می‌شود. ماه‌هاست که اهالی این مناطق از ایجاد سروصدا گلایه دارند و می‌گویند که صدای انفجارها به خانه‌ها و روح و روان آنان آسیب رسانده است.
مسکن سه مرحله‌ای
٨ هزارو ٢٨٢ ساختمان تخریب شده در شهر سمسور وجود دارد که از این تعداد ۵ هزارو ٩۵٣ ساختمان تخریب شده و ٢ هزارو ٣٢٩ ساختمان نیز نیاز به تخریب فوری و اضطراری دارند.
این مسکن سه مرحله‌ای با همکاری آژانس مسکن ترکیه TOKİ و شرکت مسکن املاک و مستغلات با هماهنگی وزارت محیط زیست، برنامه‌ریزی شهری و تغییرات اقلیمی ترکیه در این شهر ساخته می‌شود. قرار است برای ٢٨ هزار واحد مسکونی در این شهر مناقصه صادر شود که در این مناقصه ۶۴ هزارو ۵٠٠ واحد مسکونی ساخته می‌شود و ساخت ۶١۴ واحد مسکونی فاز اول که در اسفندماه سال گذشته زیربنای آن انجام شد، ظرف شش ماه ساخته می‌شود و خانه‌های ساخته شده در مناطق کوهستانی به صورت زیربنایی و چهار طبقه برنامه‌ریزی شده است.
از روز اول برای پی‌ریزی ساختمان‌ها در در محل ساخت پروژه‌ی مسکن از مواد منفجره استفاده می‌شود. این انفجارها که با سرعت سه بار در روز رخ می‌دهد به شدت توسط ساکنان شهر احساس شده و شهروندان به دلیل این انفجارها نمی‌توانند به خانه‌های خود که در زلزله آسیب جزئی دیده‌اند شوند.
از ترس انفجار وارد خانه نمی‌شوند
اهالی محله‌ی فاتح که بیش از همه، انفجارهای رخ داده در محل ساخت مسکن را احساس می‌کنند، در مورد این انفجارها با این جمله اظهار نظر می‌کنند «سعی می‌کنند محل را بازسازی کنند، قدیمی‌ها را خراب می‌کنند». در همین رابطه دلبر یوگاتاش یکی از ساکنان این محله با اشاره به این‌که در حین ساخت و ساز خانه‌های آوار شده، خانه‌های آن‌ها نیز فرو ریخته است، خاطرنشان کرد که آن‌ها نمی‌توانند داخل چادر بمانند و فرزندانش از ترس انفجار وارد خانه نمی‌شوند.
وی افزود: «خانه‌های ما آسیب دیده است، وارد خانه می‌شویم، اما هر بار که انفجاری رخ می‌دهد از خانه خارج می‌شویم و خانه‌های آسیب دیده‌ی قبلی ما از این طریق آسیب جدیدی می‌بینند. حدوداً پنج انفجار در روز رخ می‌دهد و ما تمام شب را نمی‌توانیم بخوابیم، هر وقت سرمان را روی بالش می‌گذاریم فکر می‌کنیم زلزله آمده است.»
وی با اشاره به این‌که در حین ساخت و ساز، خانه‌های آن‌ها را نیز تخریب می‌کنند، گفت: «اگر خانه‌هایمان تخریب شود مردم چه کار کنند؟ دولت برای خانه‌ای که با مواد منفجره ویران شده باشد، غرامت نمی‌دهد. با صدای انفجار خانه را ترک می‌کنیم. بچه‌هایم پس از هر انفجار دوباره از ورود به خانه امتناع می‌ورزند و به دلیل وجود تعداد زیادی مار و عقرب و موش نمی‌توانیم در چادر هم زندگی کنیم. حتی برای یک بار هم که شده خود را جای ما بگذارند. روح و روان آشفته‌ی ما به هیچ وجه بهبود نیافته است.»
خانه‌ها توسط مواد منفجره ترک خورده بود
آیچل چلیک دیگر بین لرزش زلزله و انفجار تمایزی قائل نیست و خواستار حل مشکل این مواد منفجره شد و گفت: «ما قبلاً به دلیل زلزله و پس لرزه‌های آن در داخل خانه‌هایمان با مشکلات متعددی مواجه بودیم و در حال حاضر نیز در محله‌ی کاراداغ برای ساخت ساختمان‌ها از مواد منفجره استفاده می‌کنند. جای بسی تأسف است، چطور یک انسان می‌تواند با انسان دیگری چنین کاری کند؟»
وی افزود: «آن‌ها دوباره همان اعمال و اشتباهات را تکرار می‌کنند. وقتی انفجار انجام می‌دهند، کل خانه از جای خود حرکت می‌کند و به این ترتیب آن‌چه پس از زلزله باقی مانده است، تخریب می‌شود. خانه‌های ما در اثر این انفجارها ترک خورده است و با صدای هر انفجار صدایی را از دیوارهای خانه‌هایمان می‌شنویم، دیگر نمی‌دانیم که صداهای که می‌شنویم صدای زلزله یا انفجار است؟»