زنان جنبش حقوق مدنی
مرکز خبر - جنبش حقوق مدنی مبارزه برای برابری، جنبشی تاثیرگذار در زندگی آمریکایی های آفریقایی‌تبار ایالات متحده بود. این جنبش تقریباً از سال ١٩۵۴ تا ۱۹۶۸ به طول انجامید و پس از جنگ داخلی که برده‌داری را غیرقانونی ساخت، برای حذف جداسازی نژادی، حق مسکن و حق رای مبارزه کرد. با وجود اینکه در آن دوره برده‌داری به پایان رسیده بود، زندگی آمریکایی‌های سفیدپوست و سیاه‌پوست شباهت چندانی نداشت. حق زندگی در محله‌های خاص، غذا خوردن در رستوران‌ها، اتوبوس‌سواری و رفتن به مدارس همگی مختص به سفیدپوستان بود. سیاهپوستان آمریکایی نمی‌توانستند در بسیاری از مکان‌ها حضور پیدا کرده، کار کنند و حتی اجازه نداشتند رای بدهند. پس از مدتی وضع زندگی نگران‌کننده‌ی سیاهپوستان آمریکایی بر سر زبان‌ها افتاد.
در همین دوران، اعتراضات مسالمت‌آمیز و غیرخشونت‌آمیز شیوه‌ی اصلی مبارزه‌ی این جنبش علیه نابرابری بود. با اینحال معترضان بازهم با خشونت مواجه شدند. یکی از حوادث تلخی که از این دوره به یاد مانده است «یکشنبه‌ی خونین» نام دارد. در این روز، معترضان در هنگام راهپیمایی به سمت سلما به طرز وحشیانه‌ای مورد حمله قرار گرفتند. بدون وجود جنبش حقوق مدنی، سیاهپوستان آمریکایی هرگز نمی‌توانستند از آزادی‌هایی که امروز دارند، برخوردار شوند.
نقش زنان در جنبش حقوق مدنی
اگرچه دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور رهبر جنبش حقوق مدنی بود، با اینحال زنان نیز بخش بزرگی از این تلاش‌ها و عوامل اثرگذار ایجاد تغییرات عظیم بودند. کورتا اسکات کینگ در یکی از جملات معروف خود گفت: «طرف صحبتم با زنان است. اگر قرار است روح ملتی نجات یابد، شما باید روح آن ملت باشید.»
با وجود اینکه زنان همچنان تحت فشار تحقیر بودند و بسیاری از دستاوردهای آنها مسکوت مانده بود؛ تسلیم نشدند. آنها با سازماندهی اعتراضات، تأسیس سازمان‌های خیریه برای پیشرفت جوانان سیاه‌پوست و برنامه‌ریزی استراتژیک برای آینده، دست در دست هم برای تغییر قدم برداشتند.
میرلی اورز-ویلیامز، رئیس سابق NAACP گفت: «نمی‌توانم باور کنم نسل جوان هرگز بتواند فداکاری‌هایی را که نسل من انجام داد درک کند. هرچند تصمیم خود ما نیز بود. ما تصمیم گرفتیم این فداکاری‌ها را برای آنها فاش نکنیم؛ زیرا نمی‌خواستیم آنها ببینند چه اتفاقی ممکن است برایشان بیفتد. بخشی از آن احتمالاً خستگی نبرد نیز بوده است.»
از جمله زنان بسیاری که در دستیابی به حقوق مدنی تاثیرگذار بودند می‌توان به این چند نفر اشاره کرد:
رزا پارکس: او بیشتر به خاطر نقشش در آغاز تحریم اتوبوس مونتگومری شناخته می‌شود. پارکس در سال ۱۹۵۵ با امتناع از واگذاری صندلی خود به یک مسافر سفیدپوست، جنبش حقوق مدنی را آغاز کرد. تحریم اتوبوس مونتگومری کمی بیش از یک سال به طول انجامید و توسط کشیش مارتین لوتر کینگ جونیور رهبری شد. جداسازی نژادی در سیستم اتوبوس در نهایت در سال ۱۹۵۶ منتفی شد. پارکس می‌نویسد: «مردم همیشه می‌گویند که من صندلی‌ام را به خاطر خستگی رها نکردم. اما این درست نیست. من از لحاظ جسمی خسته نبودم... نه! تنها خستگی که حس می‌کردم، خستگی از تسلیم‌شدن بود.»
کورتا اسکات کینگ: کورتا اسکات کینگ همسر مارتین لوتر کینگ جونیور بود، اما به هیچ‌وجه زیر سایه‌ی همسرش نبود. او پیش از ملاقات با کینگ به حقوق مدنی علاقه‌مند بود. در کالج آنتیوخه در رشته‌ی موسیقی تحصیل کرده بود و در بخش NAACP و کمیته‌های روابط نژادی و آزادی‌های مدنی خدمت کرد. او در طول دوران تحصیل در کنسرواتوار نیوانگلند در بوستون با کینگ آشنا شد و به مبارزه برای تغییر ادامه داد. به گزارش آتلانتیک، مارتین اعتراف کرد که کورتا درباره «حمایت از ضدجنگ» او را «آموزش می‌داد». این موضوع پایه‌ی اصلی اعتراضات مسالمت‌آمیز او بود. او هیچگاه در مورد اینکه چگونه جنبش اغلب تلاش می‌کرد تا مشارکت زنان را با خاک یکسان کند، سکوت نکرد. این فعال حقوق شهروندی گفت: « اگر قرار است روح ملت توسط شما زنان نجات یابد، باید به روح آن ملت بدل شوید.»
او حتی پس از انتصاب همسرش در سال ۱۹۶۸، با ایجاد برنامه‌های اجتماعی و مبارزه برای حقوق افراد به حاشیه رانده‌شده به حمایت از تغییر ادامه داد.
دایان نش: دایان نش رهبر دانشجویی دانشگاه فیسک در نشویل، تنسی بود. جایی که در تحصن به رهبری دانشجویان شرکت کرد. او یکی از اعضای موسس SNCC (کمیته‌ی هماهنگی مبارزات بدون‌خشونت دانشجویی) بود و همچنین در دوران بایکوت اتوبوس‌ها از سواران آزادی بود. او با مارتین لوتر کینگ جونیور و SCLC (کنفرانس رهبری مسیحیان جنوبی) برای حق ثبت‌نام در رأی‌گیری فعالیت کرد. SCLC به برگزاری راهپیمایی‌های بزرگ مانند راهپیمایی‌های بیرمنگام و سلما معروف بود. او راهپیمایی سلما را رهبری کرد و در کنار دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور قدم زد. او سرانجام در سال ۲۰۲۲ توسط رئیس‌جمهور جو بایدن، بر ای تمام اهداف زندگی‌اش که شامل مبارزه برای برابری، حقوق رای سیاهپوستان، مسکن عادلانه و جنبش ضدجنگ بود، با مدال آزادی ریاست جمهوری مفتخر شد.
دوروتی هایت: دوروتی هایت یکی از سازمان‌دهندگان راهپیمایی واشنگتن برای مشاغل و آزادی سیاهپوستان بود. او برای برابری جنسیتی و نژادی مبارزه کرد و دانش زیادی در زمینه‌ی سازماندهی به دست آورد. پس از تحصیل در دانشگاه نیویورک، مددکار اجتماعی انجمن مسیحی زنان جوان هارلم (YWCA) شد. او به مدت ۴۰ سال رهبر این سازمان بود. مهارت‌های سازماندهی او به قدری چشمگیر بود که روسای جمهور سابق دوایت دی. آیزنهاور، لیندون بی. جانسون و بانوی اول النور روزولت او را حمایت کردند. در سال ۱۹۸۹، او جایزه‌ی مدال شهروندان را از رئیس‌جمهور رونالد ریگان دریافت کرد.
میرلی اورس ویلیامز: او نیز مانند کورتا با یکی از نمادهای حقوق مدنی ازدواج کرده بود در حالی که خودش هم یکی مهره‌های بسیار تاثیرگذار جنبش بود. میرلی با مدگار ایوانز ازدواج کرد که در ژوئن سال ۱۹۶۳ ترور شد. این زوج دارای سه فرزند بودند. در روز قتل، او در خانه همراه سه فرزند خود بود که در خیابان توسط یک کوکلاکس کلان مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد. او در سال ۱۹۶۷ در مورد زندگی خود، قتل همسرش و جنبش حقوق مدنی در For Us, the Living نوشت. تاثیر میرلی بر جنبش حقوق مدنی از همان ابتدا آغاز شد. پیش از اینکه به نخستین زنی تبدیل شود که ریاست جنبش را بر عهده داشت، منشی میدانی NAACP بود و طولی نکشید که در سال ۱۹۹۸ ریاست سازمان را برعهده گرفت. او همچنین برای حقوق رای‌دهندگان و حذف تبعیض نژادی در می‌سی‌سی‌پی مبارزات انتخاباتی تاثیرگذاری انجام داد و سرانجام فراخوان قابل‌توجهی را برای دومین تحلیف باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا ارائه کرد.