دیواندره

 

اشک تمساح ریختن‌های سران جمهوری اسلامی برای حلبچە، هیچ از این حقیقت نمی‌کاهد کە ایران دشمن حقوق و آزادی‌های ملت کورد است.

بمباران شیمیایی حلبچه (کیمیابارانی ھەڵەبجە) یا کشتار حلبچه، یک حمله شیمیایی توسط نیروهای حکومت بعثی عراق در شهر حلبچهٔ جنوب کوردستان بود که در ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ و طی روزهای پایانی جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد و پروسە ژینوساید و کشتار جمعی ملت کورد را بە اوج خود رساند و با بمباران شیمیایی این شهر، ۵۰۰۰ تن از ساکنین آن اعم از زن و کودک و پیر و جوان را بە کام مرگ فرستاد و بیش از ۱۰۰۰۰ نفر مجروح و هزاران نفر را نیز آوارە نمود. همچنین لطمات فراوانی بە طبیعت منطقە وارد ساخت.

جهان ناظر و شاهد این جنایت ضد بشری بود. اما نە سازمان ملل متحد و نە قدرتهای بزرگ در زمان وقوع آن لب نگشودند. بدین ترتیب بار دیگر ملت کورد بە وضوح، قربانی گردید.

آنچە امکان ارتکاب این جنایات را برای دشمنان ملت کورد فراهم آوردە است، غصب حق تعین سرنوست سیاسی آن و تقسیم شدن و اشغال این سرزمین به علت پیمان‌های لوزان و سایکس پیکو است. اگر ملت کورد تقسیم و کوردستان اشغال شدە نمی‌بود و دارای استقلال و حاکمیت سیاسی خود بود، هرگز این چنین مواردی از قتل و کشتار جمعی واقع نمی‌شد.

اشک تمساح ریختن‌های سران جمهوری اسلامی برای حلبجە، هیچ از این حقیقت نمی‌کاهد کە ایران دشمن حقوق و آزادی‌های ملت کورد است. رژیمی که خود از عامل شیمیایی علیه دختران دانش‌آموز در روژهلات کوردستان و سراسر ایران استفاده می‌کند، از همان جنس صدام‌ها و آتاتورک‌هاست.

اکنون کە رژیم جمهوری اسلامی،  در تلاش برای دستیابی بە سلاح اتمی است، انتظار می‌رود کە سازمان ملل، دولت‌های جهان و همە طرفداران حفظ محیط زیست و جامعە جهانی به طور کلی، مانع از دستیابی ایران بە سلاح اتمی گردند. ایران اتمی بیشترین تهدید علیە سرنوشت ملت کورد در خاورمیانە ایجاد می‌کند. عدم توجە بە این مسئلە، نادیدە گرفتن حیات و نگرانی‌های ۴۰ میلیون آحاد ملتی است کە هر بار از سویی غرق در فاجعە و تراژدی شدە است .