استانبول- در بیست و دومین دوره راهپیمایی شبانه فمینیستی که در تقسیم برگزار شد، زنان با گردآمدن در این رویداد، با استفاده از شعارها، دست‌نوشته‌ها، و بنرهای متنوع و رنگارنگ، فضایی چشم‌نواز و شبیه به رنگین‌کمان ایجاد کردند. این جمع، با راهپیمایی از خیابان سیراسلویلر به سمت مرکز تقسیم، پیام‌های خود را به نمایش گذاشتند.

 

«رهایی ما در مبارزه فمینیستی است»

علیرغم شرایط نامساعد جوی، گروهی از زنان با حضور پرشور خود در میدان‌ها، با تکرار شعارهایی همچون «ما سکوت نمی‌کنیم، نمی‌ترسیم، اطاعت نمی‌کنیم»، «پلیس، گم شو»، «متعلق بە ماست»، «به سوی باریکاده‌ها پیشروی کنیم»، «طیب [اشاره به اردوغان]، فرار کن، زنان در حال نزدیک شدن هستند»، «ژن ژیان ئازادی»، «با وجود هر مانعی،چە پدر، چە همسر، عصیان می‌کنیم»، پیام‌هایی قاطع و رسا را به گوش جامعه رساندند. این زنان، که با زنجیره‌ها و سازهای موسیقی به ابراز هیجان و شادمانی پرداختند و هلهلە سر دادند، دست‌نوشته‌هایی با مفاهیمی چون «ژن ژیان ئازادی»، «ما در پشت هر فریادی حضور داریم»، «ما به سازماندهی نیازمندیم» را در دست داشتند.

 

سکینه، لیلا و فیدان گرامی داشته شدند

در جریان این اعتراضات، شرکت‌کنندگان با حمل دست‌نوشته‌هایی که حاوی پیام‌هایی نظیر «جز ما، هیچ کس دیگری موفقیت نخواهد یافت، زیرا ما میراث‌داران زنانی هستیم که هر کدام قادرند برای دفاع از حقوقشان تحولی بزرگ ایجاد کنند»، «حتی نفس‌های شما قادر به خاموش کردن زمزمه‌های ما نیست»، و «مفهوم خانواده مقدس، دروغی است که خشونت را در خود پنهان کرده است»، مفاهیم عمیقی را به بحث می‌گذاشتند. همچنین، ادای احترام به سه فعال کورد که در سال ۲۰۱۳ در پاریس به قتل رسیدند، سکینه جانسز، لیلا شایلمز، و فیدان دوغان، با نمایش تصاویر آن‌ها و پیام‌هایی مانند «زندگی‌ام همواره مبارزه بوده است»، اهمیت داده شد. این مراسم شاهد حضور دست‌نوشته‌هایی به زبان کوردی بود، که نشان‌دهنده تنوع فرهنگی و اتحاد در بین اتنیک‌‌ها است. علاوه بر این، با حمل دست‌نوشته‌هایی با مضمون «فلسطینی‌ها کشته می‌شوند، انسانیت در حال مرگ است»، به حمایت از مسئله فلسطین پرداخته شد. اعتراضات همچنین با به چالش کشیدن شرایط زنان پناهنده و حمل دست‌نوشته‌هایی با عنوان «۸ مارس برای زنان پناهنده نیز معنادار است»، بر اهمیت فراگیری و همبستگی در میان جنبش‌های زنان تاکید داشت.

 

سوگند انتقام ما، سارا و بشنگ

زنان در جریان این تظاهرات، با حمل دست‌نوشته‌هایی، پیام‌های گوناگونی را در اعتراض به سیاست‌ها و قوانین مجازاتی که بر حقوق آن‌ها تأثیر منفی می‌گذارد، ابلاغ کردند. این پیام‌ها شامل عبارت‌هایی چون «قوانین بر دیوار خیابان‌ها نوشته می‌شوند»، «در هرجا تقسیم، هر جا مقاومت»، «هیچ باریکادی غیرقابل عبور نیست، مشروط بر اینکه ما بخواهیم آن را پشت سر بگذاریم»، «مبارزه من تا زمانی ادامه دارد که هر زنی آزاد شود»، «سارا و بشنگ سوگند انتقام ما هستند»، «چه بر سر قاتل آمد؟» و «مقاومت  زندگی است» می‌شوند.

علی‌رغم تلاش نیروهای پلیس برای جلوگیری از پیشروی مارشی که هزاران زن در آن شرکت کرده بودند، این زنان با اعمال فشار به سمت باریکادها موفق به شکستن موانع شدند. آن‌ها با اجرای پایکوبی به همراه با دف و سایر ابزارهای موسیقی و نشان دادن بی‌اعتنایی خود به محدودیت‌ها، این پیام را قوت بخشیدند. با سر دادن شعارها و کل کشیدن ، زنان هم به بیان هیجان و حس اعتراض خود پرداختند و هم اتحاد و قدرت خود را در مقابله با چالش‌ها به نمایش گذاشتند.

 

مبارزە فمینیستی

صدها زن، در اتحادی فمینیستی بر خیابان تل، با حمل بنری بزرگ که عبارت «مبارزه فمینیستی» بر آن نقش بسته بود، به سمت خیابان سیراسلویلر به پیش رفتند تا خود را به زنان حاضر در آنجا ملحق سازند. در طول این راهپیمایی، آن‌ها عمدتاً با شعارهایی نظیر «ژن ژیان ئازادی»، «هر جا تقسیم، هر جا مقاومت»، «درود بر مبارزه فمینیستی ما»، و «درود بر همبستگی زنان»، پیام‌های خود را به گوش جهانیان رسادند.

 

نام‌ زنان کشته شده را فریاد زدند

مرال دانیش بشتاش، کاندیدای حزب برابری و دموکراسی مردم (حزب DEM) برای پست شهرداری بزرگ‌شهر استانبول، به همراه بسیاری از زنان عضو این حزب، در میدان حضور داشتند. علاوه بر این، جمعی از زنان با ابراز هیجان و اعتراضات خود،‌ در ضمن پیشروی خود به سمت کاراکوی، ضمن ابراز هیجان و هلهله کنان و با سر دادن شعارها به یادآوری نام‌ زنان کشته شده پرداختند.و همگی هم‌صدا شعار «اینجا» را سر دادند.

 

«راە بنفش ما، سیاست رهبری مشترک است»

زنان کورد با شور و اشتیاق فراوان و بهره‌گیری از تنوع رنگ‌ها در مراسم راهپیمایی، با حمل دست‌نوشته‌هایی با پیام‌هایی چون «راە بنفش ما، سیاست رهبری مشترک است»، «ژن، ژیان، ئازادی»، «زن،نقشە راە ما»، «مقاومت بریتان‌ها در دانشگا طنین انداز می‌شود» و با برپایی پایکوبی و کل کشیدن و دف نوازی خود، خیابان‌ها را رنگارنگ کردند و روح زندگی بخشیدند.

 

حمایت از زنان در خیابان‌ها

ده‌ها هزار زن شرکت‌کننده در راهپیمایی از طریق تشویق و کف زدن‌هایی که از پنجره‌های منازل و کنار خیابان‌ها به گوش رسید، مورد حمایت قرار گرفتند.

 

انعکاس شعار بر روی دیوارها

سپس، ده‌ها هزار زن با برافراشتن شعارهایی چون «درود بر مبارزه فمینیستی ما»، «شب‌ها و خیابان‌ها را ترک نمی‌کنیم»، «ژن ژیان ئازادی»، «سکوت نمی‌کنیم، نمی‌ترسیم، اطاعت نمی‌کنیم»، و «درود بر ۸ مارس»، به سوی خیابان جهانگیر حرکت کردند. در این تجمع، پیام‌های پلتفرم به زبان‌های کوردی و ترکی به ترتیب توسط دریا دوغان و اوریم گورن قرائت گردید.

 

«قدرت مقاومت را در همبستگی یافتیم!»

«امروز، هشتم مارس ۲۰۲۴، ما در بیست و دومین راهپیمایی شب فمینیستی حضور داریم. این مبارزه تنها به ۲۲ سال گذشته محدود نمی‌شود؛ بلکه، ما از قرن‌ها پیش، از زمانی که هویت خود را شناختیم، الهام گرفته‌ایم از زنانی که در برابر مردان ایستادگی کرده‌اند. امسال، بار دیگر در مسیر مبارزه با سیستم پدرسالار و فشارهای سیاسی که قدرت خود را از این سیستم می‌گیرند، به فمینیسم و قدرت مقاومت در همبستگی فمینیستی یافتیم. مبارزه فمینیستی به ما اراده‌ای برای مقابله با زن‌ستیزی و ضدیت با جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌پلاس را مهیا کرد و در عین حال، اعتقاد ما را به اینکه قادریم هر روز و در هر گوشه‌ای از جهان تغییر ایجاد کنیم، تقویت نمود. ما تنها زمانی به پیشرفت دست یافتیم که در برابر فشارهای سیاسی مداوم و رو به رشد ایستادگی کردیم و مقاومت کردیم، نه تنها در مقابل این فشارها بلکه همواره در برابر مردانی که سعی در تسلط بر تمام جنبه‌های زندگی ما دارند، که بر بدن‌های ما حکمرانی کنند، کار و تلاش ما را به تصاحب خود درآورند، به اموال و دارایی‌های مان دست‌درازی کنند، از زحمات ما سود برند، ما را به خفه‌کردن تهدید کنند، با خشونت کنترل و تنبیه نمایند، در این مسیر مبارزه کردیم.»

 

قدرت خود را از مبارزە می‌گیرند

گاهی اوقات، چالش‌ها و مواجهه‌های ما با مردانی بود که در خیابان‌ها ناشناس می‌ماندند، در برخی موارد، این مردان همکاران، رؤسا یا حتی نزدیک‌ترین افراد به ما نظیر پدران، عشاق، یا همسرانمان بودند. آنها تلاش کردند تا از طریق فشار و خشونت، و حتی با استفاده از زبان عشق و ادعای اینکه تصمیمات‌شان برای ما بهترین است، ما را متقاعد سازند که سیستم نابرابر موجود، در واقع به نفع ما است. در قرن حاضر، امروز و در این مکان، هزاران زن با تلاش خود سعی کردند بارها به مردان در زندگی‌شان اعلام دارند که آنها برابر هستند و حق دارند زندگی مطابق با انتخاب‌های شخصی خود را دنبال کنند. ترس آنها از مبارزه ما، از فمینیسم، ناشی از آگاهی است که همبستگی فمینیستی ما، این مبارزه مشترکی که می‌افرینیم، ما را به یاد می‌آورد که هیچگاه تنها نیستیم. حتی در لحظاتی که احساس ناامیدی و درماندگی می‌کنیم، این اتحاد قدرت تغییر دادن به زندگی را به ما یادآوری می‌کند. مقاومت و اعلام "نه" به مردان و شورش در برابر این نظام، قدرت را به ما می‌بخشد.

 

خشونت پس از زلزله نیز ادامه یافت

پس از وقوع زلزله‌های ششم فوریه، شاهد آن بودیم که چگونه سیستم با شدتی بی‌سابقه به کار خود ادامه داد. منازل و ساختمان‌ها فرو ریختند، خیابان‌ها و میادین نابود شدند، اما بار مسئولیت بازسازی زندگی همچنان بر دوش زنان قرار داشت. حتی در نبود خانه، استثمار کار خانگی همچنان ادامه یافت. زنان موظف بودند در شرایط فقر و بی‌بضاعتی نظم برقرار کنند، از کودکان، همسران، بیماران، سالمندان و افراد دارای معلولیت مراقبت کنند، و بدون آب، لباس و ظرف بشویند. آنها ناگزیر بودند در چادرها و کانکس‌ها در کنار همسران خشونت‌‌گر و خویشاوندان خود زندگی کنند، بدون دسترسی به بهداشت، تغذیه، امنیت و حقوق. یک سال را در چنین شرایطی سپری کردند. این در حالی بود که از اعلای مقامات سیاسی این پیام را دریافت می‌کردند: "اگر به ما رأی ندهید، همین بلایی که سرتان آمده، خواهد بود." این تهدیدها برای ما زنان آشنا است؛ تهدیدهایی مشابه از سوی مردانی که می‌گویند «اگر از من اطاعت نکنی، شایسته کتک خوردن هستی»، از رسانه‌های مردسالار، قضات و جامعه‌ای که می‌گوید «اگر در آن ساعت در خیابان بودی، به آن شکل لباس پوشیده بودی، نوشیدنی الکلی مصرف کرده بودی، سزاوار تجاوز هستی»، به خوبی شناخته شده است.

 

نجات ما در فمینیسم نهفته است

شهرداران و وزیرانی که در ویرانی‌ها نقش داشته‌اند، با بی‌شرمی خود را برای شرکت در انتخابات محلی کاندید شدند. اگرچه آنها در پی فراموشی تجربیات ما و ساکت کردن ما از طریق تهدید بودند، ما به جای سکوت انتخاب کردیم که مقاومت کنیم و در نتیجه، از پیش تسلیم نشدیم و به حذف شدن از زندگی رضایت ندادیم. برخلاف این، فمینیسم اکنون در همه‌جا حضور دارد، زیرا نجات ما در پناه آن است. در سال ٢٠٢۴، با افزایش فقر، از بحران مسکن گرفته تا بیکاری، از مراقبت از کودکان تا سالمندان، از دسترسی به آموزش باکیفیت تا انتخاب شغل، ما به دشواری‌های ایستادن بر روی پای خودمان آگاهیم. در چنین شرایطی، تنها یک گزینه پیش روی ما قرار داده شده است: خانواده. این رویکرد از سطوح بالایی تحت تأثیر دیانت سازمان یافته، با نشست‌های خانوادگی، تلاش برای تغییر قوانین مدنی و اساسی و حذف کامل برابری جنسیتی از نظام آموزشی، ترویج می‌شود. خیابان‌هایی که از ما دریغ شده‌اند، تحت عنوان «گردهمایی‌های بزرگ خانوادگی»، به دست گروه‌هایی می‌افتند که نفرت از ال‌جی‌بی‌تی پلاس را ترویج می‌دهند. آنچه آنها به نام خانواده معرفی می‌کنند، شرایطی است که در آن ما شاهد آزار، اذیت و خشونت هستیم؛ جایی که کار، بدن و وجود ما نادیده گرفته شده و مورد استثمار قرار می‌گیرد.

 

در سال ٢٠٢٣بیش از ٣٠٠ زن کشته شدند!

از ما انتظار می‌رود که به پذیرش نابرابری برای اطمینان از سرپناه و معیشت خود هستیم، در حالی که زیستن به شیوه‌ای متفاوت به عنوان «ننگین» و «ممنوع» قلمداد می‌شود. دولت مستقر به طور مکرر برنامه‌هایی را در خصوص وعده‌های کار انعطاف‌پذیر و فاقد ضمانت ارائه می‌دهد که با هدف قرار دادن زنان در خانه و بار زیادی که با آن روبرو هستند، و همچنین کاهش میزان نفقه و حقوق حاصل از سال‌ها کوشش، تنظیم شده‌است. به عبارتی، این تدابیر به نیت وابسته کردن زنان به مردان به دلیل فقر پیش‌بینی شده‌اند. استراتژی آنها برای مخفی کردن فقر، تقویت ساختار پدرسالاری است. درون این خانواده‌ها، زنان کشته می‌شوند یا برای فرار از خشونت، به کشتن دیگران وادار می‌شوند و سپس برای بقای خود به شدت مجازات می‌شوند. از دهه ١٩٨٠، جنبش فمینیستی خشونت واقع در این خانواده‌های به اصطلاح مقدس را آشکار ساخته است، آنها توضیح داده‌اند که چگونه خشونت مردان از طریق اقدامات دولتی مشروعیت می‌یابد. بر طبق آمار غیررسمی، در سال ٢٠٢٣ بیش از ٣٠٠ زن توسط مردان کشته شده‌اند. تنها طی دو روز،٩ زن چه در زندگی مشترک، هنگام تلاش برای طلاق، یا حتی پس از جدایی و با وجود دستورات دوری، به قتل رسیده‌اند.

 

نسل‌کشی ادامه دارد...

نسل‌کشی به شکل پیوسته‌ای ادامه دارد و ما شاهد پایداری خشونت مردانه، عدم اقدامات کافی برای جلوگیری از خشونت، و برتری‌جویی مردان به مثابه یک ساختار اجتماعی هستیم. ما نقد می‌کنیم که نیروی انتظامی به وظایف خود عمل نمی‌کند، قانون شماره 6٢٨۴ به طور مؤثری اجرا نشده، قضاوت‌ها با نگاه جنسیت‌زده صورت می‌گیرند، و پناهگاه‌های دولتی نامناسب و ناکافی هستند. سیاست‌های موجود، توانمندسازی و برابری زنان را به عنوان تهدیدی می‌بینند و بر تقویت خانواده سنتی تمرکز دارند. آنها واقعاً از این موضوع هراس دارند، چرا که می‌دانند بدون وجود برابری و آزادی برای ما، آرامش نیز برای آنها میسر نخواهد بود. امسال نیز، ما در میان جنگ‌ها گرفتار شده‌ایم. در غزه، نسل‌کشی آشکاری در مقابل چشمان ما در حال وقوع است، اقدامی که در دنیای غرب سعی در توجیه آن با فمینیسم می‌شود، در حالی که در موقعیت‌هایی از اشغال و نسل‌کشی، فمینیسمی وجود ندارد. ترکیه از یک سو ادعا می‌کند که از فلسطین حمایت می‌کند، اما از سوی دیگر، تجارت خود با اسرائیل را ادامه می‌دهد و از قطع تأمین بتن، فولاد و نفت به اسرائیل خودداری نمی‌ورزد. همزمان با ادعای محکوم کردن اسرائیل، در روجاوا بر سر زنان و کودکان بمب‌هایی را می‌ریزد. در این بین، تحریک پیوسته علیه مهاجران و خارجیان ادامه دارد و زنان مهاجر از هر زمان دیگری در معرض خطر قرار دارند. با این حال، در مقابل همه اینها، همبستگی فمینیستی ما که نمی‌توانند آن را از بین ببرند، پابرجاست.

 

رهایی ما در مبارزه‌ی فمینیستی نهفته است!

ما متعهد به تداوم تلاش برای ایجاد یک جهان عاری از جنگ، پدرسالاری، همجنس‌گرازدایی، استثمار کارگری تحت نظام سرمایه‌داری، و نژادپرستی هستیم. امید، قدرت، زیست، و آزادی ما به مبارزه فمینیستی گره خورده است.

در ادامه، پرچم ززرگی با عنوان «قیام فمینیستی» در خیابان جهانگیر به اهتزاز درآمد. زنان با کف زدن، سوت زدن، و سر دادن شعارها، اعتراض خود را آشکار ساختند.

راهپیمایی با پیام روشنی به پایان رسید که نه از مبارزه و نه از حضور در خیابان‌ها کوتاه آمده نخواهد شد.