مرکز خبر- امروز چهارشنبه ٢١ شهریورماه، جامعه‌ی زنان شرق کوردستان(کژار) به مناسبت دومین سالگرد قتل حکومتی ژینا امینی و آغاز خیزش انقلابی «ژن ژیان آزادی» بیانیه‌ای منتشر کرد و ضمن گرامیداشت یاد و خاطره‌ی شهدای انقلاب «ژن ژیان آزادی»، صدور احکام اعدام برای پخشان عزیزی، فعال مدنی و شریفه محمدی، فعال کارگری و همچنین اتهام بغی علیه وریشه مرادی و نسیم غلامی سیمیاری را از حربه‌ی جمهوری اسلامی به منظور ایجاد رعب و ترس در میان جامعه عنوان کرد و نوشت:

در حالی به دومین سالگرد انقلاب «ژن ژیان آزادی» نزدیک می‌شویم که روزانه سیاست‌های هژمون‌گرایان جهانی و دولت-ملت‌های منطقه در برابر جامعه و بویژه زنان تغییر می‌یابد. سیاست‌هایی جنسیت‌گرا-دین‌گرا و ملی‌گرا که با روح، احساس، مطالبه و هدف جامعه هم‌خوانی ندارد و نه برای پویایی آن بلکه در راستای به قهقهرا بردن جامعه و تسلط کامل آن به اجرا می‌آید. در طول دو سال گذشته، حاکمیت ایران، در زمینه‌ی سیاست‌های خارجی و داخلی‌اش با بحران‌های بسیاری روبرو بود. سرکوب نارضایتی‌ها و اعتراضات داخل، جنگ‌های نیابتی در فرای مرزها، تخریب محیط زیست، وضعیت اقتصادی و معیشتی نابسامان و اشاعه ی فقر و اجرای احکام اعدام و … بخشی از این بحران‌های ایجاد گشته توسط خود حاکمیت در طول دو سال گذشته بود. از همان روزهای آغازین انقلاب «ژن ژیان آزادی» نیروهای سرمایه‌داری بسیار واضح موضع خود را نسبت عدم تغییر در حاکمیت کنونی ابراز نمودند و حاکمیت سرکوب صدای آزادی‌خواهان را در پیش گرفت، در این میان زنان و جوانان که قشر پویای جامعه و نیروی تغییر، پیشرو و پیشاهنگ هستند، بیش‌تر از هر زمان دیگر مورد هدف نیروهای دولتی قرار گرفتند. از یک سو مساله‌ی حجاب اجباری، اجرای طرح نور و در عین حال دستگیری‌های خیابانی از سوی بسیج زنان و نیروهای گشت ارشاد و قتل‌های ناموسی در شهرهای مختلف بیش از پیش فزونی می‌یافت و از سوی دیگر زنان آزادی‌خواه در زندان، با احکام سنگین روبرو گشتند. زینب جلالیان تنها زندانی سیاسی زن در ایران است که حکم حبس ابد دارد و ۱۷ سال است بدون مرخصی در زندان به سر می‌برد. او در طول این چند سال حبس، بارها مورد شکنجه‌ی روحی- جسمی قرار گرفت، اما هیچ کدام از این شکنجه‌ها، او را از رسیدن به هدفش باز نداشت. از سوی دیگر زنان پیشاهنگی همچون پخشان عزیزی، شریفه محمدی به اعدام محکوم شده‌اند و  خطر صدور حکم برای رفیقمان وریشه مرادی و نسیم غلامی نیز وجود دارد. علاوه بر این احکام، زنان زندانی دیگر نیز روزانه با شکنجه‌های گوناگون حاکمیت روبرو می‌شوند. طبیعتاً در طول دوسال گذشته، حاکمیت از حربه‌ی اعدام به منظور ایجاد رعب و ترس در میان جامعه استفاده نمود تا بار دیگر نشان دهد که پایان این ماجرا در میان چهاردیواری‌های بلند و میله‌ی فولادینش ختم می‌شود و این ندامتگاه همان است که از نامش پیداست، اما در طول سال‌های اخیر و به ویژه دوسال گذشته، زندانیان نشان دادند، چه سلول انفرادی و چه بند زندان، چه پای میز محاکمه و چه صدور حکم‌های سنگین، در دلشان خوفی ایجاد نمی‌کند. آنان زندان را به سنگر مبارزه مبدل ساختند. آمارهای چندرقمی اعدام و دستگیری در طول سال گذشته، نشان از ترس حاکمیت دارد نه جامعه و بالاخص زنان! بر عکس این موضع رادیکال جامعه و بویژه زنان در زندان است که حاکمیت را به ترس انداخته تا برای بقای خود، به سرکوب بیشتر پناه برد. عملکرد زندانیان سیاسی، به پیشاهنگی زنان نشان داد که مقاومت چگونه زندگی آزاد می‌آفریند. البته که این حمایت‌ها به درون زندان محدود نماند و در داخل و خارج از جغرافیای سیاسی ایران، کمپین‌های گوناگون از جمله «کمپین نه به اعدام و آری به حیات آزاد»، راهپیمایی‌ها و فعالیت‌های گوناگون در حال اجراست و روز به روز گسترش می‌یابد و این دقیقاً بدان معنااست که جامعه‌ی آزادی‌خواه  برای رسیدن به حیاتی آزاد و دموکراتیک به همبستگی و هم‌صدایی بیش از هر زمان دیگری نیاز دارد.

بدون شک انقلاب «ژن ژیان آزادی»، در طول دوسال در محافل گوناگون مورد بحث و بررسی قرار گرفت. حال پس از گذشت دوسال بخوبی مشاهده می‌کنیم که این انقلاب تا چه اندازه بر جامعه، تاثیرات عمیق و بسیار جدی برجای گذاشت. انقلابی اجتماعی، ذهنیتی و فرهنگی که روزهای پس از آن را با ما قبلتر متمایز و متفاوت ساخت. تغییراتی برگشت ناپذیر در طول این دوسال ایجاد گشتند که موجب اتخاذ موضع رادیکال از سوی مردم گشت. در اصل می‌توان گفت از آنجا که محتوا، اهداف و مطالبات انقلاب «ژن ژیان آزادی» رادیکال بود، عملکردهای رادیکال از سوی خلق‌را نیز به دنبال داشت. دیدیم که در چند ماه گذشته، علی‌رغم همه‌ی برنامه‌های حاکمیت برای حضور و شرکت مردم در انتخابات، در شهرهای مختلف شرق کوردستان و ایران، « نهِ قاطع و رادیکالِ مردم» عدم مشروعیت سیستم حاکم را بخوبی نشان داد. هم اکنون مردم در ایران می‌دانند که چه می‌خواهند و  برای رسیدن به آن بهای گرانبهایی به نام جان پرداختند. پس می‌توان گفت جامعه تا حد بسیار زیادی به هدف خود نزدیک گشته است و این انقلاب همچنان ادامه دارد. زیرا هدف‌شان برقراری همزیستی مسالمت‌آمیزخلق‌ها و ایجاد حیاتی آزاد است.

زنان در طول این دوسال بخوبی نشان دادند، که نه تعاریف پر زرق و برق نظام سرمایه‌داری، آزادی بخش است و نه تعاریف دین گرایانه‌ی حاکمیت ایران! زیرا که هر دو تعریف از واژه‌های مردسالارانه ایجاد گشته و ادبیاتی جنسیت‌گرا را در ذهن جامعه به وجود می‌آورند. شعار پر معنا و محتوای «ژن ژیان آزادی» که کوردستان، ایران، خاورمیانه و جهان را دربرگرفته بود، به ورد زبان آنان مبدل شده بود، چون می‌دانستند آزادی جامعه، بدون آزادی زنان میسر نیست، از همین‌رو پیشاهنگی این انقلاب عظیم اجتماعی را بر عهده گرفتند. در اصل آنان تعاریف بوجود آمده توسط سیستم حاکم را قبول نکردند و تعریفی نوین از خویش ارائه داده‌اند. هم اکنون صدای زنان از ایران تا هندوستان، از کوردستان تا سراسر جهان به گوش می‌رسد. اتحاد سایر اقشار جامعه و مشارکت در انقلاب، به معنای تایید همان جمله است که سطح آزادی جامعه به آزادی زنان بستگی دارد، زیرا مساله‌ی آزادی زن، مساله‌ای کاملاً اجتماعی است و کل جامعه را در بر می‌گیرد. سیستم سرمایه و دولت-ملت‌های منطقه، بخوبی می‌دانند در صورت سرکوب نیروی زنان، می‌توانند جامعه را تسخیر نمایند. آنجا که زنان مبارزه کرده‌اند، دیگر قربانی نشده‌اند، بلکه به پیشاهنگی مبدل شده که توان مدیریت جامعه، آنهم به دور از معیارهای مردسالارانه را دارند و این دقیقاً در تضاد با سیستم مردسالار است. پس در یک جمله می‌توان گفت، همچنان که سیاست‌های زن‌ستیز ادامه دارد، مبارزه و فعالیت زنان نیز با قوت بیشتری ادامه خواهد داشت.

جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان« کژار» ضمن گرامیداشت یاد و خاطره‌ی شهدای انقلاب «ژن ژیان آزادی»، پاسداشت دوسال مبارزه و فعالیت مداوم خلق‌ها و بویژه زنان و در عین حال محکومیت سیاست‌های سرکوب از سوی حاکمیت علیه جامعه بیان می‌دارد، در طول دوسال گذشته، سعی داشته که به صدای زنان آزادی‌خواه در ایران مبدل گردد. چه در داخل ایران و چه خارج از آن در جهت سازماندهی و اتحاد زنان مبارز گام برداشته و از این پس نیز برای رسیدن به هدف که همانا آزادی راستین برای جامعه و زنان است، بر دایره‌ی فعالیت‌های خود می‌افزاید. در همین راستا نیز از همه‌ی زنان مبارز و جامعه‌ی آزادی‌خواه، اقشار مختلف جامعه، می‌خواهیم در دومین سالگرد این انقلاب عظیم اجتماعی، هم‌صداتر از گذشته در میدان باشیم تا بتوانیم بر سیاست‌های زن ستیزانه‌ی حاکمیت پایان بخشیم.