بهاران لهیب

افغانستان- در طول چهار سال گذشته، زنان افغانستان تجارب تلخ و دشواری را از سر گذرانده‌اند؛ چه آنان که در داخل کشور مانده‌اند و چه کسانی که ناچار به ترک وطن شده‌اند. درد و رنج مردم، به‌خصوص زنان، در این سال‌ها تنها به فقر، بیکاری و محرومیت از حقوق انسانی محدود نمانده است. آنان به‌تازگی قطع اینترنت و سایر شبکه‌های مخابراتی را نیز تجربه کردند؛ وضعیتی که باعث شد روزها هیچ خبری از عزیزان ‌شان نداشته باشند، از آموزش محروم شوند و کارهای آنلاین خود را از دست بدهند.

این وضعیت هنوز هم ادامه دارد و مردم در ترس و نگرانی به سر می‌برند، زیرا هر روز در شبکه‌های اجتماعی اخباری منتشر می‌شود که ممکن است دوباره اینترنت و شبکه‌های مخابراتی قطع شود.

در کنار آسیب‌های روحی، این وضعیت زیان‌های مالی نیز برای مردم و تاجران به‌بار آورده است. 

در همین زمینه، یلدا احمد، فعال حقوق زن و روان‌شناس از افغانستان، در پیامی دیدگاه و تجربه‌ی خود را درباره‌ی قطع اینترنت و سایر شبکه‌های مخابراتی بیان کرده است.

وی می‌گوید: «با به قدرت رسیدن طالبان جاهل مردم افغانستان سیاه‌ترین روز‌های عمر خود را تجربه می‌کنند و حتا گاه وقت نفس کشیدن هم برای شان مشکل می‌شود. طالبان به شکل سیستماتیک هر روز عرضه را برای مردم افغانستان به خصوص زنان تنگ و تنگ‌تر می‌کنند.»

نامبرده ادامه می‌دهد: «بسته شدن دروازه‌های مکاتب، دانشگاه‌ها، دفاتر به روی زنان، همچنان صدور فرمان‌های زن ستیزانه شان از یک طرف و در این اوخر قطع کامل انترنت در سرتاسر افغانستان مشکلات است که مردم افغانستان روز به روز دست و پنچه نرم می‌کنند.»

وی ادامه می‌دهد: «قطع شدن انترنت در افغانستان برای ۷۴ ساعت مشکلات زیادی را برای مردم به بار آورد به خاطر این که تعداد زیاد از مردم هستند شغل انلاین دارد و فعالیت‌های انلاین انجام می‌دهند و یا این‌که تعدادی از دختران و زنان به آموزش و درس انلاین می‌پردازند. برای همه اینان مشکل ایجاد شد. ولی از طرف دیگر در کنار اینان مردم افغانستان در یک ترس، هراس و وحشت روانی قرار داشتند و فکر می‌شد که جنگ و درگیری رخ بدهد و پس دوباره آوره و دربه‌در شوند و شاهد کشته‌ شدن اعضایی خانواده خود باشند و ترک خانه و کاشانه خود باشند. قطع انترنت در پشت آن زد و بند‌های سیاسی، نظامی و استخباراتی که وجود داشته، از طرف دیگر این باعث این شده که مردم افغانستان در ترس و هراس بیشتر فرو بروند، نگرانی‌ شان بیشتر می‌کند که و هر لحظه زندگی شان به اشکال گوناگون کنترول می‌شود. تمام امکانات و زمینه‌ها برای شان قطع می‌شود.»

یلدا به مردم افغانستان باورمند است چنین اضافه می‌کند: «ولی من امید بسیار زیاد به مردم کشور خود دارم که اینان به هر شکل ممکن ولو بسیار کوچک راه‌های را پیدا می‌کنند و می‌توانند ایستادگی و مقاومت کنند. چون می‌دانند غیر از خود شان هیچ ناجی وجود ندارد.»

یلدا به جلسه اخر در پاکستان نیز اشاره می‌کند: «با این که در این روز‌ها اخر به اصطلاح اپوزیسیون که شامل زنان و مردان می‌شدند که در بیست سال گذشته در خیانت و جنایت و فساد در افغانستان دست بالا داشتند. اینان در پاکستان گرد‌همایی و یا جلسه را داشتند که به اصطلاح برای بیرون رفت و به تغییر وضعیت در افغانستان به خصوص برای زنان.»

در ادامه می‌گوید: «مردم ما به حق این را می‌دانند که اینان افرادی هستند که امتحان خود را دادند و هستند که یکبار دیگر نمی‌خواهند که فریب از این زنان و مردانی جنایتکار و فساد پیشه‌ای که فقط به فکر پرکردن جیب‌های خود بودند و بس. به آن خاطر تا زمانی که خود شان به قدرت لایزال خود پی‌نبرند. نتوانند از راه‌های ولو کوچک ولی امکاناتی را بسازند به بهروزی و رفا برسند.

به امید افغانستان آری از لوث بنیادگرایی!»