تبعیض علیە علوی‌های آنتاکیه بە دلیل باورهایشان
آسیب‌دیدگان زلزله اخیر آنتاکیه از جمله علوی‌ها، از رفتار تبعیض‌آمیز شکایت دارند. به گفته آنان، مقامات دولتی آنها را منزوی کرده و در رسیدگی به وضعیت اسکانشان که از حقوق پایه‌ای آنها به شمار می‌رود، کوتاهی نموده‌اند.
مدینه مامداوغلو
آنتاکیه- پس از وقوع زلزله‌های ۶ فوریه در آنتاکیه، زلزله‌زدگان همچنان از دسترسی به حقوق پایه‌ای همچون بهداشت، آب تمیز و اسکان محروم هستند. ایلکای یییت، یکی از زلزله‌زدگان علوی آنتاکیه، اظهار داشت که به دلیل هویت علوی آنها، از دسترسی به آب آشامیدنی سالم و امکانات اسکان اضطراری محروم شده‌اند
«تنها صدای بیل مکانیکی را می‌شنویم»
ایلکای آسلان که همراه مادرش در یک کانتینر سکونت دارد، اظهار داشت که پس از وقوع زلزله، هیچ اقدامی برای رفع مشکلات آنها انجام نشده است. وی گفت: ما را تنها گذاشته‌اند و فراموش کرده‌اند. هیچ‌گونه بهسازی و نوسازی در شهر مشاهده نمی‌شود و تنها صدای بیل مکانیکی و ویرانه‌ها به گوش می‌رسد. به جز این سر و صدای فراوان، اقدام عملی دیگری صورت نگرفته است. در حالی‌که با این روند، تمامی زیرساخت‌ها از بین خواهد رفت.
«ما را محکوم به زندگی در ویرانه‌ها کردند»
ایلکای آسلان با اشاره به سخت‌تر شدن اوضاع به دلیل فرا رسیدن فصل سرما، گفت: در مجتمع‌های اسکان اضطراری کانتینری آب وجود ندارد و محله‌هایی نیز هستند که اساساً برقرسانی به آنها صورت نگرفته است. همگان در شرایط دشواری به سر می‌برند. ما حتی فرصت نکرده‌ایم به فکر خودمان باشیم. همه ما ویرانه‌های ناشی از زلزله را پشت سر گذاشتیم، اما همچنان در همان ویرانه‌ها به زندگی ادامه می‌دهیم. ما را محکوم به ادامه حیات در این ویرانه‌ها کرده‌اند.
«نمی‌خواهیم زمستان سوم را هم بیرون بگذرانیم»
ایلکای آسلان تأکید کرد که تنها درخواست آنها رسیدگی به معضل اسکان و جلوگیری از گذراندن زمستان سوم بیرون از خانه است. وی گفت: ما در دوران وقوع زلزله به مردم کمک رساندیم. تیم‌های داوطلب مشغول خارج کردن اجساد از زیر آوار بودند. ماه‌ها به دنبال چادر موقت بودیم اما پیدا نکردیم. دور یک کلبه یک پارچه نایلونی پیچیدیم و ٣٠ نفر در آنجا ماندیم. سپس بنگلادش به ما چادر اهدا کرد در حالی که دولت خودمان چنین کمکی نکرد. اکنون من و مادرم در یک کانتینر سرمازده زندگی می‌کنیم. ما نیز می‌خواهیم در خانه زندگی کنیم اما در اینجا کسی چیزی نمی‌داند. به ما اجازه ساخت و ساز داده نمی‌شود و مقامات نیز خود نمی‌دانند باید چه اقدامی انجام دهند. ما سعی می‌کنیم به همین شکل زندگی کنیم، بدون خانه، آب و برق.
«سال‌هاست که علوی‌ها را این چنین به حال خود رها کرده‌اند»
ایلکای آسلان عنوان کرد که به دلیل جمعیت عرب‌زبان علوی‌تبار در این منطقه، دولت آنان را تنها گذاشته است. وی گفت: به جز داوطلبان، از هیچ نهاد دیگری کمک دریافت نکرده‌ایم. ما در اینجا نه به دنبال کمک هستیم و نه چیز دیگری. تنها خواسته‌مان رفع مشکل اسکان است. این مردم دیگر چندین زمستان را بیرون از خانه بگذرانند؟ اوضاع اینجا ١٠ سال دیگر هم به حالت عادی برنمی‌گردد. زندگی در اینجا عادی نیست. سال‌هاست که علوی‌ها را این‌گونه رها کرده‌اند. در این شرایط ما را فراموش نمودند اما ما از این فراموشی تعجبی نداریم. ما فقط سعی می‌کنیم بیمار نشویم و به دنبال آب سالم هستیم و از مواد ضدعفونی‌کننده استفاده می‌کنیم
«اصلا نمی‌دانیم آینده چه خواهد شد»
خدیجه ییغیت که در تنها خانه یک طبقه باقی‌مانده در میان ویرانه‌های محله گازی ساکن است، اظهار داشت که شنیده است خانه او در منطقه‌ای برای ذخیره‌سازی مجدد قرار گرفته است، اما اطلاعات دقیق و رسمی‌ای در این خصوص در اختیار ندارد
وی افزود که پس از وقوع زلزله تاکنون نه مادر و نه بستگانش را ملاقات نکرده است. وی گفت: به یاد دارم که روزها پیاده‌روی کردیم. در اینجا تمامی خانه‌ها ویران شده بود. به ما اطلاع داده شد که خانه ما آسیب کمتری دیده است، بازگشتیم و ساکن شدیم، اما هیچ‌کس از همسایگانمان دیگر حضور نداشت و همه جان باخته بودند.
وی افزود: الان برقرسانی به منطقه انجام شده است اما هنوز آب آشامیدنی سالم و بهداشتی جاری نیست و اصلاً نمی‌داند آینده چه خواهد شد. وی گفت: ما در میان آوار ویرانه‌ها، در بلاتکلیفی به سر می‌بریم. هنوز هیچ تغییر مثبتی رخ نداده و وضعیت همانند گذشته ادامه دارد