در سال ۲۰۱۳، سازمان ملل متحد قطعنامه ۶۸/۳۲ را تصویب کرد که روز جهانی حذف کامل سلاح‌های هسته‌ای را هر سال، ۲۶ سپتامبر  برگزار شود، این قطعنامه خواستار مذاکرات مهم در مورد سلاح‌های هسته‌ای است تا توسعه، ساخت، در اختیار داشتن، آزمایش، انتقال، ذخیره‌سازی و استفاده یا تهدید به استفاده از آن‌ها ممنوع شود.

 

مرکز خبر- مجمع عمومی سازمان ملل متحد از سال ۱۹۴۶، هنگامی که کمیسیون انرژی اتمی را تأسیس کرد، متعهد به کنترل انرژی هسته‌ای و حذف سلاح‌های اتمی بود.

در واقع هدف از این روز این بود که فرصتی برای جامعه‌ی جهانی ایجاد شود تا مجددا بر تعهد خود به فوریت خلع سلاح هسته‌ای جهانی، تأکید کرده و تلاش‌های بین‌المللی جدید را برای دستیابی به جهانی بدون هسته‌ای بسیج کند.

 در سال ۲۰۱۷، مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصمیم گرفت با تشکیل تعهدات عمومی، ممنوعیت‌ها، تعهدات سیاسی، اقدامات و مقررات قانونی و هنجارها، کنفرانس سازمان ملل متحد را به منظور "مذاکره در مورد یک ابزار الزام‌آور قانونی برای ممنوعیت سلاح‌های هسته‌ای، منجر به حذف کامل آنها تشکیل دهد، دستیابی و حفظ جهانی عاری از سلاح‌های هسته‌ای، در این کنفرانس منجر به تصویب نهایی پیمان منع سلاح‌های هسته‌ای(TPNW) شد.

این نشست‌های سالانه در ۲۶ سپتامبر در حالی برگزار می‌شود که، همە روزه جهان بەنوعی درگیر این سلاح‌ها و آثار مخرب باقیمانده بر روی طبیعت و انسانهاست.

 

سلاح هستەای چه زمانی تشکیل و علیه چە کسانی استفاده شد

سلاح هسته‌ای گونه‌ای سلاح انفجاری است، که در آن از انرژی حاصل از شکافت یا گداخت هسته‌ای برای تخریب و کشتار استفاده می‌شود.

این سلاح‌ها در طول تاریخ تنها دو بار در جنگ جهانی دوم توسط آمریکا علیه ژاپن در شهرهای هیروشیما و ناگازاکی مورد استفاده قرار گرفته‌ است.

نخستین تلاش‌ها در جهت ساخت بمب اتمی در آلمان نازی آغاز شد، در این دوران، شیمیدانی به نام پاول هارتک از استادان دانشگاه هامبورگ به توان بالقوه‌ی نیروی اتمی برای کاربردهای نظامی پی برد، وی در ۲۴ فوریه ۱۹۳۹ امکان استفاده از انرژی هسته‌ای به‌عنوان یک سلاح با توان تخریبی نامحدود را طی نامه‌ای به وزارت جنگ در برلین اطلاع داد.

ایالات متحده‌ی آمریکا، تنها کشوری است که به صورت عینی از جنگ‌افزار هسته‌ای استفاده کرده ‌است. نیروی هوایی آمریکا در گرماگرم جنگ جهانی دوم، یعنی روزهای ششم و نهم اوت ۱۹۴۵، دو بار از جنگ‌افزار هسته‌ای برای تسلیم کردن دولت ژاپن استفاده کرده ‌است، تلفات این جنایت جنگی، بیش از ۸۰ هزار نفر بوده ‌است.

نخستین بمب اتمی که بمبی پلوتونیومی (از نوع شکافتی) بود، در سال ۱۹۴۵میلادی در جریان جنگ جهانی دوم، در آمریکا ساخته و در شانزدهم ژوئیه‌ی ۱۹۴۵میلادی در صحرای آلاموگوردو در نیومکزیکوی آمریکا آزمایش شد. آمریکا تنها کشوری است که از بمب اتمی شکافتی اورانیومی در هیروشیما و بمب شکافتی پلوتونیومی در ناگازاکی استفاده نظامی ‌کرده ‌است.

سلاح‌های هسته‌ای هنوز جهان را تهدید می‌کنند و بزرگترین خطر برای آینده‌ی بشر محسوب می‌شوند، آمریکا، روسیه، فرانسه، چین، انگلیس، پاکستان، هند، کره‌ی شمالی و رژیم اسرائیل دارای سلاح هسته‌ای هستند و در این میان آمریکا و روسیه دارای بیشترین تعداد این سلاح‌ها هستند.

 

سلاح‌های شیمیایی

طی جنگ جهانی اول برای نخستین بار جنگ‌افزارهای شیمیایی، بەویژه توسط آلمان، ساخته و به‌کار گرفته شد.

این اعمال با اسید پاشی و پخش گازهای کشنده مانند کلر آغاز شدند تا اینکه بعدها بتوانند با پرتاب این مواد به راه دور نفرات بیشتری از سربازان را نابود کنند، آلمانی‌ها در تولید سلاح‌های شیمیایی پیشرو بوده‌اند. در جریان جنگ اول جهانی کاربرد بیش از ۱۲۴ هزار تن مواد شیمیایی موجب مصدوم شدن حدود یک میلیون نفر و کشته شدن بیش از یکصد هزار سرباز از طرفین جنگ گردید.

پس از پایان جنگ اول جهانی و با تصویب پروتکل ۱۹۲۵ ژنو توسط بیشتر کشورهای دنیا، کاربرد این سلاح ممنوع گردید، با وجود تصویب پروتکل ۱۹۲۵ ژنو رژیم عراق با نقض این معاهده‌ی بین‌المللی وسیعترین حملات شیمیایی پس از جنگ جهانی اول را مرتکب شد.

صدام حسین از سال ۱۹۸۴ به بعد به‌طور گسترده از تابون استفاده می‌کرد، اما چون این ماده گران بود، سراغ گاز وی ایکس رفت، صدام حسین در سال ۱۹۸۸ حدود ۴ تن از این گاز را در اختیار داشت، اما ماده‌ی شیمیایی که در حجم وسیع‌تری در دسترس او قرار داشت، گاز سارین و بعد گاز خردل بود، گاز خردل اثرات درازمدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضوهای پیش از تولد را بەهمراه داشت.

 

بمباران‌های شیمایی که علیه کوردها به کارگرفته شده است

حملات شيميايی رژيم صدام عليه کوردها همچنان ادامه داشت، بمباران شهر هلبچه (حلبجه) در سال ۱۹۸۸، به رسوايی جهانی صدام انجاميد. حمله‌ی شیمیایی به هلبچه که به کشتار هلبچه یا جمعه‌ی خونین نیز شناخته می‌شود، نسل‌کشی مردم کورد بود که در ۱۶ مارس ۱۹۸۸ توسط نیروهای صدام در روزهای پایانی جنگ ایران و عراق روی داد.

در این حمله بیش از ۵ هزار نفر کشته شدند و نزدیک به ١٠ هزار نفر زخمی شدند که اکثراً آنها غیرنظامی بودند، عواقب این حمله بەحدی عمیق بود که، صدها نوزاد در سال‌های بعد از این حمله، تحت تاثیر عوارض بمب‌های شیمیایی بە دلیل نقص عضو در هنگام تولد جان خود را از دست دادند.

از سال ۱۳۶۳ استفاده‌ی گسترده‌ی دولت عراق از گاز اعصاب، گاز تاول‌زا آغاز شد، این در حالیست که نخستین حمله‌ی شیمیایی عراق (به ایران) که توسط سازمان ملل در جنگ ثبت شده بود، مربوط به ۲۳ دی سال ۱۳۵۹ می‌شد که در منطقه‌ای واقع در پنجاه کیلومتری غرب ایلام بود که بر اثر این حمله‌ی شیمیایی، ۱۰ نفر کشته شدند.

بمباران شیمیایی سردشت، بمبارانی بود که نیروی هوایی عراق از ۷ تیر۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی در چهار نقطه‌ی پرازدحام شهر سردشت انجام داد، در پی این جنایت ۱۲۰ نفر از مردم کشته و شش هزار نفر ديگر مجروح شدند.

در زرده، روستايی نزديک سردشت، ده‌ها نفر از بازماندگان، هنوز از اثرات حملات رنج می‌کشند، بعضی‌ها برای هميشه فلج شده و عده‌ای ديگر، به سرفه‌های مزمن دچار شده‌اند، مصدومين این حمله می‌گويند که توسط گازی بمباران شده‌اند که روی اعصابشان اثر گذاشته و منجر به تشنج و فلج آنها قبل از مرگ می‌شود.

شهرستان نودشه از توابع پاوه نیز در سه نوبت هدف بمباران شیمیایی رژیم بعثی عراق قرار گرفت که بر اثر آن بیش از یکصد نفر از اهالی آن، که اکثراً زن و کودک بودند کشته شدند، در این بمباران‌ها ۱۰۴ نفر کشته و تعداد زیادی از اهالی مصدوم شدند.

پس از رویداد هولناک هلبچه و سردشت، معاهده‌ای شکل گرفت که در نهایت به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی منجر شد، با اجرایی شدن این کنوانسیون سازمان منع سلاح‌های شیمیایی برای هدایت امور محوله و اجرای مقررات لازم بنیان‌گذاری شد که مقر آن در لاهه می‌باشد.

در نخستین همایش بازنگری کنوانسیون منع سلاحهای شیمیایی، که از ۱۰ تا ۲۰ اردیبهشت ۱۳۸۲ در لاهه مقر سازمان برگزار شد برای نخستین‌بار نمایشگاه عکس و آثار و فجایع بمباران شیمیایی سردشت در معرض دید نمایندگان کشورها و رسانه‌های جهانی قرار گرفت و بازتاب گسترده‌ای یافت. نمایشگاهی از عوارض دیررس گاز خردل با حضور تعدادی از قربانیان سردشت برگزار شد و دبیرکل سازمان منع سلاح‌های شیمیایی، و شماری از سفرا و هیئت‌های نمایندگی کشورها از آن بازدید کردند.

با وجود منع سلاح‌های اتمی و شیمیایی دولت‌های منطقه بەویژه ترکیه از این سلاح‌ها روزانه برای بمباران شهرها، روستاها و ارتفاعات کوردستان بەکار می‌گیرد، ملت کورد در جهان بیشترین قربانیان این سلاح‌ها هستند.

سیاست‌های نژادپرستانه‌ی ترکیه هر روز که می‌گذرد بیش از پیش به شکست منتهی می‌شود، ترکیه با افزایش نفوذ نظامی و سیاسی خود در منطقه به دنبال تشکیل دولت نئوعثمانی با همکاری دولت‌های ایران و سوریه و حزب دموکرات کوردستان( پ-د-ک) دست به جنایت علیه کوردها می‌زند.

طی این اشغالگری‌‌ها ترکیه تصور می‌کرد مناطقی را که به آنها حمله کرده است در مدت کوتاهی تصرف خواهد کرد، با این همه این اتفاق رخ نداد و ترکیه در هیچ کدام از سه بخش کوردستان موفقیتی به دست نیاورده است، به همین دلیل بارها با سلاح شیمیایی به کوردستان حمله کرد.

این دولت فاشیستی در سال‌های اخیر با بەکار بردن سلاح‌های شیمایی در برابر مردم کورد در روژآوای کوردستان، در برابر مقاومت نیروهای دموکراتیک خلق کورد توان مقاومت نداشته و با قبول شکست در برابر آنها دست به این عمل شنیع زد و با بمباران شیمیایی شهرهای روژآوای کوردستان من‌جمله، عفرین و سریکانی(راس‌العین)، گری‌سپی (تل ابیض) در باشور کوردستان شنگال و مخمور و حریم مدیا و ارتفاعات و روستاهای این بخش از کوردستان بار دیگر چهرەی فاشیستی خود را نمایان کرد، اما دول بین‌المللی و سازمان‌های گویا حقوق بشر تا بحال در برابر چنین اعمال غیراخلاقی و پلیدی هیچ عکس‌العملی نشان نداده و با سکوتشان همچنان به اعمال دولت اشغالگر ترکیه و هم‌پیمان‌هایش و قتل‌عام خلق بی‌گناه کورد مشروعیت می‌بخشند.

طی این حملات شمار بسیاری از هم‌وطنان شهید و بسیاری دیگر از جمله کودکان دچار سوختگی‌های شدید ناشی از بمب‌های شیمیایی و فسفری شدند.