لارا گوهری

مهاباد- در روز ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ پنج زندانی که چهار تن از آن ها کورد بودند در زندان اوین در حالی به دار آویخته شدند که سرود ای رقیب را پر افتخارتر از هر زمانی در گوش سرزمین بلند می‌خواندند.

امروز سیزدهمین سالگرد اعدام شیرین علم‌هولی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان است که مخفیانه و بدون اطلاع وکیل و خانواده‌های خود در زندان اوین تهران اعدام شدند.

پس از اعدام این پنج تن به استناد مدارک تاریخی موجود نه تنها در کوردستان بلکه در سایر نقاط دنیا اعتراضاتی شکل گرفت و آنچه خشم مردم را برانگیخته‌تر می‌کرد امتناع جمهوری اسلامی از تحویل اجساد به خانوادەها بود و حتی برخی از اعضای خانواده اعدام شدگان بازداشت شدند و مقام‌های امنیتی اعلام کردند چون اعدام‌شدگان محارب هستند، در جایی دور از گورستان مسلمانان دفن خواهند شد و در جواب تقاضای خانواده‌ها تنها اعلام‌ کردند که با گذشت زمان و مساعد بودن اوضاع مکان دفن را به‌ آن‌ها اعلام می‌کنند.

با وجود تمام این مسائل آنچه عیان است تاثیرپذیری فضای سیاسی و مدنی کوردستان و تمام ایران از مقاومت این افراد است که بیشتر در نا‌مه و سخنانشان قابل لمس است.

باران.ا یکی از فعالان مدنی مهاباد در مورد این زندانیان و فضای مهاباد پس از اعدام آن ها می‌گوید: «زمانی که آن‌ها را اعدام کردند من سن زیادی نداشتم و تقریبا کودک بودم. به یاد دارم تمام فضای شهر میلیتاریزه شده بود، مردم در چند نقطه جمع شده بودند و اعتراض می‌کردند و تمام مغازەها بسته بود. یکی دو روز قبل از اعتراضات که تقریبا همزمان با روز اعدامشان بود فعالان مدنی و سیاسی و اعضای خانوادەهای سیاسی کوردستان را به اطلاعات فرا می‌خواندند و از آن ها تعهد می‌گرفتند و تهدیدشان می‌کردند. نام کمانگر و شیرین علم هولی چنان در ذهنم نقش بسته بود که باعث شد در نوجوانیم به دنبال آن باشم که این پنج نفر چه کسانی بودند و چرا اعدام شدند و با خواندن نامه‌ها و سرگذشت این پنج تن خودم و کورد بودن و انسانیتم را بهتر درک کردم. امروز شیرین علم هولی و زینب جلالیان قوی‌ترین انگیزه برای مبارزات من هستند و یقین دارم در تاریخ مبارزات آزادیخواهانه، شیرین علم هولی اولین زنی که زن، زندگی، آزادی را بر دیوار زندان اوین نوشت، جاودانه خواهد ماند».

 

«مرگ همیشه پایان نیست و گاهی می‌تواند شروعی برای تداوم مبارزات باشد»

شیوا‌ معروفی (نام مستعار)یکی از نویسندگان سردشت است. او نیز دربارەی تاثیر این زندانیان و زندانیان سیاسی و اعدامی دیگر بر مبارزات خود می‌گوید: «مرگ همیشه پایان نیست و گاهی می‌تواند شروعی برای تداوم مبارزات باشد. این را تمام قربانیان حکومت‌های دیکتاتوری و نظام‌های مردسالار به ما نشان داده‌اند. هر زندانی سیاسی که اعدام می‌شود و هر زنی که به دست یک مرد سالار جان خود را از دست می‌دهد برای تمام مبارزان آزادی خواه تبدیل به یک نماد مقاومت می‌شود که ممکن است در هر لحظه‌ای از مبارزات نیرویی دیگر به این راه ببخشد و این پنج تن مصداق بارز حیات بخشی به امید مبارزات هستند و امروز اگرحتی مزارشان از تمام مردم مخفی است ولی راهشان روشن است. جمهوری اسلامی باید بداند ققنوس‌ها از خاکستر خود برمی‌خیزند و تمام کشته شده‌گان قیام‌های اخیر، زندانیان اعدامی و تمام زنان و مردان قربانی مردسالاری و حکومت دیکتاتوری نه تنها فراموش نخواهند شد بلکه برای تداوم مبارزات امید بخش ما هستند».

اکنون با گذشت ۱۳ سال از اعدام آن‌ها اجساد به خانواده‌هایشان تحویل داده نشده و یا محل دفن آنها برای خانواده هایشان نامشخص است و به لحاظ حقوقی این پنج تن مشمول وضعیت ناپدیدسازی قهری می‌باشند.