ژونا اردلان

سنه- شرایط آزمون رانندگی برای زنان بسیار ناخوشایند است آنها باید ساعت‌ها منتظر باشند تا یک افسر به تنهایی از همەی آنها امتحان بگیرد، محوطەی آزمون عاری از هرگونه نیمکت و وسایل راحتی برای زنان است و از ساعت شش صبح که آزمون شروع می‌شود آنها در گرمای تابستان زیر نور آفتاب منتظر می‌ایستند در حالیکه هر بار از آنها هزینه گرفته می‌شود، زنان حاضر در محوطەی آزمون گلایەی زیادی از وضع موجود داشتند و امیدوار بودند کسی صدایشان را منعکس کند.

یکی از زنان با هویت شرمین.پ می‌گوید: برای بار سوم است که برای آزمون شهری می‌آیم و هربار باید شصت هزار تومان پرداخت کنم و این جدا از چند میلیونی است که برای ثبت نام گواهینامه پرداخت کرده‌ام، هربار ساعت پنج و شش صبح بچه‌ٔکوچکم را تنها در خانه می‌گذارم و برای آزمون می‌آیم اما افسران اعصاب ندارند و با بهانه‌های واهی ردم می‌کنند درحالیکه من چند سالی است که رانندگی می‌کنم و مشکلی ندارم. مشکلاتی که این چند بار با آن روبرو شده‌ام و برایم جای تعجب است این است که جایی برای نشستن پیدا نمی‌شود در حالی که ما باید چند ساعت اینجا باشیم و فقط یک نفر برای تحویل گرفتن کارتکس وجود دارد که جوابگوی صف طویلی که می‌بینید نیست، افسران هم باید چند نفر می‌بودند که هم توانایی آزمون گرفتن از این تعداد را داشتند هم حوصله‌ی سروکله زدن با هنرجوها را.. اما بعضی از آنها واقعا عصبی هستند و با برخورد زشت با ما برخورد می‌کنند همین چند لحظه پیش با یکی از زنان به شیوەی نامحترمانه‌ای برخورد شد و افسر او را به دلیل سنش مورد تمسخر قرار داد که با این سن گواهینامه می‌خواهی چکار؟.. که چنین برخوردی به دور از انسانیت است.

شرمین.پ می‌گوید: جلسەی قبل که آمدیم یکی از زنان اعتراض کرد که ما این همه هزینه می‌کنیم چرا نباید محوطه‌ای مناسب برای نشستن و انتظار زنان وجود داشته باشد و جواب آنها این بود که ما مقصر نیستیم و حرف اضافه نزنید و... و با این ادبیات جواب ما را می‌دادند، گواهینامه نوعی اجبار است وگرنه من خودم هیچ وقت با چنین شرایطی حاضر به آزمون دادن نمی‌شدم و چنین بی حرمتی را قبول نمی‌کردم.

وی می‌گوید: نکتەی دیگری که هست نبود افسران زن است، فضای کاملا مردانه‌ای بر محل آزمون‌ها حاکم است و حتی یک نفر زن در آن محل وجود ندارد و همین هم باعث شده زنان را به تمسخر بگیرند و جدی نگیرند و هربار به دلایلی زنان را رد کنند و شرایط خسته‌کننده‌ای را ایجاد کرده‌اند، و خبر دارم که این شرایط برای مردان وجود ندارد.

شرمین در ادامە سخنان خود می‌گوید: تاکنون به چنین مسئله‌ای پرداخته نشده و من امیدوارم شرایط مناسبی برای زنان در این مکان‌‌ها مهیا شود، تعداد افسران و کسانی که کارتکس‌ها را تحویل می‌گیرند بیشتر شود، روزهای امتحان را بیشتر کنند تا تعداد مراجعین تقسیم شوند و افراد کمتری در یک روز حضور یابند و افسران زن نیز در اینجا دیده شوند. به نظر من افسران زن به دلیل همجنس بودن بیشتر رعایت حال زنان را خواهند کرد و شرایط آنها را درک می‌کنند زیرا آنها هم مادرند و می‌دانند شرایط زنی که بچەی شیرخواره را چند ساعت رها می‌کند چگونه است.

اینکه تعداد افسران زن در ایران انگشت شمار است کاملا مطابق با قوانین زن‌ستیز ایران است و شاید در این مورد نتوان کار زیادی از پیش برد زیرا اگرچه زنان زیادی هستند که به این شغل علاقه دارند و توانایی آن را در خود می‌بینند اما با وجود فضای فاسد و چهرەی زشتی که این گونه مشاغل در بین مردم دارند و حتی پوششی که مطمئنا دلبخواه اکثریت زنان نیست شاید متقاضی زیادی نداشته باشد مگر در بین کسانی که از این حکومت تغذیه می‌کنند، از سوی دیگر مطمئنا قوانین جمهوری اسلامی فضای بسیار کمی را برای پذیرش زنان در چنین شغل‌هایی ایجاد کرده. اما با اعتراض به شرایط گفته شده دیگر، می‌توان به حداقل‌هایی که برای آزمونی راحت‌تر ضروری است دست پیدا کرد و تنها راه‌حل این مشکل در حال حاضر رسانه‌ای کردن این معضل است.

شرمین و زنان بسیاری از شرایط موجود ناراضی هستند اما تابحال این شرایط در جایی نقد نشده و شکایت‌ها راه به جایی نبرده و خیلی از مواقع در همان محل آزمون با بی احترامی رفع و رجوع شده و این بی‌حرمتی‌ها از جانب افسران به قانونِ "هرچه بداخلاق تر و بی شعورتر، بهتر" تبدیل شده است.