مخمور - بررسی پیچیدگی‌های تاریخی اردوگاه پناهندگان مخمور، درد و رنج‌های تجربه شده در زندگی پناهندگی را نمایان می‌کند. آن‌ها پیش از تبدیل شدن به پناهندگانِ در جستجوی آزادی، در آرامش و در روستاهای خود و بر روی زمین‌های خویش  در حال زندگی بودند، بی‌خبر از بی‌عدالتی‌های رخ داده در سرزمینشان. اما با حمله دولت متجاوز ترکیه به منظور غارت، از وضعیت سرزمینشان آگاه شدند. در برابر ظلم و ستمی که به آنها و سرزمینشان روا داشته شد، با شجاعتی بی همتا، مسیر پناهندگی را انتخاب کردند، به جای خیانت به سرزمین و هویت کوردی خود، سختی‌های پناهندگی را پذیرفتند. آن‌ها نه در جستجوی خوشبختی بلکه به دنبال آزادی برای خود و سرزمینشان بودند، و به همین دلیل از باکور کوردستان به باشور کوردستان مهاجرت کردند.

 

علی‌رغم همه سختی‌ها، آنها هرگز تسلیم نشدند و از تلاش خود دست برنداشتند

در باکور کوردستان، رنج‌های سنگینی را به دوش کشیدند، رنج‌هایی ناشی از ظلم دولت ترکیه. اما در باشور کوردستان نیز، آنها با چالش‌های جدیدی مواجه شدند، از جمله ظلم حزب دموکرات کوردستان عراق (PDK) و سختی‌های مهاجرت. اکنون، بررسی این رنج‌ها برای ما دشوار است، به طوری که سخت است تصور کنیم چگونه آنها با این مشکلات کنار آمده‌اند، به خصوص زنان اردوگاه که با مشکلات بی‌شماری مواجه بوده‌اند. زنانی که برای تغذیه فرزندان خود در شرایط سختی قرار داشتند، اما هرگز اجازه ندادند این شرایط آنها را شکست دهد. در عوض، این مشکلات آنها را قوی‌تر کرد. آنها در برابر ظلم دولت ترکیه، PDK، و فرهنگ مردسالار مبارزه کردند و هرگز تسلیم نشده و همواره به سمت چالش‌های پیش رو حرکت کردند؛ در مسیر مبارزه و آزادی گام برداشتند. بزرگترین قدرت خود را از رهبر خود، یعنی رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، می‌گرفتند. حقوق و اراده‌ای که رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان به زنان بخشیده بود، برای زنان اردوگاه، منبع اصلی حیات بود. با امید به دیدار رهبرشان، زندگی می‌کردند. روزها در حالی که در پناهندگی بودند، می‌گذشت و هر روز سخت‌تر و دشوارتر از روز قبل می‌شد. اما سر خم نکردند. با تلاش خود، هر جایی که بودند، آن مکان را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کردند.

 

زنان کمپ مخمور برای نخستین بار روز ۸ مارس را در کمپ اتروش جشن گرفتند

این روز برای آنها، که در شرایط پناهندگی به سر می‌بردند، نه تنها یادآور تلاش‌های صد ساله زنان برای دستیابی به حق و آزادی بود، بلکه با شعار رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، «ژن، ژیان، ئازادی»، معنایی عمیق‌تر یافت. ژن ژیان بود و ژیان ئازادی بود. در دوران مهاجرت، طی سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۶، زنان کمپ برای نخستین بار در کمپ اتروش، روز ۸ مارس را جشن گرفتند. به یاد دارند که در آن روز، طوفانی به پا شد و تگرگ شروع به باریدن کرد، قدرتی چنان که همه را به سمت خانه‌هایشان فرستاد. اما، زنان کمپ این تفسیر را که طوفان ناشی از ترس آنها بوده، نپذیرفتند. آنها معتقد بودند که آن طوفان، فریاد قدرتمندی بود از دوستانشان که در برابر فرهنگ مردسالار ایستاده بودند، فریادی که با شعار «ژن، ژیان، ئازادی» همراه بود. زنان کمپ با استفاده از این شعار، نشان دادند که هیچ مانعی نمی‌تواند مانع مبارزه آنها برای آزادی شود، و با این قدرت، در برابر فرهنگ هزار ساله مردسالار مقاومت کرده و به سمبلی از استقامت تبدیل شدند.

 

زنان کمپ هر ساله با شکوه و زیبایی خاص خود، ۸ مارس، روز جهانی زن را جشن می‌گیرند

از آغاز این سنت تاکنون، زنان کمپ با اشتیاق و زیبایی، هر ساله مراسمی برای گرامیداشت ۸ مارس ترتیب می‌دهند، و تلاش‌هایشان ماه مارس را ماهی پرمعنا تبدیل کرده است. با وجود موانع و چالش‌ها، آنها هرگز از جشن گرفتن این روز ویژه باز نایستاده‌اند. هر ساله، با پوشیدن لباس‌های سنتی کوردی و با نشاط فراوان، آنها این روز را به ارمغان می‌آورند. درسی که از این سنت می‌توان آموخت این است که زندگی مملو از فراز و نشیب است؛ مهم این است که چطور در برابر آن مبارزه کنی، چگونه خود را با زندگی وفق دهی و چالش‌ها را به فرصت‌هایی برای رشد تبدیل کنی. دلیل پایداری ۳۰ ساله زنان کمپ پناهندگان مخمور در برابر تمامی سختی‌ها و ادامه دادن مبارزه با شعار «ژن، ژیان، ئازادی» در همین حقیقت نهفته است.