مرکز خبر- بر اساس دو نشریه‌ی جدید که توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) منتشر شد، زنان مسن و زنان دارای معلولیت با اشکال ویژه‌ای از آزار مواجه هستند، اما وضعیت آنها تا حد زیادی در داده‌های مربوط به خشونت جهانی و ملی نادیده گرفته شده است. آژانس سلامت خواستار تحقیقات بهتر در سراسر جهان است که از شمارش این زنان و درک و رسیدگی به نیازهای خاص آنها اطمینان حاصل کند.

 شواهدی که از خشونت مبتنی بر جنسیت در میان این گروه‌ها در دسترس است، شیوع بالای خشونت را نشان می‌دهد. یک بررسی سیستماتیک نشان داد که خشونت شریک جنسی برای زنان دارای معلولیت در مقایسه با زنان بدون‌معلولیت شدت بیشتری دارد، بررسی‌های دیگری نیز انجام شده است که این میزان بالای خشونت جنسی را تایید می‌کند.

دکتر لینماری ساردینیا، مسئول فنی سازمان جهانی بهداشت و برنامه‌ی ویژه‌ی سازمان ملل در مورد خشونت علیه زنان، گفت: «زنان مسن و زنان دارای معلولیت در بسیاری از تحقیقات موجود حضور کمرنگ‌تری دارند و همین مسئله توانایی برنامه‌ها برای برآوردن نیازهای خاص آنها را تضعیف می‌کند. درک اینکه چگونه زنان و دختران به اشکال متفاوتی تحت تأثیر خشونت قرار می‌گیرند و اینکه چگونه می‌توانند به خدمات مختلف دسترسی پیدا کنند، برای پایان‌دادن به تمامی اشکال خشونت ضروری است.»

خشونت شریک صمیمی و خشونت جنسی رایج‌ترین اشکال خشونت مبتنی بر جنسیت در سطح جهان هستند و از هر ۳ زن حدود ۱ نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهند. زنان مسن و زنان دارای معلولیت دائما در معرض این نوع خشونت‌ها قرار می‌گیرند و همچنان با خطرات خاص و اشکال دیگری از آزار و اذیت نیز مواجه هستند، خطراتی که گاه به دست مراقبان یا متخصصان مراقبت‌های بهداشتی قابل‌کنترل است. از قبیل رفتارهای اجباری و کنترلی مانند خودداری از تامین داروها، وسایل کمکی یا سایر جنبه‌های مراقبتی و سوء‌استفاده‌ی مالی بررسی انجام شده توسط سازمان بهداشت جهانی در میان زنان ۶۰ ساله و بالاتر، نشان داد که خشونت فیزیکی و یا جنسی از طرف شریک صمیمی، رایج‌ترین شکل آزار است. با اینحال، با بالارفتن سن شریک زندگی، برخی از زنان تغییری را از خشونت عمدتاً فیزیکی و/یا جنسی به خشونت روانی، از جمله تهدید به ترک و سایر رفتارهای کنترل‌کننده نیز گزارش کردند.

زنان مسن‌تر و زنان دارای معلولیت ممکن است در هنگام وقوع خشونت به شدت منزوی شوند و همین مسئله فرار و گزارش خشونت را برای آنها دشوارتر می‌کند. انگ و تبعیض نیز عاملی است که ممکن است دسترسی به خدمات و اطلاعات را دشوارتر کند، یا منجر به نادیده‌گرفتن گزارش خشونت از سوی پاسخ‌دهندگان شود.

دکتر آونی امین، رئیس بخش حقوق و برابری در واحد دوره‌ی زندگی در WHO و HRP گفت: «خشونت مبتنی بر جنسیت ریشه در اعمال قدرت و کنترل نابرابر بر زنان دارد. وابستگی و انزوای این زنان توسط مجرمان مورد سوء‌استفاده قرار می‌گیرد و خطر خشونت و آزار را افزایش می‌دهد. خدمات باید پاسخگوی نیازهای آن‌ها باشند و از طریق سیستم‌های بهداشتی و مراقبتی، راه‌های ارتباطی ایجاد کنند تا تمامی زنانی که خشونت را تجربه می‌کنند بتوانند به مراقبت‌های همدلانه و با محوریت بازماندگان دسترسی داشته باشند.»

سازمان بهداشت جهانی اقدامات متعددی را برای رفع شکاف‌های شواهد توصیه کرده است. زنان مسن در حال حاضر تنها در حدود ۱۰ درصد از داده‌های خشونت علیه زنان حضور دارند، بنابراین باید محدودیت سنی را از تحقیقات و نظرسنجی‌ها حذف کرد. کارشناسان همچنین پیشنهاد می‌کنند که سوالات مربوط به انواع مختلف خشونت طرح شده و طیف وسیعی از افراد را در بر گیرد.

این دو خلاصه‌ی تحقیقات، نخست اندازه‌گیری خشونت علیه زنان مسن‌تر و همچنین اندازه‌گیری خشونت علیه زنان دارای معلولیت، تأکید می‌کنند که زنان مسن‌تر و زنان دارای معلولیت و سازمان‌های نماینده‌ی آنها باید در تمام مراحل و جنبه‌های طراحی و اجرای نظرسنجی‌ها مشارکت داشته باشند تا از مناسب‌ و کاربردی بودن آنها اطمینان حاصل شود.

اینها خلاصه‌های نخستین مجموعه تحقیقاتی هستند که به عنوان بخشی از برنامه‌ی مشترک سازمان ملل متحد و سازمان جهانی بهداشت در مورد خشونت علیه زنان، از طریق HRP تهیه شده‌‌اند. این تحقیقات برای استفاده توسط محققان، ادارات آمار ملی، خدمات رفاهی و مراقبت اجتماعی و سایر افراد دخیل در مسئله‌ی خشونت علیه زنان جمع‌آوری شده‌اند.