مرکز خبر- روز صلح و عدم خشونت در مدارس سراسر جهان در ۳۰ ژانویه برگزار می‌شود تا انگیزه‌ای برای نسل آینده جهت یافتن راه‌حل‌های صلح‌آمیز در درگیری‌ها باشد.

یورنچ ویدال ویدال، شاعر، معلم و صلح‌طلب اسپانیایی، احساس می‌کرد مدارس باید مکانی باشند که در آن به رهبران و شهروندان فردا در مورد اهمیت صلح جهانی و حل مناقشه از طریق ابزارهای غیرخشونت‌آمیز آموزش داده شود. با این هدف، او «Dia Escolar de la No-violència i la Pau» یا روز مدرسه در صلح و عدم خشونت را در ۳۰ ژانویه، سالگرد مرگ مهاتما گاندی (پیام‌آور صلح)، تأسیس کرد. از این رو، این روز در اسپانیا آغاز شد و در سراسر جهان گسترش یافت.

او این روز را به عنوان آغازی برای ایجاد و پرورش یک اکوسیستم آموزشی که آموزش‌های عدم خشونت را تسهیل می‌کند، تصور کرد. در طول سال‌ها و عمدتاً به‌دلیل تلاش‌های او، این روز جایگاه یک ابتکار پیشگام، غیردولتی، مستقل، آزاد و داوطلبانه برای عمومیت بخشیدن به آموزه‌های «آموزش بدون خشونت و آرامش‌بخش» را به دست آورده ‌است که توسط چارچوب‌های آموزشی در سراسر جهان جذب شده است.

امروزه این روز در سراسر جهان برگزار می‌شود و با نام اختصاری DENIP که برگرفته از نام اسپانیایی آن است، شناخته می‌شود. DENIP در تلاش برای ایجاد و ترویج فرهنگ و اکوسیستم آموزشی است که برای عدم خشونت و صلح ارزش قائل است. این روز عشق جهانی را در برابر خودخواهی، عدم خشونت را در برابر خشونت و صلح را در برابر جنگ تبلیغ می‌کند و با برگزاری مراسماتی یادآوری فرهنگ صلح و عدم خشونت به گروه‌های به حاشیه رانده شده مثل زنان ، افراد غیر سفید پوست، مهاجران و رنگین‌کمانی‌ها به دانش‌آموزان انجام می‌دهند.

در این روز، مدارس سراسر جهان رویدادها و کنفرانس‌هایی را سازماندهی می‌کنند که در آن از مربیان، معلمان و دانش‌آموزان در تمام سطوح دعوت می‌شود تا در آن شرکت کنند و آزادانه درباره چگونگی ایجاد یک جامعه بدون خشونت، صلح آمیز و عادلانه بحث کنند. این تعاملات از ارائه آموزش به دانش‌آموزان جهت قدردانی و ترویج اهمیت همزیستی مسالمت آمیز، مدارا با دیدگاه‌های مختلف، همبستگی و احترام به حقوق بشر و عدم خشونت حمایت می‌کند.

آموزش الهام گرفته از فرهنگ پرهیز از خشونت و صلح به دانش‌آموزان این امکان را می‌دهد تا دانش، نگرش‌ها و مهارت‌هایی را کسب کنند که رشد آنها را به ‌عنوان شهروندان مهم جهانی متعهد به حقوق خود و دیگران تقویت می‌کند.

این در حالی است که در ایران شیوه‌های آموزشی به هيچ وجه از قوانين بین‌المللی پیروی نمی‌کند و تنها مسائل مربوط به منافع دولتی آموزش داده می‌شود.

شیوه‌های آموزش در ایران، تنها و تنها در راستای برنامه‌های دولتی بوده و هرآنچه بر حقوق بشر تاکید داشته باشد در مدارس ممنوع می‌باشد. از طرفی، دولت ایران در مناسبات داخلی با برگزاری برنامه‌های مختلف در مدارس، آنها را در دانش‌آموزان نهادینه می‌کند. اجبار در اجرای مراسمات دولتی از جمله‌ی این موارد می‌باشد.

همچنین، دولت ایران با تاکید بر دشمنان فرضی خود، نه تنها مسئله‌ی صلح جهانی را آموزش نمی‌دهد بلکه خشونت و کینه‌توزی را در دانش‌آموزان پرورش می‌دهد.

به علاوه، مدارس ایران علی‌رغم نداشتن بسیاری از امکانات ابتدایی از جمله بهداشت و وسایل آموزشی و نیز ساختمان‌های دارای بافت‌های فرسوده و بازسازی نشده، تحت نظر دولت و در ترکیب با امور سیاسی اداره می‌شود و در مسائل مختلف و آموزش امور مربوط به صلح جهانی به ویژه عدم خشونت علیه زنان، کودکان، ملیت‌ها، افراد دارای شرایط خاص و...، هیچ گونه آموزشی صورت نمی‌گیرد.

از طرفی، میزان خشونت و عدم رعایت حقوق شهروندی و به طور کلی حقوق بشر در ایران به حدی آشکار است که دانش‌آموزان در مدارس ایران تحت جو حاکم و تحمیل شده توسط دولت قرار نگرفته‌اند. از این رو، در جریان انقلاب «ژن ژیان ئازادی»، دانش‌آموزان در ایران از معترضان اصلی و آغاز کننده‌ی اعتراضات روزانه در شهرهای مختلف ایران بودند. به طوری که دولت ایران به دلیل وحشت از دانش‌آموزان، برگزاری کلاس‌های درسی را مجازی اعلام کرد و در تداوم جنایات خود بسیاری از دانش‌آموزان را بازداشت و یا به شیوه‌های مختلف به قتل رساند.