مرکز خبر- همزمان با روز جهانی آموزش(۲۵ ژانویه)، بسیاری از مسیحیان ایرانی فاش کردند که در تحصیلات خود با تخلفاتی مواجه شده‌اند و آن‌ها را از مدرسه و دانشگاه در ایران اخراج می‌کنند.

در همین راستا تعدادی از زندانیان پیشین مسیحی و اعضای خانواده‌ی آن‌ها، به مناسبت روز جهانی آموزش طی اعلام بیانیه‌ای به نقض حق تحصیل مسیحیان در مدارس و دانشگاه‌ها اشاره کردند.

 این شهروندان در بیانیه‌ی خود عنوان کرده‌اند که بر خلاف تعهدات بین‌المللی و قانون اساسی جمهوری اسلامی، بسیاری از شهروندان، صرفا به دلیل اعتقاد به مسیحیت از حق تحصیل محروم هستند.

آنان با اشاره به نوکیشان مسیحی خود در ایران که اقلیت دینی غیررسمی محسوب می‌شوند و محرومیت از حق تحصیل تنها یکی از حقوق نقض‌شده‌ی آنها می‌باشد، در بیانیه‌ی خود نوشتند: «طبق ماده‌ی ۲۶ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ۱۳ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اصل ۱ و ۴ کنوانسیون مبارزه با تبعیض علیه آموزش و حتی اصل ۳۰ و بند ۱ اصل ۴۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی حق تحصیل و آموزش را برای همگان به رسمیت شناخته شده است. شوربختانه جمهوری اسلامی ایران برخلاف تعهدات بین‌المللی و قانون اساسی خود، ما مسیحیان فارسی‌زبان و فرزندانمان را از مدرسه و دانشگاه اخراج می‌کند و دست‌هایمان را از یک سند مکتوب که گواه محرومیتمان باشد تهی می‌کند.

نوکیشان مسیحی هم‌چنین در بیانیه‌ی خود به تاثیرات منفی محرومیت از تحصیل شهروندان مسیحی اشاره کرده و عنوان کردند که نقض حق تحصیل و بی‌تفاوتی نسبت به آن، جامعه را محروم از پتانسیل پرورش متخصصان می‌کند و پیامدهای آن گریبانگیر کل جامعه خواهد بود.

زندانیان پیشین مسیحی و اعضای خانواده‌ی آن‌ها در پایان اعلام کردند: «فارغ از مرزبندی‌های ایدئولوژیک و منافع شخصی و گروهی، برای رهایی از شر و آینده‌سازی برای نه تنها مسیحیان بلکه هر فردی با هر اندیشه‌ای چه از نسل کنونی و چه از نسل‌های آینده، در قبال محرومیت مسیحیان فارسی‌زبان از حق تحصیل ساکت نخواهیم ماند.»

علی‌رغم اینکه طبق قانون مسیحیان به عنوان یک اقلیت دینی به رسمیت شناخته می‌شوند، با این حال دستگاه‌های امنیتی مسئله‌ی گرویدن مسلمانان به مسیحیت را با حساسیت خاصی دنبال می‌کنند و برخورد قهرآمیزی با فعالان این عرصه دارند.

با تشدید فشارهای چهار دهه‌ی گذشته بر کلیساهای فارسی‌زبان و انجیلی (بشارتی یا تبشیری) پدیده‌ای به نام "کلیساهای خانگی" رشد و گسترش چشمگیری داشت که این پدیده مقامات ایرانی را به سرکوبی بیش‌تر مسیحیان واداشت.

 مقامات ایرانی حق آزادی دین و عقیده را به شدت سرکوب می‌کنند. مسیحیان ایرانی، به ویژه آن دسته که از طرف حاکمیت به رسمیت شناخته نمی‌شوند با دستگیری و بازداشت خودسرانه، محاکمه‌های بسیار ناعادلانه و زندان طولانی مدت روبرو هستند.

عدم دادرسی به موقع، محاکمه‌های غیرمنصفانه، شکنجه‌ی گسترده و بدرفتاری با زندانیان به شکل گسترده‌ای گزارش شده است.

کلیساهای به رسمیت شناخته‌شده به صورت فزاینده تحت کنترل‌های محدود‌کننده قرار می‌گیرند و استفاده از زبان فارسی در فعالیت‌هایشان منع می‌گردد.

 مقامات جمهوری اسلامی ایران هم‌چنان به کلیساهای خانگی حملە کردە و علنا به مسیحیان انجیلی اهانت می‌ورزند و اقدامات خشونت‌آمیز نهادهای امنیتی علیه آنها را تأیید می‌کنند. تعطیلی اجباری مشاغل متعلق به مسیحیان، مصادره‌ی املاک، ممنوعیت اشتغال در بخش دولتی و محرومیت از تحصیل در دانشگاه‌ها نیز از جمله موارد نقض آزادی‌های دینی به شمار می‌آید.